In dit culthotel uit de jaren vijftig logeerden beroemdheden als Marilyn Monroe en Gloria Swanson. Twee jonge Britten hebben het in zijn oude glorie hersteld. Nu is het opnieuw een oase van pracht en praal midden in de woestijn.

Wie hier op een schitterende ochtend wakker wordt, in de kamer waar Marilyn Monroe ooit geslapen heeft, begrijpt meteen waarom de filmsterren uit de jaren vijftig de wansmaak van Tinseltown (stad van klatergoud of Hollywood) ontvluchtten voor een korte verpozing in Palm Springs. In een decor van prachtige bergen en een wolkenloze hemel wiegen hoge bomen zachtjes hun tere bladeren. Binnen danst het zonlicht op de pastelkleurige wandbekleding, symbool voor het hedonistische, naoorlogse Californië: suikergoedroze plastic, zeegroene tegels, citroengele formica… Een interieur als een kinderijsje.

Een al even fotogenieke blondine brengt bosbessengebak. Ook zij heeft de genezende kracht ontdekt van de Californische woestijn, met haar zinderende kleuren, onbeperkte ruimte en spectaculaire stilte. In september 1999 kwam de dertigjarige artieste Sarah Roberts uit Londen hierheen. Samen met haar partner, filmproducer Fraser Robertson, wilde ze deze oase van vergane glorie nieuw leven inblazen. Het oude vakantieoord bruist nu opnieuw in een explosie van retrochic.

“In Engeland denkt men aan Palm Springs alleen in termen van uit de echt gescheiden, grijsharige grootheden die langs Palm Canyon rijden. Ik kan je verzekeren dat hier vrij veel jong en hip volk woont. Dat heeft de stad de jongste jaren een heel ander aanzien gegeven”, vertelt Sarah Roberts. “Ik had nooit verwacht dat ik hier zoveel vrienden zou maken, leeftijdgenoten bovendien. Meestal kunstenaars, onder wie nogal wat homo’s, die het pad geëffend hebben voor jonge echtparen die de ratrace in Los Angeles ontvluchten, op zoek naar het leven in een kleine stad. Allemaal voelden ze zich aangetrokken door het jaren-vijftigsfeertje, de schilderachtige huisjes die in een of andere song thuishoren en de historische spullen die je op de kop kunt tikken bij boedelverkopen.”

Sarah straalt zelfvertrouwen uit, haar partner ook trouwens. Toen ze voor het eerst over het oude Mira Loma Hotel hoorde, was ze ervan overtuigd dat ze het een nieuw leven kon geven als het Ballantines Hotel, op de website en in folders omschreven als the coolest place to stay in Palm Springs.

Het oorspronkelijke Mira Loma was een van de allereerste hotels die in de jaren dertig in de woestijn opgetrokken werden. Grootheden van het witte doek als Marilyn Monroe en Gloria Swanson kwamen er vaak, meestal incognito, voor het ongeëvenaarde comfort en de privacy. Van Marilyn Monroe wordt beweerd dat ze er vaak geheime afspraakjes maakte. Van beide sterren hangen foto’s aan de muren.

Ondanks het glorieuze verleden van het hotel, barstte Sarah in tranen uit toen haar partner haar het pand liet zien. Dat is nu een jaar geleden. “Ongeveer alles had een beurt nodig: elektriciteit, sanitair… zelfs het beton rond het zwembad. Mijn vader is architect en mijn moeder interieurspecialiste – ik had dus al wel een en ander gezien in mijn jeugd – maar dit leek echt nergens naar. Fraser is echter iemand die geen risico’s uit de weg gaat en oog heeft voor alles. Precies daarom vind ik hem een fantastische partner. Hij ziet overal meteen mogelijkheden in en heeft vooral oog voor details. Hij houdt van kleine projecten en wat hij aanraakt, wordt goud.”

Sinds de heropening in januari 2000 zijn er vooral gasten uit de film- en de muziekwereld op bezoek geweest. Maar voor de modieuze eigenaars is Ballantines Hotel niet louter een broodwinning, maar ook een essentiële levensvisie. “Wij waren op zoek naar een stek in Arizona of New Mexico omdat we houden van de bergen en van de open ruimte”, vertelt Sarah. “Hier kunnen we dagelijks gaan joggen, meteen de bergen of de Indian Canyons in. We hebben een favoriete omloop van pakweg 25 kilometer die we afleggen in minder dan twee uur. Toen we dit hier ontdekten, vielen we meteen voor de architectuur die doet denken aan het oude Hollywood. Bovendien was hier nergens een hippe verblijfplaats te bespeuren. De beslissing was dus gauw genomen.

We wisten ook vanaf het begin dat het een wit gebouw moest worden met pastelaccenten uit de jaren vijftig. Weet je wel: roze, blauw, geel en groen. Heel boeiend voor mij, want dat waren de kleuren die ik al in mijn schilderijen gebruikte. Zodra we eigenaar waren (september 1999) hebben we zeven dagen per week gewerkt. Ik deed alles, van het smokkelen van oude douchekoppen uit Engeland tot het zoeken naar de juiste kleur van formica. Ook nu het hotel op volle toeren draait, zijn we voortdurend bezig. We staan niet alleen achter de bar voor de cocktails, maar zorgen ook voor het ontbijt, het wasgoed en bezorgen de mensen zelfs tickets voor uitverkochte concerten hier in de buurt.”

