“Vroeger woonden we klein. De drie jongens deelden een kamer, die voor de rest van het gezin afgesloten kon worden. In deze loft hoor je altijd wat er elders gebeurt.” Maar Els en Thomas hebben zich de open ruimte nog niet beklaagd.

Het is rustig in de New-Yorkstraat als ik bij Els en Thomas langsga. De kinderen zijn naar school, Thomas zit in Brussel en Els wacht me op met koffie. Terwijl ik geniet van de eenvoud en de stilte die van deze loft uitgaat, verzekert Els me dat het er over een uurtje helemaal anders aan toe zal gaan. Dan komen de kinderen thuis.

“Het enige nadeel aan wonen in een loft is dat er geen kamers zijn en dat de kinderen, eender waar ze zich bevinden, naar elkaar roepen. Omdat je fysiek het gevoel hebt in één ruimte te leven, doet niemand nog de moeite om naar beneden te komen of naar boven te lopen voor een conversatie. Ze schreeuwen er hier maar op los.” En inderdaad, zodra Chuck, Sean en Bruce de deur binnenstormen, wordt het een lawaaierige maar gezellige boel.

Na het middagmaal aan de lange tafel, die Els zelf ontworpen heeft, trekken de kerels naar boven. Af en toe overstemt een kreet of een bulderlach het gesprek aan de tafel, maar verder hebben we weinig last van hen. “Het grootste gedeelte van de bovenste verdieping is het terrein van de kinderen en ieder heeft zijn mobiele slaapdoos. Doordat we kozen voor een mezzanine, hoor je altijd wat er boven gebeurt. Maar zonder veel hinder.”

Ze waren al een tijd op zoek naar een nieuwe woning. Ze moest groot zijn, voor henzelf en de vier kinderen, met een toffe sfeer en liefst dicht bij de stad. “Het was echt niet makkelijk om te vinden wat we zochten. We wilden wel bouwen, maar de beperkingen van stedenbouw hielden ons tegen. Op een dag zijn we uit nieuwsgierigheid eens komen kijken in de New-Yorkstraat. De ligging is fantastisch: bij de haven en bij de stad. We waren ook onmiddellijk enthousiast over de ruimtes in dit voormalige fabriekspand. Maar de lofts zoals ze verkocht werden, waren te klein voor een gezin als het onze. Daarom besloten we er twee te nemen en ze zo in te richten dat we ze, als de kinderen het huis uit zijn, eventueel weer kunnen scheiden.”

Een makelaar kocht enkele jaren geleden dit oude pakhuis om er verschillende wooneenheden in te maken. Maar omdat mensen die van lofts houden vaak eigenzinnig zijn, besloot de projectontwikkelaar om de lofts casco te verkopen, dat wil zeggen de ruimte aan te bieden zonder nutsvoorzieningen en verdere indeling. Je koopt dus vier bakstenen muren, en in het geval van de New-Yorkstraat gietijzeren zuilen, een betonvloer en gigantische ramen.

“We werkten samen met architect Wim Depuydt. Hij begreep zeer goed wat wij wilden en wij hielden van zijn aanpak. Omdat wonen in een loft impliceert dat je je eetkamer, zitkamer, of zelfs slaapkamer elke dag kan verhuizen, voorzag Wim stopcontacten op verschillende plaatsen in de vloer. Om de leefruimte zo polyvalent mogelijk te houden, voorzag hij keuken, berging, toilet en trap in een smalle lange strook, die als een gesloten blok dicht tegen de scheidingsmuur met de gemeenschappelijke gang aanleunt.”

Deze functionele strook ligt bij het binnenkomen onmiddellijk rechts. Je loopt ze voorbij zonder het te merken, omdat het zicht naar de open ruimte en de grote ramen zo overweldigt. Het was dan ook pas na een halfuur koffiedrinken dat ik mij afvroeg waar de trap naar boven zit. Ook van de keuken was er niets te zien. “Ik wilde graag een afgesloten keuken. Niet om opgesloten te kokkerellen, maar om de deur te kunnen dichtdoen als ik geen zin heb om op te ruimen of te koken.”

Het aanrecht, en daarmee de hele keuken, zit verscholen achter een grote verschuifbare wand. Op deze manier is de keukenruimte absoluut geminimaliseerd. Het is niet meer dan een grote kast. Als de wand geopend is, komt de werkruimte tevoorschijn en wordt de loft opeens herschapen in een huiselijk tafereel. De kasten boven en onder het werkblad geven uit op de berging, die achter het aanrecht ligt en daardoor aan het oog van de bezoeker onttrokken is. Ook de vaatwasmachine staat aan de andere kant. “Dat is zo handig. De vuile vaat wordt via een doorgeefluik aan de andere kant gezet. Als we een feestje geven, kan ik alsnog de keukenwand openlaten zonder dat het er vol vuile afwas staat. Een simpel maar geniaal idee.”

Op de eerste verdieping tekende Wim Depuydt de natte zone, zoveel mogelijk bij de achtergevel, om opnieuw de open ruimte optimaal te benutten. “Op deze verdieping winnen we wat aan vierkante meters doordat we hier boven de gemeenschappelijke corridor en traphal van het gebouw zitten. Tegen deze achtergevel met twee ramen tekende Wim een badkamer en voor ons een slaapkamer.” De badkamer is van de rest van de ruimte afgesloten door een glazen wand. De slaapkamer wordt geflankeerd door een klein bureau, waardoor de privé-ruimtes van Els en Thomas toch wat afgesloten zijn van de kinderruimtes op de rest van dit plateau.

“Hoe we het probleem van de kinderkamers hebben opgelost, is een leuk verhaal. Afgesloten kamers waren uitgesloten omdat er alleen licht langs de voorgevel binnenvalt. Het zouden lange, smalle en donkere ruimtes geworden zijn. Terwijl we aan het bouwen waren, brachten de werfwagens die voor het gebouw stonden me op het idee van de mobiele slaapwagens. Samen met Wim hebben we dit uitgewerkt.” Elk kind heeft nu zijn eigen kamer op wielen. Het zijn kubussen, met telkens één groot raam waar een werktafel voorstaat. Tegen de gesloten wand staan een bed en een boekenrek. De zijkanten kunnen gesloten worden met schuifdeuren. “Er wordt wat afgereden met die karren, al naargelang het oorlogstijd of vrede is tussen de broers. Ze kunnen naar elkaar kijken of elkaar de rug toekeren. Wie helemaal niet gestoord wil worden, kan met het raamgedeelte naar de muur rijden. Mogelijkheden zat dus.”

Verder staat er in deze ruimte een tv, ligt al het speelgoed van dochtertje Luna er bijeen, en hangt er een schommel aan de balken van de zoldering. Zowel de jongens, kleine Luna als Els durven er duchtig op zwieren. Dit hele huis is een speelkamer in de grootste zin van het woord.

Hilde Bouchez / Foto’s Verne

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content