Ik zit op een plaats waar geslachtsrijpe meiden praten over examens die streng zijn verbeterd en over mama’s die frambozen naar Gent hebben meegegeven. Ze hebben stemmen die onstuitbaarder klateren dan de stemmen van de meisjes vroeger : altijd net iets te luid en overdreven articulerend, met r’en die vervaarlijk rollen en o’s en a’s die tegen je trommelvliezen knallen. Het moet fijn zijn om zo enthousiast en ongeschonden door het leven te kunnen lopen, tot je iets tegenkomt wat de lucht uit je klinkers doet ontsnappen. Jezelf bijvoorbeeld, het noodlot of mensen met slechte bedoelingen.

Verder in dit etablissement, waar ze brownies en chocomelken in diverse kleuren slijten, zitten een mevrouwtje en een meneertje van wat ooit knullig genoemd werd : de derde leeftijd. Ze zijn van het charmante, maar uitstervende soort dat samen al jaren in de namiddag dikke boeken gaat lezen, bij voorkeur op plekken waar veel mensen komen. Het mijnheertje lijkt op Boontje en draagt een soort zondagse blauwe kiel die wellicht gekocht is in de laatste, zorgvuldig geheimgehouden winkel van oprechte werkmenschkleren. Het heeft de nog zwarte haren over zijn schedel achteruitgekamd en er Brylcreem opgedaan, waardoor ze glimmen en mij doen denken aan de alertheid van sommige watervogels. Fris als een hoentje, hoor je weleens zeggen, met een van die talrijke uitdrukkingen uit het Nederlands die al generaties meegaan en waarvan het gebruik zou moeten worden verboden op straffe van een boete of alternatieve sanctie, zoals het lezen van De zilveren vruchtenschaal van Fernand Victor Toussaint van Boelaere.

Het dametje heeft wat je noemt : een kapsel, door haarlak bijeengehouden tot iets suikerspinachtigs, een levensvorm die stilaan zeldzaam wordt want ik ken nog maar weinig vrije, vranke meiden die haarlak behoeven. Zou haarlak met uitsterven bedreigd zijn ? Dat is moeilijk te zeggen zonder de omzetcijfers van haarlakfabrikanten te kunnen inkijken. Sommige dingen verdwijnen onverwacht en onaangekondigd en andere houden het verbazingwekkend lang vol, zoals kleren, lepels, tepels, tafels, het alfabet, politieke partijen, klokken met twee wijzers en dat altijd wat onfrisse lichaamsdeel waar wij met z’n allen aan zijn ontsproten. Ik zou het jammer vinden mocht haarlak uitsterven, zoals ik het jammer vind van ongeveer alles wat verdwijnt, zelfs als het dingen zijn waar ik de pest aan had toen ze er nog waren.

Wifi hebben ze in deze zaak ook, natuurlijk, anders speel je niet meer mee tegenwoordig. Een jaar of tien geleden hadden mensen wifi gewoon een dom woord gevonden, nu zijn ze geneigd de MUG te roepen als het even uitvalt omdat ze niet on line kunnen om hun mijls te checken, wat je weleens hoort van West-Vlamingen. Waar ik steeds vaker klachten over hoor, is over mensen die hun mails niet beantwoorden, waarmee ze aangeven hoog genoeg in de pikorde te staan om de berichten van anderen aan hun laars te kunnen lappen. Het is het nieuwe statussymbool in tijden waarin we barsten van de keuzevrijheid. Al die vrijheid die wij tegenwoordig hebben, het is niet te geloven : in welke file we aanschuiven, door welke bank wij opgelicht worden en welke partij ons mag belazeren.

Tot zelfs in de supermarkt, waar ik onlangs voor de verscheurende keuze stond tussen droge, zoete, rode, roze, gele, nieuwe oogst- en bio-ajuinen. Soms verlang ik naar iets wat je blindelings in de kar kan gooien en wat dan gewoon ajuin wordt genoemd, zonder toevoegsels of kleurstoffen.

Jean-Paul Mulders jp.mulders@skynet.be

Mails onbeantwoord laten : het is het nieuwe statussymbool in tijden waarin we barsten van de keuzevrijheid