De puinhoop binnenin kan mooi zijn. Als rusteloze zoeker worden je soms schuldgevoelens aangepraat. Mensen willen dat je komaf maakt met de verwarring. Mij lijkt het beter die te accepteren. Uiteindelijk komen er mooie dingen uit voort. Zoals, in mijn geval, liedjes. Uit mijn nummers kan ik afleiden hoe ik groei als mens.

Communicatie is niet mijn sterke kant. Als kind was ik heel timide. Daarom voelde ik me meteen zo lekker in muzikantenkringen : wij hebben niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen.

Het was wennen aan de sociale code toen ik als twintigjarige in Parijs arriveerde. De omgang is er veel minder direct dan in Israël, waar ik opgroeide. Professioneel daarentegen liep het veel vlotter. Deuren openden zich snel. Veel mensen waren bereid om me vooruit te helpen. Een platenfirma gaf me de kans om een eerste cd op te nemen, ik kreeg een rol in een musical, die me tot een ster in Frankrijk bombardeerde…

Het geluk leek aan mijn zijde, maar vanbinnen was ik triest omdat ik zo ver was van mijn familie, mijn vriend en het zonnige Tel Aviv. Wat ook meespeelde : mijn carrière werd erg gestuurd. Het besef dat ik erkenning kreeg voor iets waar ik weinig of geen zeg in had, frustreerde mij. Ik had geen reden tot klagen en toch viel ik geregeld wenend in slaap. Zo lang Parijs nog geen nieuwe thuis voor me was, worstelde ik met het gemis.

Het leek alsof ik me van Israël lossneed toen ik met mijn toenmalig lief brak. Als ik in die tijd mijn familie bezocht, voelde ik me een toerist.

Mijn ontmoeting met David Donatien (zie foto) was een keerpunt. Als pianiste verzeilde ik in een sessie waar hij als percussionist bij betrokken was. We kregen meteen zin om samen te werken. Hij geloofde in mij. In een kleine woonkamer hebben we 2,5 jaar aan mijn nieuwe plaat gesleuteld. Hoewel we allebei tot dan toe met grote producers hadden gewerkt, overtuigde David mij ervan dat we ook zonder kunnen. Die vrijheid was een openbaring.

David moedigde me aan mijn liedjes in het Hebreeuws uit te brengen. Mij leek dat eerst té persoonlijk. Het verbaasde me dat hij net door die nummers zo geraakt werd. Ze gaven me meer een eigen identiteit, vond hij. Deze liedjes helpen me om de connectie met Israël weer te versterken. Dat land is een deel van mezelf. De fundamenten voor mijn persoonlijkheid zijn daar gelegd. Door in het Frans, Engels én het Hebreeuws te zingen, kan ik mezelf zijn en tegelijk de hele wereld aanspreken.

Mijn ouders zijn van Tunesische afkomst. Ikzelf ben ik Parijs geboren. Omdat mijn vader dichter bij zijn acht broers en zussen in Israël wou zijn, verhuisden we toen ik vier was. Mijn moeder, die ook joods is, zag er geen graten in om te emigreren. Die gemixte joods-Tunesische roots komen vaker voor dan je denkt. Veel van de Arabische cultuur draag ik niet meer mee, behalve dan de liefde voor couscous.

In Tel Aviv zijn kinderen snel zelfstandig. Ze brengen minder uren op school door dan in Europa. Wij hadden veel tijd om buiten te spelen, piano te oefenen en naar het strand te gaan.

In het leger beleefde ik een leuke tijd. Ik mocht twee jaar als soliste met een militaire big band rondtoeren om de troepen te entertainen. Pas later, toen ik vernam hoe het in andere landen toegaat, stelde ik me vragen bij de dienstplicht voor meisjes. Ik hoop dat ooit de dag komt dat ons leger geen meisjes meer nodig heeft.

Ik zou graag optimistisch zijn over de toekomst van Israël. In andere landen waar lange tijd conflicten woedden, is toch ook ooit vrede gekomen ? Aan dat historische feit klamp ik me vast.

Is het je opgevallen dat ik altijd lach ? Ik ben positief ingesteld, dat zeker. Hoe kan het anders met zo’n clown als David ? In periodes dat mijn stemming eerder donker is, heb ik minder de neiging om mijn huis te verlaten. De droevige Yael krijgen de mensen dus niet makkelijk te zien.

Yael Naim (29) maakte met David Donatien, ook privé haar partner, het doorbraakalbum Yael Naim,

dat onlangs verscheen bij Tôt Ou Tard/Bang ! De single New Soul, ook te horen in een tv-spot van Apple, werd een hit. In concert : 14/5 op Les Nuits Botanique, Brussel.

Door Peter Van Dyck / Foto Michel Vaerewijck