Het past echt wel bij Fraser en Sarah, een hotel opkalefateren dat symbool staat voor de vergane charme van Hollywood. Hun eigen liefdesverhaal lijkt wel een filmscript. Jarenlang woonden ze op wandelafstand van elkaar in Londen, Fraser in Notting Hill en Sarah één straat verderop in Hammersmith. Maar het was op Lamu, een eiland aan de oostkust van Afrika, dat ze elkaar ontmoetten, twee jaar geleden. Het klikte meteen.

“Ik ben opgegroeid in Oost-Afrika,” vertelt Sarah, “op het landgoed waar Karen Blixen de school bouwde die je ziet in Out of Africa. Later keerde ik terug naar Engeland en werkte er als kunstschilder. Toen ik Fraser ontmoette op Lamu was ik daar om te schilderen voor een tentoonstelling. Hij ‘ontdekte’ me toen ik ’s morgens vroeg yoga deed op het strand. We maakten een praatje en toen bleek dat we allebei graag jogden. Dus begonnen we samen te lopen… zowat 20 kilometer op het strand. Eenmaal samen, woonden we een zomer lang in Saint-Tropez. Toen verhuisde Fraser naar Los Angeles en pendelde ik een jaar lang tussen Engeland en Amerika. Tot we besloten samen dit hotel te renoveren.”

Fraser komt uit Schotland en is de meest rusteloze van de twee. Hij verlangde al lang naar de vrijheid en de ruimte aan de westkust van Amerika. Nadat hij wandelen gestuurd was van de faculteit rechten, ging hij naar Canada, waar hij een kunstopleiding volgde. In New York werkte hij zich op: van koffiejongen in een reclamebureau tot een van de meest succesvolle producers van tv-commercials. “Maar in 1990 kwam ik terug naar Groot-Brittannië. In de eerste plaats omdat het uit was met mijn toenmalige vriendin en ten tweede omdat je in tien jaar New York nogal wat stress ophoopt. Ik ben opgegroeid in de hotelbusiness, mijn moeder bezat een hotel met 28 kamers op de Hebriden. Maar ik wilde iets creëren met een hoger funkgehalte, om mezelf een leven in de natuur te kunnen veroorloven. Ik koos Amerika, vanwege zijn sterke economie, en Californië omdat men daar op veel gebieden vooruitstrevend is. Eindelijk heeft Palm Springs het Bob Hope-etiket van zich afgeschud. De mensen kopen hier opnieuw een huis om erin te wonen. Het is hier leuk leven – minder steriel dan op andere plekken – en de architectuur is enorm boeiend.”

Toen hij oog in oog stond met het verwaarloosde Mira Loma, wist Fraser dat dit zijn Mekka zou worden. “De geest van Monroe waart hier nog rond. Zij is een soort van vaste baken in de geschiedenis en iemand met wie veel mensen zich kunnen identificeren. Deze uithoek van Palm Springs had ook een bepaalde reputatie. De Raquet Club, het trefpunt van al de plaatselijke beroemdheden, was een begrip.

Voor wie uit LA wegreed, was dit ongeveer het begin van de woestijn en dat is het in zekere mate nog altijd. Daardoor werd het een sociale ontmoetingsplaats waar men tijdens het weekend naartoe trok. We weten niet bijster veel over de geschiedenis van het hotel. Wat we wel weten, is dat Marilyn zich hier gelukkig voelde en het hotel beschouwde als een toevluchtsoord. Sommige sterren konden het acteren niet laten. Weg uit Hollywood kwamen ze hier samen en organiseerden onder elkaar theatermatinees. Rond 1959 lieten sommigen hier een huis bouwen. De Raquet Club verloor zijn appeal en het Mira Loma ging teloor.”

Tegenwoordig is de Marilyn Room, in de noordoostelijke hoek van het hoefijzervormige gebouw zo roze als maar mogelijk is. Er hangt een replica van het beroemde werk van Andy Warhol en posters van haar beste films… tot en met een Monroe-legpuzzel van duizend stuks. In de kitchenette is alles roze. De rolluiken zijn net als in de andere kamers wit en zeegroen geverfd, door Sarah in haar atelier wat verderop in de straat.

In andere kamers van het Ballantines Hotel vind je een tafel in de vorm van een surfplank, ontworpen door Charles en Ray Eames, een zwarte formicatafel van Isamu Noguchi, met een verchroomde Eiffeltoren als voet, en stoelen ontworpen door Eero Saarinen en Harry Bertoia. Rond het zwembad staan de befaamde veelkleurige ligbedden in vinyl van George Nelson, een designer uit de jaren vijftig. Niet elk item is echter authentiek. De limoenkleurige werktafel in formica werd ontworpen door Jan Milne uit Glasgow in de speelse geest van die tijd. “Wij zoeken inspiratie in die periode, zonder daarom puristen te zijn”, geeft Sarah toe. “Er ligt funky blauw astroturf rond het zwembad en aan de bar kun je bij zonsondergang een wijntje drinken, gezeten op een lila kruk. De avondschemering is een en al magie, met het turkooiskleurige zwembad verlicht door de gloed van de kolen in de open haard.”

“Als wij in de bergen zijn, Sarah en ik, in de zuivere lucht op 1200 meter hoogte, omringd door coyotes, ratelslangen en woestijnbloemen, krijgen we de indruk dat we op het dak van de wereld zitten. Zo vrij als vogels”, zegt Fraser. “We ervaren hoe gelukkig we wel zijn. En dat is waar de meeste mensen geen tijd voor maken in deze consumptiewereld. We genieten van wat we hebben, elke dag, en maken ons absoluut geen zorgen over wat we missen.”

Kamers vanaf 129 dollar (+ belasting) per overnachting. Reserveren: Tel. +1-760-320 11 78. Info op Ballantines@palmsprings.com

Anthea Gerrie / Foto’s Bruce Hemming