Een koningin van 101 jaar sterft in haar slaap en miljoenen mensen in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten zwelgen plots in heimwee naar een tijd die niet meer bestaat, zoals David Aaronovich schreef in The Independent. Maar wel een tijd waaraan precies op dit moment wel een grote behoefte is, zo blijkt. Een tijd waarin alles nog zijn plaats had en iedereen zijn eigen plaats ook kende. Een tijd waarin de wereld kleiner leek en dus minder bedreigend. Krantenkaternen worden volgeschreven met hele sprookjes en halve waarheden. Maar het leest lekker weg en de oude foto’s zijn van een breekbare schoonheid. Eén enkele Britse commentaarschrijver durft dan toch op te tekenen dat die lieve oma eigenlijk een bitch in een bloemetjesjurk was.

In Rome zit een oude zieke man, het overblijfsel van een robuuste atleet, de katholieke paasviering voor. Hij doet denken aan een ledenpop die door een onzichtbare hand buiten het decor wordt bewogen. Iedereen speculeert over zijn nakende dood en wie hem zal opvolgen. Laat hem toch met rust, denk ik bij mezelf. Loslaten, zou de raad van een wijze oude boeddhistische bonze zijn in zo’n geval.

Elton John heeft zijn geliefden dit jaar barokke kruisen gegeven als paascadeau. Die zijn nu eenmaal in de mode. De symboolwaarde is in zo’n geval nihil, het enige wat telt is hoeveel dure stenen erin gezet kunnen worden. Het kruis, waaraan de oude man in Rome zich vastklampt, gedegenereerd tot het trendy symbool van de opzichtige nouveaux riches. Een waardemeter voor hun bankrekening. De oude man en zijn discipelen maken zich overigens zorgen over wat zich jaren heeft afgespeeld in de schaduw van dat kruis. Bisschoppen en priesters vallen van hun heiligheid omdat ze engelachtige kinderen beladen hebben met hun lust. Dat men er nu over praat en processen over voert blijkt nog het lastigste van alles…

In Jeruzalem heeft op vrijdag het achttienjarige Palestijnse meisje Hayat, wat leven betekent in het Arabisch, zichzelf opgeblazen in een supermarkt waardoor onder meer ook een zeventienjarig Israëlisch meisje, dat boodschappen deed voor de sabbat, om het leven kwam. Het zijn maar twee mensen van de tientallen die dat weekend in Israël en in de Palestijnse gebieden een gruwelijke dood stierven.

Een jonge vrouw, die dan ook nog leven heet, als boodschapper van de dood, is er een wanhopiger symbool? In de krant staat vanmorgen een foto van een Israëlische soldaat, het geweer gericht op een huilend jongetje van een jaar of drie aan de hand van zijn moeder. Het Heilig Land, meer dan ooit een onveilig land, een territorium van angst, haat, vernedering en wraak. Uitzichtloos. Het is zinloos om de ogen te sluiten en te wachten tot ze daar uitgevochten zijn. Het bijbelse oog om oog, tand om tand zouden ze daar beter voorgoed begraven. De kranten staan er vol van, de nieuwsbulletins op televisie en radio lopen over van leed. Maar daarnaast gaat het leven door.

Een van de laatste serieuze kranten ter wereld, The New York Times, kondigt dit weekend aan dat ook bij hen op de cultuurpagina’s weldra ” less Peking Opera and more Britney Spears” gegeven zal worden. De mensen hebben al genoeg miserie aan hun kop in deze tijd… Wat er ook gebeurt, de mens moet geëntertaind worden, lijkt het motto van de dag.

Ongeveer een jaar geleden gaf ik een interview voor een boek over ouder worden. Toen ik het resultaat daarvan vorige week (gelukkig nog) op drukproef zag, schrok ik me rot. Mijn kleine leed was fel aangedikt, zo sorteerde het blijkbaar meer effect en paste het beter in het boek. Toch was het een oude wijze man met een serieuze reputatie die het opgetekend had. Hij leek maar niet te snappen waarom ik zo’n waarde hechtte aan het gewicht van woorden en aan de schade die ze kunnen aanrichten.

Woorden en symbolen, die staan toch ergens voor. Als alles ontdaan wordt van zijn inhoud en zijn gewicht, waar kun je je dan nog op richten?

TESSA VERMEIREN

volgende week