De luchthaven van Malaga, 10 uur ’s ochtends in de taxfreeshop van de vertrekhal. Plots knalt luide discomuziek uit de boxen, tussen de rekken met Tio Pepe en Licor 43 duikt een hyperkinetisch koppel op. Hij draagt een strak zwart pak, zij een ultrakorte glitterjurk. “Baile baile”, gillen ze in hun headsetmicrofoon en schudden woest met de heupen. Het publiek, toeristen die nu de vakantie voorbij is eigenlijk zo snel mogelijk naar huis willen, staren verdwaasd naar het showkoppel, niemand maakt aanstalten om mee te dansen. Het promoteam houdt koppig vol, hun plastic smile wordt nog hartverscheurender. “Esso es !” schreeuwen ze met grote stelligheid, ook al bevordert dat zo te zien niet meteen de verkoop.

Stel je voor dat je zo je boterham moet verdienen, schud ik het hoofd, niet voor de eerste keer de afgelopen weken. Want zelfs met je achterste in het zand krijg je aan een Spaanse costa een aardig beeld van de picking order binnen de parallelle economie. Het fortuinlijkst lijken me de oosterlingen die strandmassages verstrekken, à vijftien euro per te kneden toeristenrug en -nek. Stuk voor stuk prijzen ze hun kunde en geloofwaardigheid aan met een geplastificeerde beeltenis van de menselijke anatomie in de hand. Met succes, want links en rechts zie ik vooral vrouwen als gestrande walvissen buikelings op een strandmatje liggen terwijl zo’n iel mannetje hun blubber boetseert.

Vijftien euro contant in ’t handje voor twintig minuten knijpwerk, daar kan de Oekraïense kelner van Bar Restorante Baccara alleen maar van dromen. Na de lunch gooit die de tent dicht en roeit in een rubberbootje de zee op om de vangst van de dag voor het avondmenu bij elkaar te hengelen. Maar de grootste sukkelaars zijn ongetwijfeld de zwarte blingblingmannen met hun zakken vol lelijke nepmerkhorloges en andere goedkope rommel. Hoe komt het toch dat overal ter wereld de mensen met de donkerste huid de ondankbaarste klusjes opknappen ? Dag na dag tsjokken ze illusieloos van strandbar tot strandbar, de blik op oneindig, al lang immuun voor de barse weigeringen van geïrriteerde vakantie- gangers. En ja, het is ook ergerlijk om als je ergens zit te eten zo’n net iets te geel blinkende namaak-Cartier onder je neus geduwd te krijgen. Die na drie dagen de geest geeft bovendien, zoals blijkt uit de klachten van gedupeerde klanten. Nu, kapotte exemplaren worden zonder morren geruild, dat is blijkbaar in de prijs ingecalculeerd.

Alleen met empathie weten de zwarte leurders zich geen raad. Vraag waar ze vandaan komen, waar ze onderdak hebben en ze gaan schichtig op de loop. Jammer, want ik had een paar nuttige verkooptips voor hen in petto. Dat je swingende vijftigers, mensen in de fleur van hun leven dus, nooit of te nimmer aanspreekt met “Lookie lookie, mammy and daddy” om maar iets te zeggen.

Linda Asselbergs