Alain De Vreese (36) is ontwerper en bedrijfsleider van de kinderschoenen ‘Stones and Bones’. De family man is verslaafd aan schoenleest en computer, maar wordt stil bij het zien van zijn zonen.

Heb je hobby’s?

Eén: mijn werk, en daarvoor reis ik zo vaak naar het buitenland dat het moeilijk is om er nog andere op na te houden. Ik zit elk jaar vijf, zes maanden in Italië.

Wat eet je het liefst?

Pasta’s. En bruin brood, bij het ontbijt thuis. Op reis eet je vaak alleen, wat niet erg gezellig is.

Kun je goed alleen zijn?

Te goed, ik leg niet makkelijk contact. Ik heb twaalf jaar op internaat gezeten, dat kruipt onder de huid.

Ben je sportief?

Niet meer zoals vroeger. Toen liep ik elke week 20 of 25 kilometer en zwom ik veel – eenzame sporten, ja.

Wat maakt je werk leuk?

De verscheidenheid: ontwerpen, produceren, verkopen. Stones and Bones is een klein bedrijf, zodat ik alles meemaak en er veel van mezelf in leg.

Wat betekent de computer voor je?

Het is een werkinstrument dat ons in staat stelt het bedrijf klein te houden en dat ik intensief gebruik, 10 tot 12 uur per dag. Om te schetsen, te e-mailen, voor de boekhouding…

Hoe omschrijf je je beroep?

Ik zie mezelf niet als een ontwerper. Ik ben meer een alchemist, iemand die dingen samenbrengt en samenhoudt.

Ben je handig aangelegd?

Niet bijzonder. Voor huishoudelijke klussen maak ik geen tijd, die laten we aan anderen over. Zelfs het gras heb ik al vijf jaar niet meer zelf gemaaid.

Ben je materialistisch?

Alles is vervangbaar. Zo werden onlangs cd’s van me gestolen. Jammer, maar ze opnieuw bestellen lost de zaak op.

Bewaar je spullen uit je kindertijd?

Alleen boeken, die nu door mijn kinderen worden gelezen.

Wie maakte recent indruk op je?

Bart Moeyaert, auteur van Het is de liefde die we niet begrijpen. Een kinderboek, maar het gaat vrij diep. Ik ben altijd op zoek naar mensen die kinderen begrijpen.

De moeilijkste kant van het ouderschap?

Is dat moeilijk? Het loslaten van je kroost misschien, accepteren dat je ze niet bezit. Evenwicht vinden tussen gezag en vrijheid.

Wanneer was je het gelukkigst?

Bij de geboorte van onze oudste zoon. Ik ben niet gelovig, maar toen twijfelde ik even.

Wat is voor jou ontspanning?

Samen zijn met mensen die ik graag heb, met mijn kinderen. Ik werk dus ook graag thuis.

Wat zou je graag veranderen aan jezelf?

Ik zou wat diplomatischer willen zijn, meer relativeren. Perfectionisme maakt niet gelukkig.

Naar welke muziek luister je graag?

Sfeervolle en melancholische dingen: Massive Attack, Everything But The Girl, Michael Nyman, Hoover Phonic, Björk. Ik kocht een tijdlang ook alles van Prince en The Art of Noise.

Heb je ooit een zomerfestival bezocht?

Nee, ik werd nogal streng opgevoed.

Draag je parfum?

Nooit. Als iemand in een restaurant zwaar geparfumeerd is of rookt, stoort dat me enorm. Daar zeg ik wel eens wat van.

Wat ontroert je?

Mijn zonen die liggen te slapen als ik laat thuiskom. Daar kan ik minutenlang naar kijken.

Welke mensen ergeren je?

Mensen zonder diepgang, van wie je niets kunt leren. Ik erger me vaak, maar ik ben vergevingsgezind.

Wim Denolf / Foto’s Lieve Blancquaert