Zomeruur

© ILLUSTRATIE SARAH VANBELLE

Survivaltips voor het warme seizoen

Deel 6: Ode aan het omkleeddoek

Het maakte de strandtas loodzwaar, maar in mijn apenjaren was het een onontbeerlijk attribuut bij een uitstapje naar zee : het omkleeddoek. Zelfs moeders die geen diploma snit & naad hadden, was het ontwerp toevertrouwd. Men neme een grote lap textiel, bij voorkeur badstof, men stikke er aan één kant een sleuf in, trekke daar een stevige elastiek door en voilà, men had een instantkleedhokje ter beschikking, waarin alle leden van het gezin zich om beurten in alle eer en deugd in zwemtenue konden hullen. Dat zoiets vaak aanleiding gaf tot suggestieve contorties op één been, was vooral voor de toeschouwers mooi meegenomen.

In de liederlijke jaren zeventig raakte het omkleeddoek grotendeels in onbruik. Wat wil je, als jong en oud op strand en ligweide schaamteloos met de boezem bloot gingen. Monokini heette dat, mit oben ohne in het Duits, wat meteen een stuk ontuchtiger klinkt. Nimmer werden op de zeedijk meer heren met verrekijkers gesignaleerd, nooit was er een intensere belangstelling voor de kustvaart.

De monokini kwam en ging. Reclamespots en het internet mogen dan al bulken van het gratuite bloot, op het strand houden we tegenwoordig zedig ons bovenstukje aan. Op een paar overjaarse dolle mina’s na ; maar soms is wat gul tentoongesteld wordt, niet wat je per se wilt zien. Misschien is de focus ook enigszins verschoven. Met een ruim aanbod strings en tanga’s in de nabijheid van waterpartijen zijn het nu eerder de billen- dan de borstenmannen die aan hun trekken komen.

En toch heb ik de indruk dat er een nieuwe preutsheid om zich heen grijpt. Ik ken jongelui die als de dood zijn om zich in het bijzijn van anderen uit te kleden. En dan heb ik het niet enkel over moslims in boerkini’s en knielange zwemshorts. Op naaktstranden en ligweiden van sauna’s is het jonge grut meestal ondervertegenwoordigd, het zijn de oude krokodillen die zich daar onbeschaamd naakt in de zon koesteren.

Vandaar dat ik zou willen pleiten voor de heropwaardering van het omkleeddoek. Niet dat ik als fervent saunabezoekster last heb van naaktvrees, mijn zwak voor de huisgemaakte strandtipi heeft meer met een nostalgie naar verloren onschuld te maken, naar het ouderwetse Les vacances de Monsieur Hulot-gevoel. Vandaar mijn oproep tot de Madame Zsazsa’s en andere Stikbitchen van deze wereld : voor wanneer een cool patroon voor de ambulante omkleedtent, gepimpt met handige zakken voor zonnebril en factor 30 ?

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content