Bij Selezione Vini Italiani in Hasselt is de legendarische Chardonnay 1994 Gaia e Rey van Gaja gearriveerd (1490 fr. per fles !). Angelo Gaja noemde de wijn naar de twee belangrijkste vrouwen in zijn leven : grootmoeder Clotilde Rey en dochter Gaia. Grootmoeder was degene die de jonge Gaja de zin voor ?hogere? waarden bijbracht : eerlijkheid, kwaliteit, familie en glorie. Zijn dochter is gewoon zijn oogappel. In ’79 kocht Gaja 3,6 hectaren wijngaard in Treiso met de expliciete bedoeling er de bestbewarende witte wijn te maken van Italië. Het perceel ligt vrij hoog (419 m) zodat de rendementen van nature laag zijn. Bovendien plantte hij er druivenstokken in een zeer hoge densiteit (5500 per ha), wat op zijn beurt het rendement nog verder verlaagt. Zo komt hij uit op 25 hectoliter per hectare. De wijn wordt vier weken koel vergist (18 C) op inox, waarna hij voor zes maanden in gloednieuwe eiken barriques gaat.

In het glas komt een schitterende wijn met een gele nuance, wat olieachtig vloeiend en met een complexe neus met fijn hout en diepliggende wat exotische rijpheid, men kan aan peren denken of zelfs aan lychees. De smaak is tegelijk zalvend rijp en friszuur met goede structuur over het gehele lange smaakgebied. Excellente wijn met juiste compositie en evenwicht, die wat moet ademen en wennen aan het glas. Kan inderdaad verouderen (en dan kan men misschien de prijs vergeten).

De prijs van de Dolcetto d’Alba 1995 van Elio Grasso hoeft men niet te vergeten : 278 fr. (eveneens bij Selezione Vini Italiani). Hier proeft men de grandeur van Piëmont : donkergekleurde, zeer smakelijke en toch behoorlijk gestructureerde wijn, stevig en rond, iets eenvoudig van opvatting maar zo lekker.

En dan is er in dezelfde korf nog de Ca’del Bosco, de merknaam van de beste schuimwijn van Italië. De meest recente creatie van wijnmaker Maurizio Zanella, de Cuvée Annamaria Clementi 1989, is van in het prille begin universeel bejubeld : hij kreeg het maximumaantal van drie sterren in de I Vini di Veronelli-gids 1997, en ook het maximum van drie gevulde glazen in de oerserieuze gids Vini d’Italia 1997 van de Italiaanse Slow Food-organisatie die zich afzet tegen de opkomende fastfoodrage.

De nieuweling werd genoemd naar Maurizio’s moeder, uit waardering en dankbaarheid. (Het is een publiek geheim dat de jonge Maurizio zijn ouders tot wanhoop dreef door dagenlang op zijn motor door de velden te crossen in plaats van op de universiteitsbanken te zitten.)

De technische fiche van deze wijn is ronduit Bollinger-achtig : gelijke delen van pinot nero, pinot bianco en chardonnay, zoals voor de betere Franciacorte-wijnen gebruikelijk is, vinificatie gedeeltelijk op eikenhouten vaatjes en lagering voor vijf maanden op deze vaatjes, bijna 5,5 jaar lagering op de gistrest van de champagnisatie en ten slotte heel spaarzame dosage. Deze Cuvée is gejaarmerkt 1989, ook Bollinger komt nu pas met zijn 1989 op de markt.

De smaak is ?uit het juiste hout? : een goede kleur en uitermate fijne pareling met neus van opvallende finesse en diepte. In de mond komen toetsen van gebak en fijne gist, resultaat van de autolyse van de gistrest en edele zuren. Volkomen droog en met grote lengte. Een reus van een wijn met stevige schouders en een stevige prijs : 1800 fr. per fles.

Links : de alombejubelde Cuvée Annamaria Clementi van Maurizio Zanella. Onder : Duitse en Franse beloften.