Ze is radiovrouw, en het gezicht van het weekendjournaal op RTL-TVI. Wij spraken met Caroline Fontenoy, geboren in Aarlen, over haar passies, haar dromen en haar jeugd, in het veilige isolement van Luxemburg.

Niemand wordt zomaar lid van de nieuwsredactie van de meest bekeken tv-zender van WalloniĆ«. En je wordt ook geen nieuwsanker als je niet de bagage, het charisma, de drive en de passie voor het vak hebt. Informatie en actualiteit zitten Caroline Fontenoy (1979) in het bloed, ook al erkent ze dat ze “wel wat geluk” heeft gehad en “op het juiste mo-ment op de juiste plaats” was. Ook toen ze nog communicatiewetenschappen studeerde, stond ze voor dag en dauw op om radioprogramma’s te presenteren. En dat deed ze jarenlang, tot ze via het Radio Academy-concours werd opgenomen in de grote RTL-familie. Uiteindelijk vergat ze zelfs bijna dat het haar droom was iets te doen in de filmwereld…

Kunt u iets vertellen over uw kinderjaren ?

Ik heb zeer goede herinneringen aan mijn kindertijd. Ik ben opgegroeid in Florenville, in een zeer groene omgeving met veel natuur. Het lijkt misschien een slaperig stadje, ver van de wereld, maar het biedt daar dan ook bescherming tegen. En dat heeft zo zijn voordelen. Het heeft me behoed voor bepaalde zaken, terwijl ik toch een gevoel van verwondering en een ver- langen naar ontdekking heb bewaard. Ik ben trouwens de dochter van zelfstandigen. Ondanks die rust ben ik opgegroeid in een zeer dynamisch milieu. Van “een gat in de dag slapen” was bij ons geen sprake.

Stel dat u een verstokte stadsbewoner zou moeten overtuigen van een verblijf in de streek. Wat zou u dan zeggen ?

Ik zeg het vaak als ik mensen ontmoet : kijk verder dan je eigen provincie. En omdat ik ook een tikje chauvinistisch ben, adviseer ik natuurlijk om de mooiste provincie van het land te gaan verkennen ! Maar serieus : je moet toch toegeven dat Luxemburg bijzonder rijk is aan mooie landschappen, bossen, rotsformaties… En dan zijn er nog die borden langs de snelweg, met dat everzwijn en die slogan Une ardeur d’avance (‘geestdrift om voorop te lopen’). Dat geeft goed de energie weer, de vriendelijkheid zowel als de kordaatheid van de Luxemburgers. Wij houden van de goede dingen van het leven, we zijn levensgenieters. Dat is wellicht het Latijnse bloed in onze aderen.

Gaat u nog vaak terug naar uw provincie, nu u in Brussel werkt en woont ?

Ik probeer er toch ongeveer Ć©Ć©n keer per maand naartoe te gaan, voor een bezoekje aan mijn familie, voor een verjaardagsfeestje of om de vrienden uit mijn jeugdjaren nog eens terug te zien. En ik ben blij als ik daarvoor minstens twee dagen op rij kan vrijmaken.

U hebt Florenville verlaten toen u achttien was, om te gaan studeren aan de universiteit.

Zo is dat. Ik deed mijn kandidaturen in Luik. Het oorspronkelijke idee was om een licentie in de filmwetenschappen te behalen, want die wereld heeft me altijd al gefascineerd. Maar laten we zeggen dat ik op een bepaald moment beseft heb dat er in BelgiĆ« geen plaats is voor 36 gebroeders Dardenne… Ik ben dan maar van richting veranderd en naar Louvain-la-Neuve getrokken voor een licentie in de communicatiewetenschappen. Ik zorgde er wel voor dat ik altijd meteen geslaagd was, want ik haatte de examenperiodes en ik wilde zeker geen tweede zit. Ik had een goede overeenkomst gesloten met mijn moeder. Ze had maar Ć©Ć©n eis : “Je doet wat je wilt, maar je zorgt ervoor dat je geslaagd bent.” Al heb ik ook vaak de bloemetjes buitengezet, vooral in Luik, samen met mijn oudere zus.

