Met de vakantiemaanden voor de deur, zal in de pers op tijd en stond het begrip komkommertijd opduiken, om het fenomeen te duiden waarbij faits divers onredelijk veel aandacht krijgen omdat er geen ander nieuws is. Niet bij ons. Onze zomernummers, waarvan dit het eerste is, vertrekken van het idee dat lezers misschien net iets meer tijd hebben om te lezen en er dus geen redenen zijn om naar een vakantietempo over te schakelen.

De zomernummers hebben wel een eigen invulling. Zo stopte Radar-samensteller Wim Denolf zijn rubriek (vanaf pagina 9) in een zomerse jas. Als volleerde zonneklopper en optimist (want het blijven Belgische zomers) doorkruist hij het land op zoek naar zwemplaatsen : een vijver of een buitenzwembad waar u de – hopelijk – tropische temperaturen van u af kunt zwemmen. Met en route krijgt u elke week een korte handleiding voor buitenlandse steden dicht bij huis en in ouders (niet) toegelaten is er aandacht voor activiteiten die u met kinderen kunt doen.

Ondertussen is het een traditie geworden dat Guinevere Claeys uitpakt met een zomerserie. Goed, ik moest even nadenken toen Guinevere met het voorstel aankwam “om de 7 werken van barmhartigheid uit te voeren”. Maar geen twijfel mogelijk, het is een mooie reeks geworden. Met een poëtische pen, een nuchtere inborst en een groot engagement ging Guinevere aan de slag. Haar eerste werk : de hongerigen spijzen (pagina 43). Van een crèche waar ongeduldige baby’s moeten gevoed tot een grote bedrijfskantine waar in een strak tempo een paar duizend arbeiders bediend worden, Guinevere smeet zich en de hete soepspatten die op haar armen terechtkwamen, stonden een meeslepend verhaal niet in de weg. Bijzonder aan deze serie is ook dat we geen fotograaf meestuurden, maar een tekenaar. Daan Rosseels volgde onze reporter, zijn schetsboek in de aanslag om live de actie te bevriezen.

De interviewreeks Veertig en meer van Tessa Vermeiren gaat in de zomer van tweewekelijks naar wekelijks. Ook de uw vertrouwde rubrieken lopen gewoon door. En natuurlijk kan in een zomernummer een stevig reisverhaal niet ontbreken. Reisschrijver en fotograaf Mark Gielen trok, ver van de klassieke toeristische paden, naar het Khareef-festival in Oman (“Dhofar, waar regen een feest is”, pagina 49). Hij stelde vast dat een schroeihete woestijn in tijden van moesson verandert in een landschap dat lijkt op een Schotse vallei op een kille ochtend. En dat regen een zoet vakantieperspectief kan zijn. Voor veel Omani’s en andere Arabische toeristen is de moesson de heerlijkste tijd van het jaar.

Trui Moerkerke, trui.moerkerke@knack.be