Nicola Formichetti, de man achter, onder meer, de garderobe van Lady Gaga en de wederopstanding van het Franse huis Mugler, concentreert zich voortaan op zijn nieuwe baan als artistiek directeur van Diesel. “Het wordt heel groot. Ik ben superopgewonden.”

In de gigantische, lichte loft van Nicola Formichetti in New York staat een enorme bank. Maar hij gaat op de vloer zitten, voor de bank. Zijn moeder is Japanse en zelf is hij deels opgegroeid in Shizuoka, een prefectuur in de buurt van Tokyo (zij was stewardess, zijn vader een Italiaanse piloot). Japanners nemen wel vaker plaats op de grond. En anderzijds : Formichetti is simpelweg cool. Hij is niet alleen geobsedeerd door popcultuur, jeugd en straatstijl, hij incarneert de tijdgeest, en helpt deze vorm te geven. Neem zijn werk als stilist van Lady Gaga : Formichetti transformeerde haar tot een eenentwintigste-eeuwse uitgave van Madonna.

Hij is van Londen (hij begon er zijn carrière bij boetiek The Pineal Eye en stijlbijbel Dazed & Confused) eerder dan van Parijs (waar zijn werk als creatief directeur voor Mugler, tussen 2010 en begin dit jaar, op gemengde gevoelens werd onthaald). Ik kan me niet voorstellen dat bijvoorbeeld Hedi Slimane op de vloer zou gaan zitten voor een formeel interview.

Formichetti is 36, maar forever jong van geest (sterrenbeeld : Tweelingen). En enthousiast ! Hij herhaalt tijdens ons korte gesprek wel drieënvijftig keer hoe opgewonden hij is met zijn nieuwe uitdaging. Super excited is hij. Maar hij heeft dan ook een mooie opstap gemaakt van het kleine, elitaire, ondergefinancierde Mugler naar de machtige, populaire denimgigant Diesel, een merk dat hij opnieuw moet laten sprankelen.

JONGERE KLANTEN AANSPREKEN

“De samenwerking met Diesel,” vertelt hij die voormiddag in New York, “is het gevolg van een aantal gesprekken met Renzo Rosso (baas van Diesel). We hadden al enkele jaren contact, en in april ben ik ervoor gegaan. Voor mij was het een eenvoudige keuze. Renzo heeft vijfendertig jaar geleden een mega-brand gecreëerd. En hij is al die tijd grenzen blijven verleggen. Mijn opdracht is eenvoudig : vooruitgaan met het DNA van Diesel, en tegelijk het verleden respecteren. Ik ben begonnen met een reboot. Switch off, and go. Heel simpel.” Hij lacht. Kun je een gigantische machine als Diesel echt zo maar even aan- en uitschakelen ? “Ja, weet je, het gaat allemaal vanzelf”, ratelt de ontwerper. “We wilden dit doen, en het is erg opwindend, en de timing is perfect, en Diesel is natuurlijk een gigantisch globaal merk, en ik denk dat Renzo een jongere klant wou aanspreken, en daarvoor heeft hij mij aan boord gebracht, en nu was het goede moment.” Had Diesel dan de voeling met jongere mensen verloren ? Hij ontwijkt de vraag. “Zelf ben ik het merk altijd blijven volgen. Renzo houdt van crazy stuff, wat hij doet is altijd interessant. De oude advertenties zijn ongelooflijk. Diesel heeft altijd meer betekend dan alleen mode, en dat spreekt mij aan. Wat er gebeurt in de wereld, eerder dan een nieuwe jeansbroek.”

Wordt Formichetti in zekere zin de Oliviero Toscani van Diesel : een virtuoze, controversiële beeldenmaker die er in eerste instantie voor moet zorgen dat er over het merk wordt gepraat (de campagnes van Toscani voor Benetton waren altijd memorabeler dan de kleren van dat merk) ? Hij twijfelt. “Hm. Wel… ja, ik hou van Toscani’s werk. Hij is… verbluffend (ze hebben een aantal keren samengewerkt, JB). Maar we zijn in de eerste plaats een modebedrijf. We leven mee met wat er gebeurt in de maatschappij, maar uiteindelijk gaat het toch vooral over een attitude, een look. Ik wil niet té diep gaan. Dat zou allicht crazy worden.”

CRAZY STUFF

In de verte klinkt plotseling geblaf. Doggies ! schreeuwt Formichetti, uitgelaten. Hij houdt twee vingers tegen de mond en fluit. Uit de lift dartelen twee schoothondjes onze richting uit. “Bambi ! Tank ! Hey, hey, hey, hoe was jullie wandeling ?” De hondjes, dwergkeesjes, hebben hun eigen Twitteraccount en pompoenkussentjes van Yayoi Kusama. Na een korte tête-à- tête tussen Formichetti en de man die zich over zijn honden ontfermt – (“Zijn er nog ongelukjes gebeurd ? Ik dacht van niet ?” “Wel euh, vanmorgen in de keuken…”) -, vraag ik Formichetti of hij een groot plan heeft voor Diesel, een blauwdruk zeg maar. Hij antwoordt : “Jawel, een zeer groot, ambitieus, crazy plan. Voor mij is Renzo zijn hele leven een kind gebleven en ik ben precies zo, en als we samen vergaderen bedenken we voort- durend all this crazy stuff, en dan zie je iedereen denken, oh my god ! ” Hij schatert (bijna).