Uw overstap naar RTL is ook vrij vlot verlopen.

Ja, maar vergeet niet dat ik jarenlang erg vroeg ben opgestaan, om te gaan werken voor radiostations zoals Must Fm of een regionale zender van Radio Contact. Op een dag heb ik dan besloten om me in te schrijven voor Radio Academy, en daar ben ik als winnaar uit gekomen. Omdat ik al stage had gelopen bij Bel RTL in Namen, mondde dat ook meteen uit in een concreet voorstel, hoewel ik denk dat de zender vooral geĆÆnteresseerd was in mijn journalistieke profiel. Het is dus misschien wel vlot verlopen, maar er is toch heel wat werk aan voorafgegaan. Toen ik uiteindelijk bij RTL aan de slag ging, was ik al vrij goed voorbereid !

Was u meteen verliefd op de tv-camera’s ?

Ik heb het al vaak gezegd, en ik kan het alleen maar herhalen : ik ben eerst en vooral een radiovrouw. Ik maak nu al meer dan tien jaar radio, en ik beleef er nog altijd plezier aan, want het is een medium dat veel vrijheid geeft, ook op creatief vlak. Maar ik wil ook graag eens iets anders proberen. Dus waarom geen reportages voor een tv-zender ? Ik heb eerst redactiewerk gedaan, en daarna mocht ik Sabrina Jacobs vervangen tijdens haar zwangerschapsverlof, voor de presentatie van ClĆ© sur porte. Vervolgens heb ik enkele uitzendingen van Images Ć  l’appui mogen doen. En uiteindelijk werd ik geselecteerd voor de presentatie van het weekendjournaal, waarvan ik het anker ben sinds augustus 2008.

Een nieuwsanker moet jarenlang deprimerende nieuwsfeiten aankondigen. Wat doet dat met een mens ? Kunt u een duidelijke grens trekken tussen uw beroep en uw privƩleven ?

Als je wekenlang te maken krijgt met erg sombere of tragische toestanden, ja, dan kan het soms wel eens te veel worden. Maar ondanks het feit dat een tv-presentator empathisch moet zijn, is het niet mijn taak om een oordeel te vellen of mijn mening te uiten. Dat wordt van mij niet verwacht. Ik toon dus geen emoties, ook al raken sommige beelden mij meer dan andere. Ja, het gebeurt wel eens dat ik midden in de nacht heel het journaal steeds weer opnieuw in mijn hoofd zie afspelen… Ik slaap soms ook erg onrustig. Zo is er een terugkerende nachtmerrie : ik kom te laat in de studio, de juiste beelden worden niet doorgegeven of de autocue valt stil…

Hebt u specifieke technieken om u te ontspannen zodra de lichten gedoofd zijn ?

Ik hou heel veel van mijn werk en ik ben verslaafd aan nieuws. Ik heb dan ook lange tijd moeite gehad om me volledig los te koppelen. Maar ik maak vorderingen. Ik doe nu aan sport : cardiofitnessen in groep, op stevige muziek. Maar soms laat ik me gewoon neervallen in mijn sofa, zet de tv aan en laat me overrompelen door programma’s waarvoor geen enkele hersenactiviteit vereist is. Ik verslind tv-programma’s, en ik kijk soms evengoed naar een waardeloze soap als naar een leuke serie. Op dit moment ben ik wild van Once Upon a Time, en binnenkort wil ik inpikken bij Game of Thrones. Maar voor een wandeling in de bossen of een etentje in een goed restaurant ben ik ook altijd te vinden.

DOOR NICOLAS BALMET

“Florenville lijkt misschien een slaperig stadje, ver van de wereld, maar het biedt daar dan ook bescherming tegen”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content