Eenvoudige, lekkere wijnen, die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het om de veertien dagen over hebben in deze rubriek. Château Simple, wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : een Italiaan en een Australiër in verbeterde versie.

Fransen geven graag af op wat zij noemen : vins lourds of vins capiteux. Dat zijn wijnen met een hoog alcoholgehalte die te veel zon zouden gezien hebben, en die er een speciale zware smaak van overrijp fruit aan overhouden : le goût du cuit of, erger nog, le goût de confiture. Heel Californië wordt zo naar de jampot verwezen, maar de Fransen vergeten dat de dingen kunnen verkeren. Vandaag proeven we twee van deze ?vernieuwde? wijnen.

De echt zware zonwijnen missen finesse, ze zijn te vlug gerijpt en de wijnstok heeft alleen tijd gekregen om zijn primaire taak, de productie van zoete vruchten, waar te maken. Een ongenuanceerde schep zoetigheid geeft lompe, simpele, en snel vervelende wijnen. Nog niet zo lang geleden werden deze types gebruikt om de andere, fijnere broertjes wat charme en vlees bij te brengen. Dat was bijvoorbeeld het geval met de Côtes de Bourg die de amechtige Saint-Emilions moesten oppeppen. Rhônewijn gaat nog altijd wat gebukt onder zijn functie van bourgogneverbeteraar. Maar recentelijk begint men ook in Bourgogne te beseffen dat het beter is concentratie na te streven door rendementsbeperking, dan door bijmenging. Zo komt het dat de vroegere vins confitures stilaan hun eigenheid vinden.

Ook in Californië heeft men lange tijd gedacht dat concentratie gelijk stond met kwaliteit. Maar ook daar maakt men nu meer uitgebalanceerde wijnen met finesse.

Montepulciano d’Abruzzo, DOC, 1995

In de Italiaanse Abruzzen worden twee DOC’s (Denominazione de Origine Controllata) gemaakt : de witte Trebbiano d’Abruzzo en de rode Montepulciano d’Abruzzo. De naam van de druivensoort Montepulciano verwijst naar het gelijknamige stadje in Toscane, waar men van sangiovese grosso de DOC Vine Nobile di Montepulciano maakt. Vroeger dacht men dat de stoksoort Montepulciano ook een soort sangiovese was, en noemde men de lokale wijn Typo Montepulciano (Typo is mettertijd weggevallen). Onderzoek heeft echter uitgewezen dat Montepulciano een totaal verschillende druivensoort is. Men maakt er 200.000 hl van en bijmenging met 15 procent sangiovese is toegelaten.

Hoewel de Abruzzen slechts op 120 km van Rome liggen, is de regio nog vrij ruw, en nauwelijks voor toerisme of wijnbezoek ontsloten. De witte wijn was er niet veel zaaks (behalve de peperdure van Valentini) en de rode werd omschreven als zuiderse lompe verf. Daar is nu verandering in gekomen. Delhaize voert vooral bulkwijn in van Camillo Montori in Contraguerra, in de betere noordelijke Teramo-provincie. Hier werkt men nu naar meer elegantie zonder in de schraalheid te vervallen van te hoge rendementen.

De Montepulciano d’Abruzzo DOC, 1995 vertoont een verrassend lichte kleur met een paarse nuance van jonge wijn. Alcoholrijke neus die, onmiddellijk na het uitschenken wat aan pruimenjenever doet denken, maar na enkele minuten komt er charmerend discreet fruit met zelfs een zekere finesse. Er is geen specifieke onderbouw aan het boeket : walsen brengt niets nieuws maar intensifieert enkel het bestaande. Er is dus geen bewaarpotentieel. De smaak is steviger dan men uit het boeket zou verwachten, met flinke frisse zuren die goed verdeeld zijn over het gehele smaakgebied. Een ideale karafwijn. (99 fr., Delhaize)

Jacob’s Creek, Shiraz Cabernet 1994, Australia.

Pas in de jaren ’80 werd wijn in Australië in zekere mate populair. Maar de rode wijnen waren toen nog erg rustiek en ruw, en de Australiërs kozen massaal voor wit. De Autralische wijngigant Orlando besloot er wat aan te doen en maakte een ontwerp van soepele, fruitige, jong te drinken rode wijn met toch wat structuur. Er werd gekozen voor de blend van syrah ( shiraz in Australië) en cabernet sauvignon. De gestrengheid van cabernet zou door de gulle concentratie van syrah worden gecompenseerd en vice versa.

Het beekje Jacob’s Creek bestaat, maar staat bijna heel het jaar kurkdroog en de nabijgelegen originele wijngaard is minuscuul. De naam is dus op te vatten als een merk. Op 4 jaar tijd werd Jacob’s Creek de populairste wijn van Australië, drie keer meer verkocht dan welke andere ook. Men maakt er nu meer dan 7 miljoen flessen van per jaar.

In het glas is de kleur goed geconcentreerd met een zachtrode nuance van rijp. De neus zet aan met licht exotische parfums van syrah, omhuld door een warme, verbrande kandijtoets van zuiderse wijn. Na walsen komt de cabernet erdoor en wat oud hout. In het boeket vechten de componenten van de blend wat met elkaar : stilstaand heeft syrah de bovenhand (denk aan goede Côtes du Rhône), na walsen prevaleert cabernet (denk aan kleine bordeaux). In de mond komt een smakelijke aanspraak die overgaat in een zuur-bitter-kadans, van in het middengebied tot en met het einde.

Een aangename wijn die wat integratie mist, een typische geslaagde oenologenconstructie waarmee lompheid wordt vermeden. (169 fr., GB)

Volgende aflevering in Weekend Knack van 13 november : twee gezichten van rosé.

HERWIG VAN HOVE