Wat zijn de voor- en nadelen van een familiebedrijf?

Marie-Chantal: Er zijn alleen maar voordelen. Wij werken al jaren samen en tot nu toe is alles perfect verlopen. Als er iets niet goed gaat, zeggen we elkaar onverbloemd de waarheid. Iedereen is gelijk voor de wet. Er is geen hiërarchie, er zijn geen machtsspelletjes. Nicky is bijvoorbeeld geen aandeelhouder, maar dat wil niet zeggen dat haar stem minder telt. Vaak vragen we haar mening, omdat zij meer afstand kan nemen.

Patrick: Onze samenwerking kwam ook zeer spontaan tot stand. Marie-Chantal en ik hebben dezelfde leeftijd, we zijn neef en nicht, maar eigenlijk lijkt onze relatie meer op die van broer en zus. De schoolvakanties brachten we altijd samen door. We kregen dezelfde opvoeding, delen dezelfde waarden, hebben dezelfde smaak, hetzelfde oog voor esthetiek. Door toeval zijn we beiden in de modewereld terechtgekomen, zij bij Scapa, ik bij Ralph Lauren. Op een bepaald moment leek het evident dat we samen iets zouden beginnen.

Marie-Chantal: Als ik één nadeel moet noemen, dan is het wel dat we misschien te erg op elkaar lijken. We zijn allemaal creatief bezig. Niemand heeft een financieel brein. Toen Patrick en ik dit bedrijf oprichtten, had mijn vader dan ook zijn twijfels. Om zichzelf gerust te stellen, participeerde hij de eerste vier jaar zelf in de zaak. Tot hij zichzelf verzekerde dat alles vlot verliep.

Jean-Louis: Anderzijds is dat ook de kracht van dit bedrijf. In de directie zijn de creatieven aan de macht.

Delen jullie familietrekjes?

Catherine: Ongetwijfeld, we zijn opgevoed met het idee dat familie de enige vaste waarde is, iets wat je moet koesteren. En nu geven we die waarden door aan onze kinderen. Ze groeien samen op, brengen hun vakanties samen door, blijven bij elkaar logeren. Als er eens vriendjes blijven slapen, vind ik dat niet altijd evident, het is anders dan als de neefjes en nichtjes in huis zijn.

Marie-Chantal: Ja, onze kinderen zijn onze grootste gemeenschappelijke noemer. Samen hebben we elf kinderen, de jongste is vier, de oudste eenentwintig. En dan zijn er nog neven en nichten. Aan opvolgers dus geen gebrek.

Patrick: Er is nog niet beslist hoe die generatiewissel precies moet verlopen. Maar we zijn er ons van bewust dat het een familiebedrijf kan verzwakken. Als het probleem rijst, zullen we een duidelijke politiek moeten volgen.

Catherine: Ach, onze ouders en grootouders hadden ook een familiebedrijf en daar liep alles toch ook vlot? We vinden wel een oplossing.

Patrick: De kandidaat-opvolgers zullen zeker blijk moeten geven van toewijding.

Wat zal de toekomst brengen?

Marie-Chantal: Wie weet? We plannen niet op lange termijn. Alles gebeurt nogal spontaan. Ten is bijvoorbeeld gelanceerd op het moment dat Catherine, vanuit haar ervaring als moeder, een kinderlijn wou.

Patrick: In de nabije toekomst plannen we wel enkele winkels te openen op de grens met Nederland en Frankrijk. Ik geloof in de olievlektheorie, geleidelijk uitbreiden vanuit het epicentrum.

Wat zou er op het familieschild staan?

Patrick: Voor een mooiere wereld…

Marie-Chantal: Dat klinkt nogal melig. ‘Creativiteit’ klinkt beter.

Jean-Louis: Ambiance?

Catherine: Ski? Dat is echt onze familiale sport. Tijdens de krokusvakantie vertrokken we samen op wintersport.

Bestaat er zoiets als Belgische mode?

Marie-Chantal: Ik denk het wel, er zijn in elk geval gemeenschappelijke kenmerken: minimalistisch, sober en zuiver van belijning. Maar daarnaast onderscheidt elk merk zich door zijn eigenheid.

Patrick: Dat klopt voor het segment waarin wij actief zijn. Bij de Belgische modeontwerpers is dat ongetwijfeld anders. Niettemin blijft exporteren nogal moeilijk. We missen naambekendheid, notoriteit.