Zeshonderd fotografen en journalisten stonden in een lange rij te wachten. Het aanhoudende gedruis en geklik, gezucht en gestamel rond Nicolas Sarkozy en zijn gebuiknavelde lief Carla Bruni : wat ter wereld boeit mensen zo aan dat presidentiële geroekoekoe dat societybladen hun oplage zien stijgen met dertig procent ? Een gebrek aan suspense in het eigen ledikant, wellicht ?

Nu is deze buitenmaatse belangstelling voor het presidentiële paar maar een van de vele verschijningsvormen van wat ik sinds kort de Wikowak noem, mijn nieuwbakken woord voor de verzamelde waanzin in de wereld.

De Wikowak komt in de meest onwaarschijnlijke vormen voor. Je vindt hem bijvoorbeeld in modebijlages van kranten, waar ik (trend nummer 48) las dat de hoogwaterbroek in is. U kent ze wel, die broekspijpen die machteloos naar de schoe- nen reiken maar daar altijd enkele centimeters boven blijven. Het verschijnsel stond al bij onze grootouders bekend als ‘water in de kelder’ en heeft altijd op armtierigheid gewezen, en op een absoluut gebrek aan stijl. Nu wordt dat dus tot mode uitgeroepen. Een duidelijker symptoom van de Wikowak zag ik zelden. Ik ben vastbesloten mij daar niet aan te laten vangen, ook al vind je straks in de winkels misschien haast geen broek meer van toereikende lengte. Al jaren moet ik bij de aanschaf van een nieuwe jeans uitkijken dat het er zo geen is die al 10.000 wasbeurten in een trommel met keien achter de kiezen lijkt te hebben, of een waar opzettelijk gaten in zijn gescheurd. Ik verafschuw dat, omdat ik er een uitwas in zie van de weelde. Laat de koopkracht nog wat verder dalen en de gave, vlekkeloze broeken worden opnieuw modieus, zoals weldoorvoedheid in trek was in tijden van voedselschaarste. Zo werkt de Wikowak, dat bizarre verschijnsel dat mij nu eens doet grommen en mij dan weer aan het lachen brengt – en niet zelden allebei samen.

Tot de Wikowak behoren bijvoorbeeld ook de astronomische gages van topvoetballers, schoenen van 1500 euro, monogramhandtassen en alles wat zelfs maar een beetje naar Paris Hilton ruikt. Soms ook komt de Wikowak in bedreigender vormen. Neem nu het verschijnsel firmawagen. 500.000 rijden er daarvan rond in ons land, en jaarlijks komen er nog 20.000 bij. De fiscale begunstiging van deze onoverzienbare vloot blik is een bizar anachronisme in deze tijden van global warming en pieken van fijn stof. Temeer omdat zo’n firmawagen doorgaans vergezeld gaat van een kaart waarmee naar believen kan worden getankt. Dit zet mensen ertoe aan op kosten van de werkgever zoveel mogelijk kilometers te bollen. Zo belde ik onlangs een collega in haar firmawagen op. Zij bleek op weg van Oostende naar Mol, om daar twee druipkaarsen op te halen. Vermenigvuldig dit soort perverse ritjes met 500.000, en deze vorm van de Wikowak wordt ziekmakend genoeg om van de overheid een zekere moed en doortastendheid te mogen verwachten. Maak bedrijfswagens fiscaal minder voor de hand liggend. Verplicht roetfilters, die nu nog een dure optie zijn, of subsidieer ze ingrijpend. Laat werknemers tenminste hun eigen diesel betalen, zodat ze niet langer het gevoel hebben dat elke afgemaalde kilometer een verhoging van hun loon betekent. Het zijn rationele beslissingen waarvan je je afvraagt waarom ze al niet langer doorgevoerd zijn, maar waar de Wikowak eens smakelijk mee lacht, met zijn zotskap met belletjes. Met zijn brains ter grootte van een pecannootje en zijn ballen als kokosnoten.

Natuurlijk kan het niet de bedoeling zijn de hardwerkende Vlaming te straffen. Er kunnen genoeg alternatieve vormen van beloning worden bedacht, al ruikt een aantal daarvan naar geitenwollen sokken, zoals gratis fietsen en zonnepanelen, jaarpakketten biogroenten of desnoods goede boeken.

Het risico dat straks niemand nog CEO of staatssecretaris wil worden uit schrik met een Prius of Reva te moeten rondrijden, zou een gunstig bijverschijnsel zijn. En voor wie het voorgaande naïef vindt of onrealistisch – dat zijn de woorden die dan altijd weer vallen – misschien de volgende vraag : draait de wereld zo goed dat we bang moeten zijn er iets aan te veranderen ? Is dat het gevoel dat u, eerlijk, momenteel heeft ? Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders