Van zijn gigantische Uchronia, de constructie in de woestijn van Nevada die tijdens het Burning Man Festival in 2006 werd verbrand, tot zijn nieuwste virtuele project om het Vrijheidsstandbeeld te tooien met een enorme vlam : Arne Quinze ziet het altijd groter dan groot. Maar tegelijk blijft hij met beide benen op de grond staan.

U realiseert werken in musea en in winkels, maar ook in openbare ruimten. Welke projecten liggen u na aan het hart ? Voor mij zijn de stedelijke installaties zeer belangrijk, omdat ze de steden transformeren tot openluchtexpo’s. Op die manier kan iedereen zich onderdompelen in kunst. De werken zijn voor iedereen toegankelijk, ze zijn geestverruimend, zorgen ervoor dat de mensen even vertragen, en ze bereiken mensen die niet zo makkelijk de stap zetten naar een museum. Maar deze interventies helpen ook om buurten te doen opleven.

Volgens u is kunst in de stad een communicatiemiddel ? Tegenwoordig hebben we vrienden over de hele wereld via Facebook en dergelijke. Maar tegelijk praten we niet meer met onze buren. Vroeger gingen de mensen naar buiten, de straat op, om contact te onderhouden met de mensen in de omgeving. Maar als je vandaag onbekenden op straat aanspreekt, vinden ze dat verdacht. Zich in het openbaar over iets uitspreken is abnormaal geworden. Via structuren zoals Cityscape in Brussel vonden de voorbijgangers die spontaniteit terug. Ze ondergaan een gemeenschappelijke ervaring wanneer ze voor zo’n object staan en delen hun gevoelens hardop met elkaar. Zo ontstaat er een verbondenheid.

Is dit project in Bande de eerste keer dat u met kinderen werkt ? Ik heb er thuis vier ! Ze zijn altijd nauw betrokken geweest bij mijn projecten, want ons huis is één groot atelier. Ze reizen met mij de wereld rond, bezoeken veel tentoonstellingen en zijn erg alert voor al die dingen. Maar ik heb ook al samengewerkt met scholen. Voor mij gaat het erom aan die jongeren te laten zien dat we niet bang moeten zijn om te dromen, om de lat hoog te leggen en ervoor te vechten. Je bedenkt een ongelooflijke constructie én je bouwt ze ook echt.

Kun je nog iets leren van kinderen ? Iedereen ontwikkelt zich via het contact met anderen, en dat heeft niets te maken met leeftijd, cultuur of sociale status. Wie niets leert van anderen, evolueert niet meer. Werken met jonge kinderen zorgt ervoor dat je elke dag weer het leven met nieuwe ogen bekijkt.