Wigbert over Roland, de producer van zijn tweede cd “Nieuwe Tatoeages” : “Wij speelden in Parijs met Brendan Croker. En Roland was daar toevallig promotie aan het doen voor z’n nieuwe cd. Wij zijn gaan eten, verschrikkelijk aan een mezcal-achtige zoete drank geraakt en hij is ’s avonds komen meespelen met ons. En toen hebben we besloten iets samen te doen. Ik wist : da’s een kans die je geen twee keer krijgt, om samen te kunnen spelen met een man die al bijna vijftig jaar in een muzikale zandbak zit te spelen. Je hebt gemeenschappelijke helden, hé : als je het bijvoorbeeld over “Blue” van Eric Andersen hebt, dan word je allebei warm van binnen. Een gevoel van herkenning. “

Na jaren rechterhand te zijn geweest (onder andere van Jan Dewilde) bracht Wigbert in 1991 een solo-debuut uit, “Ticket in de nachtkastla” : “Ik was jaren met muziek bezig geweest, had muziek geschreven ook en op een bepaald moment kom je op het punt : hier schaam ik me niet voor. Als ik hoor wat ze op de radio draaien, dan mag het mijne daar zeker ook bij. En eens je dat gevoel hebt, begin je daar naartoe te werken. Ik had het niet zo erg gevonden indien het niet gelukt was. Een minimum aan zelfvertrouwen is essentieel : hier ben ik in het reine mee en hier kan ik mee naar buiten komen. “

Het leverde zowaar een “hit” op (“Ebbehouten blues”) en het “Bekende Vlaming-schap”. “Dat gelukkig vrij tijdelijk is : je bent Bekende Vlaming zolang je op televisie komt. Maar je kan daar niet wakker van liggen, het mag ook geen doel op zich zijn en trouwens : Bekende Vlaming zijn, is funest voor de kreativiteit ; het wordt hetzelfde als naar de fabriek moeten gaan. Uiteindelijk had ik het na mijn zogenaamde hit financieel moeilijker dan ervoor. Ach, we komen er op termijn wel uit en ik beschouw mezelf hoe dan ook als een bofkont : het feit van iets te mogen doen, dat je graag doet én ervoor betaald worden, is in wezen onwaarschijnlijk. Ik heb indertijd gezegd : ik wil desnoods toegevingen doen, maar nooit wat mijn muziek betreft ; dat moet puur blijven. Als je dat niet meer hebt, ben je je drijfveer kwijt. En dan ga ik liever ergens frieten bakken. “

Ook op de nieuwe cd gaan de songs weer over tatoeages op de ziel. “Het gaat om mensen die een relatief simpel leven leiden, maar die getekend zijn, die blutsen en builen hebben opgelopen, die zoals bij échte macho-tatoeages hen de rest van hun leven zullen bijblijven. Da’s vermoedelijk een konstante in mijn werk. ’t Is niet autobiografisch, toch niet integraal (lacht). We hebben in het echte leven al zo weinig vrijheid, dat je als tekstschrijver totaal je gang moet kunnen gaan : je voordoen als de extreemste macho of als tederste homo, ook al ben je misschien een brave huisvader. Ach, hoe meer verhalen je hoort en hoe meer je met mensen praat, hoe meer je merkt dat we eigenlijk allemaal een musicus moet zich niet boven de mensen verheven voelen primaten zijn gebleven in een technologisch op hol geslagen maatschappij. Geboren worden, een beetje eenvoudig geluk zoeken en sterven, daar gaat het allemaal om. “

“Nieuwe tatoeages” van Wigbert verschijnt bij Virgin.

Wigbert : een cd over “getekende” mensen.