Red Hill is een vredig plekje op het Austra-lische Mornington Peninsula. Het dankt zijn naam aan de kleur van de bodem. Tussen bosjes eucalyptusbomen staat een ongewone construc-tie, een zwevende zwarte structuur die gelijkt op een doos.

Dit is het verlengstuk van mijn woning”, zegt architect David Luck. “Gewoon een living op een uurtje rijden.” Tenminste wanneer de grote uitvalswegen van zijn werkmanshuisje in het kosmopolitische Prahran richting kust niet dichtgeslibd zijn met vakantiegangers. In dat geval duurt de rit minstens anderhalf uur. David Luck en zijn partner Robinne Kinnane wonen en werken thuis. Hun eettafel is overdag ook werktafel. “Op het einde van de week snakken wij er gewoon naar even afstand te nemen van het werk”, zegt David. “In The Outlook hebben wij geen telefoon, geen internet, geen vaatwasser, geen fornuis met vier kookpitten, geen dubbele oven, geen beveiligd hek, geen technologie, geen klok. Enkel lachvogels die bij het opkomen en het ondergaan van de zon hun snavels opentrekken. Het is hier bijna kamperen, zoals in een tent.”

Dat wil niet zeggen dat het huis, dat David Luck eigenhandig getekend en gebouwd heeft, een verplaatsbare woning van canvas is, maar dat ze ontworpen werd om de ecosystemen zo weinig mogelijk geweld aan te doen. Ze staat met opzet in een omgeving waar een alarmerend aantal eigenaars kopieƫn neerplant van hun woning in de stadsrand. Met technologie volgestouwde bakstenen huizen, pastiches van Europese historische voorbeelden.

“Waarom zou je voor de tv willen zitten, als je hier met de seizoenen mee kunt leven”, oppert Robinne. “Elke keer dat we hier komen, zien we iets anders : andere bloemen die bloeien, nieuwe sporen in het gras, een andere inval van het zonlicht door de bomen.”

“Je voelt je een beetje een indringer”, onderbreekt David. Hij bouwde zijn woning op vijftig betonnen palen, uit respect voor de dieren die vanuit het aangrenzende staatsbos over zijn grond lopen. Ze kunnen rustig hun gang gaan, zoals ze het altijd gewend waren, alleen lopen ze nu onder The Outlook door. Een mooi gebaar dat een succes is geworden.

De woning ziet er uitdagend zwart uit (geverfd MDF aan de binnenkant, kleurvaste coating aan de buitenkant). Net de verkoolde resten van een monolithische rubberboom die na een bosbrand op de grond zijn gevallen. De architect voelt zich gevleid als we hem zeggen dat dit symbolisch zou kunnen zijn voor de levenscyclus in de Australische bush, maar hij verwijst ook graag naar de thema’s en de kleuren van grote Australische schilders als Albert Tucker en Sydney Nolan.

“Met een zwart interieur krijg je ’s nachts de indruk dat de muren versmelten met de zwarte vensters zonder luiken, en dat de contouren verdwijnen. Het huis is dan een goed verlicht podium voor het toneel dat de bewoners opvoeren.” Dit is nu eens iets totaal anders dan het clichĆ© van een huisje aan zee met witte muren en een maritieme aankleding. En David Luck is ook afgestapt van de plaatselijke gewoonte om met de auto tot aan de voordeur te rijden. Hij parkeert zijn wagen aan de rand van zijn tuin. Het is een kwestie van afstand nemen en meteen te wennen aan het kampeergevoel. “Wij stappen uit, snuiven de lucht op, kijken naar het regenwaterpeil en laten de omgeving op ons inwerken”, zegt Robinne. “We voelen ons meteen een ander mens worden.”

Dat gevoel neemt toe naarmate ze de verder lopen, de houten trap op, over een zwevende houten overloop van twintig meter lang, tot aan de deur van mat glas, die bijna even breed is als de woning zelf. De deur wentelt om haar as en de houten overloop gaat over in een opwaartse helling over heel de binnenlengte van de constructie. Ze stopt vlakbij de living, die zich op een platform bevindt. Einde van de reis. In de living staat een ingenieus sofasysteem, ontworpen door David. Het bestaat uit twee mobiele geraamten met een hoge rug, gemaakt van MDF dat een verflaagje en kussens heeft gekregen in het rood van het plaatselijke eucalyptussap. De sofa’s kunnen op verschillende manieren opgesteld worden : naast elkaar of rug aan rug, omgevormd worden tot logeerbedden of tegenover elkaar geplaatst als een intieme kubus in het midden van de ruimte. Het thema van een kubus in een kubus wordt herhaald in de andere kamers die op platforms staan, op verscheidene hoogten langs de hellende overloop. Elk van die kamers biedt op haar manier uitzicht op het landschap. De slaapkamer is een zwevende witte doos Ć» de versluierde privacy van een muskietennet rondom het bed Ć» in een zwarte doos. De eetkamer is een kubus met een stalen geraamte. Je zit er op iets dat het midden houdt tussen een keukenbank en een ingekort hemelbed. “Robinne wilde een muurbank”, legt David uit. “Zo Ć©Ć©n die je in restaurants tegen de muren ziet staan, maar die zou een deel van het gebouw hebben afgesloten, terwijl doorzicht nu juist de essentie was. Daarom liet ik ze open en transparant. Hier eten wij, leunen achterover en doen een dutje. Niet echt in de Engelse traditie van aan tafel te zitten met een rechte rug. Hoeft ook niet voor mijn part.”

Drie jaar lang heeft David elk weekend aan dit huis gebouwd. Hij gebruikte heel eenvoudige technieken en hoofdzakelijk blik en spaanderplaat als bouwmaterialen – het zijn z’n eigen woorden. Toch heeft het gebouw alle kenmerken van een architectonisch juweeltje. Waarom ? Omdat het een ode is aan de complexe gelaagdheid en het subtiele raffinement van de natuur en niet van de mens. n

Annemarie Kiely / Foto’s Earl Carter

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content