Jazz-zangeres (57)

Ik was elf en luisterde met tranen in mijn ogen naar Miles Davis. In het veilige, gecapitonneerde luisterhokje van de platenzaak om de hoek. Mijn ogen dicht, de heerlijke klanken aftasten, over me heen laten lopen en eindeloos genieten. Klinkt misschien onwaarschijnlijk, maar jazz lag toen nog voor de hand. Je hield van jazz of van Elvis. The Beatles kwamen pas later.

Mijn grootouders zijn zingend verliefd geworden. De ouders van mijn vader én die van mijn moeder. De vlammen zijn overgeslagen in het koor. Geen wonder dat ik zingende genen heb. Mijn lot lag vast.

Belgen kunnen luisteren, Nederlanders niet. Belgen benaderen muziek ook geraffineerder. Muziek hoort hier bij het leven. Een muziekopleiding is bijna een must. Mijn hart heeft daarom altijd hier gelegen. Ook al heb ik Nederlandse roots. Als ik in België een rustige ballad breng, dan voel ik het publiek zijn adem inhouden. Bewust bijna. Alleen al uit een heilig respect voor de muziek. Nederlanders kunnen dat niet. Krijgen het te vlug op de heupen als het wat trager gaat.

En wat een heerlijk zacht stemgebruik hebben Belgen toch. Ze praten veel lager en voller dan Nederlanders. Logisch ook. Laisser faire, denken ze hier. Elk doet zijn ding. Ze hoeven niet ad rem te zijn of elkaar te overstemmen.

Cafés zijn mijn tweede thuis. Nochtans waren mijn ouders rabiate huismussen. Als klein meisje zeurde ik mijn ouders op reis de oren van het hoofd : wanneer gaan we nu een cafeetje binnen ? Wat ik er zo leuk aan vind ? De vrijblijvendheid : je gaat binnen en buiten wanneer je maar wilt.

Samen muziek maken, is samen de liefde bedrijven. Jezelf helemaal bloot geven, intieme, donkere hoekjes durven belichten en uitwisselen met elkaar om die begeerde harmonie te bereiken. Muzikanten zijn liefhebbende mensen. Moet ook.

Gezien, Gezegd & Gezongen. Ik kijk er enorm naar uit. Om me samen met Antje De Boeck en Els Dottermans helemaal te geven in deze muziektheatervoorstelling. Twee inspirerende actrices zijn het, spitszusters bijna. En we hebben een boeiend resultaat bereikt, een prikkelende kruisbestuiving van zingen en acteren. Benieuwd naar de reacties.

Tien jaar geleden hadden platenmaatschappijen een jazzartieste als Norah Jones nog de deur gewezen. Ik voel dat de muziekindustrie nu minder aast op kortetermijnsucces en beseft dat niet alle muziekliefhebbers bitter jong zijn. Het werd tijd. Jazz moet hoognodig uit die ivoren toren.

Mensen willen muziek ook weer van dichtbij meemaken. Live. Televisie hebben ze intussen wel gehad. Ze komen opnieuw buiten, zoeken het tastbare, willen de muzikanten zien en de muziek kunnen aanraken.

Opera’s zingen heeft me nooit aangetrokken. Bovendien zou ik dan mijn levensstijl fel moeten beteugelen : genoeg slapen, rokerige ruimtes vermijden en geen alcohol. Niks voor mij dus.

De carrière van een jazz-zangeres loopt recht evenredig met haar leeftijd. Een van de weinige beroepen waar dat zo is. Ouder worden, het maakt je alleen maar beter : je zingt geloofwaardiger en je stem mag in jazz altijd wel lager en rauwer. Ik ben de vijftig al voorbij en het liep nog nooit zo lekker. Kan het mooier ?

:: Yvonne Walter is vanaf 20 november met Els Dottermans en Antje De Boeck in Vlaanderen te zien

en te horen in de muziektheatervoorstelling Gezien, Gezegd & Gezongen.

De speeldata, ook van andere optredens van Yvonne Walter, op www.yvonnewalter.com

Tekst Guinevere Claeys I Foto Charlie De Keersmaecker