Of hij misschien een voorbeeld kan geven van een gek idee ? “Ach, er zijn er zo veel, en eigenlijk mag ik nog niets zeggen. We willen gewoon dingen doen die niemand ons ooit heeft voorgedaan. We fantaseren erop los. Sommige ideeën worden werkelijkheid, andere niet. We zijn nergens bang van.” Hij prijst zijn baas. “Renzo steunt je, staat achter je. En dat miste ik bij Mugler, iemand die zegt : oké, je wilt al die gekke dingen doen, laten we alles eerst deftig organiseren. Ik ben erg, erg blij dat ik nu op zo’n persoon kan rekenen. Blij dat ik totaal vrij kan zijn, en gekker dan ooit, en dat ik interessante dingen kan doen. Ik voel dat het bedrijf klaar is om risico’s te nemen, om echt alles te riskeren. En dat gaan we dus doen : we gaan alles veranderen. En het wordt groot. Echt, het is superopwindend. Ook voor mezelf, omdat ik een veel groter publiek zal kunnen bereiken dan in het verleden en omdat ik, denk ik, eindelijk mensen op straat zal zien in de kleren die ik heb ontworpen. Met Mugler of andere merken is dat nooit gebeurd.” Ook niet met Uniqlo, toch een van ’s werelds machtigste winkelstraatmerken, waar hij al zeven jaar consulteert als fashion director ? “Jawel, maar voor Uniqlo ontwerp ik niet. Met dat bedrijf werk ik samen op een andere manier.” Hij is dus opgewonden, herhaalt hij opnieuw. “Het liefst nog zou ik de hele collectie nu meteen willen uitbrengen. Maar ik leer dat je, als je met een groot bedrijf werkt, geduld moet uitoefenen. Eerst moet alles tot in de puntjes uitgewerkt zijn. Misschien word ik ouder, rijper, en daar is het nu een goed moment voor. Ik heb soms te veel energie. Met Gaga gebeurde het vaak dat we iets maakten, en dat we dan meteen gingen van Go ! En dan was het out there, onmiddellijk, en overal. Bij Diesel is dat anders, het is meer doordacht.”

DE KRACHT VAN SOCIALE MEDIA

Formichetti begon zijn reboot van Diesel nochtans razendsnel, amper enkele weken na zijn aanstelling bij het merk, via het blogplatform tumblr. Formichetti was jaren geleden een van de eerste modeprofessionals die de kracht van sociale netwerken goed inschatte. Hij twittert en instagramt non-stop. Mugler was onder zijn bewind opvallend actief in de digitale wereld, met previews en scoops en een frisse, open, participatieve visie op het medium. Zijn belangrijkste muze voor het merk, de tot skelet ‘vertatoeëerde’ Rick Genest, vond hij op Facebook. “Ik was nochtans een late starter”, zegt hij. “Ik ben begonnen met Myspace. Dat was the shit. Ik herinner me mijn eerste Hotmailaccount. Ik probeer altijd alles zelf te doen. Je moet authentiek zijn, want mensen ruiken het als je vals speelt. Ik deel graag. Ik bouw graag samen aan dingen. Het internet is voor mij gewoon een instrument om mensen te leren kennen. Dat vind ik geweldig. Ik weet niet hoe het gaat evolueren. Elke dag heb ik daar een ander gedacht over. Ik hou van tijdschriften, dat is de wereld waar ik vandaan kom. Maar tijdschriften kunnen vaak niet meer volgen. Digitaal groeit en groeit, en natuurlijk wil ik daar bij zijn, er interessante dingen mee doen. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd bladen zullen zijn. Maar digitaal wordt minstens even belangrijk, dat is intussen wel duidelijk.”

SUPER HOT SHIT

Zijn debuut bij Diesel als ontwerper is voor november aangekondigd. Formichetti kon niet wachten tot de modeweken van februari en maart, en ontwierp in allerhaast een capsulecollectie. “Een hommage aan de geschiedenis van Diesel”, verklapt hij. “Met een deel in denim en een deel in leder. Het wordt een kleine collectie, gebaseerd op oud, handgemaakt patchwork dat ik vond tijdens een van mijn bezoeken aan de fabrieken. Ik wilde iets intiems doen voor ik aan de eerste volwaardige collectie begon.” Deze komt uit in maart. “We gaan ze tonen op een erg bijzondere locatie, niet gewoon in Parijs of Milaan. Een gigantische show, mannen en vrouwen. Het wordt superopwindend.”

“Ik wil dat de kleren even belangrijk worden als de beelden, het imago. En dat zal ook zo zijn. It’s looking really super hot shit.” Kun je in de denimsector nog wel iets onverwachts doen, iets nieuws ? “Oh ja”, zegt hij meteen, vol overtuiging. “Dat merk ik voortdurend als ik bij Diesel aan de slag ben.” De bel gaat. Tank en Bambi zijn al even opgewonden als hun baasje. “Yes, babies“, sust hij. Even later stapt modeontwerper Richard Chai uit de lift, de lunchafspraak van Formichetti. Snel, een laatste vraag. Droomt hij soms van een eigen imperium ? (Hij heeft al, samen met zijn broer, een eigen merk, Nicopanda, en een restaurant in zijn Japanse geboortestad). Hij lacht. “Ik denk dat ik dat al heb”, zegt hij. Maar je werkt toch vooral in opdracht ? “Mja, misschien. Maar weet je, ik werk toch zo graag samen.” Hij knuffelt Bambi, en vervolgens Tank. “Deze hondjes zijn mijn werkgevers.” En dan, tegen de kleine mormels in zijn armen : “Mijn slaafjes, dat zijn jullie.”

DOOR JESSE BROUNS