Het is middag, volle zomer, en restaurant Klare Wijn loopt langzaam vol met een jeugdig publiek : Feich (8 jaar), Anne-Sophie (11), Kevin (11), Leigh (5), Gitte (9), Youri (9), Dorine (10), Siebe (5), Cécile (8), Jens (10) en Oscar (3,5). Het wordt een gastronomische Mystery-middag : ze komen zes onbekende gerechten beoordelen.

Tekst en productie : Farida O’Seery – Foto’s : Tony Le Duc

GIECHELEND, LEKKER OPGEWONDEN en ook wat verlegen schuift dit Weekend Knack-proefpanel aan aan de grote vierkante tafel. Stel Je Voor ! Op restaurant ! De glazen worden rijkelijk gevuld met château cola. Ze mogen streng oordelen, krijgen ze te horen. Wat er straks op hun bord ligt, moeten ze eerst proberen te identificeren, daarna mogen ze pas proeven, en als ze het lusten ALS ! mogen ze gerust hun bord leegeten, zeggen wat ze van het gerecht vinden, en de chef desnoods punten geven.

Eigenlijk misleiden we de kinderen een beetje : chef-kok Kris Wijnen zal proberen een aantal ingrediënten onherkenbaar te bereiden. Met minder pikante currysaus bijvoorbeeld. Witloof, jawel, de grote NO-NO in kinderland, maar dan wél met zoete appeltjes in een compote. Of hij vestigt wat meer aandacht op frietjes, zodat de kinderen de vreemde eend in de bijt missen : de kalfszwezeriken.

Gerecht één zeilt de keuken uit op elf borden. Wij weten wat het is : Schotse rauwe gemarineerde zalm met appels, boontjes, roze pepers en cidervinaigrette. Nu nog de kinderen. ?Het is gerookte zalm?, roept Anne-Sophie meteen. Ze is, zoals even later zal blijken, een gastronomisch kenner en ondanks haar zeer jeugdige leeftijd ook een amateur-kokkin. We laten de kinderen omtrent dat gerookt in het donker, zodat ze verder proeven. ?Met boontjes?, zegt Kevin. ?Snij-boontjes?, verbetert Gitte hem meteen. ?Ik heb vis gezien?, schreeuwt Leigh, en imiteert dan een van de oudere kinderen voor de juiste omschrijving ervan : ?Zalm?. Jens zet zijn twee vuisten aan zijn oren en steunt met zijn ellebogen op tafel. Het is duidelijk wat hij hiermee bedoelt : ik lust dit niet. Jens ? ?Geen vis?, zegt hij kort. Dorine houdt hem gezelschap. Cécile zegt dat ze zalm wel lust, maar dan anders : gebakken, zoals de Italiaanse kok het bereidt in het restaurant waar ze vaak met haar ouders komt. Dat de andere kinderen ondertussen zitten te smakken, verontrust ons eigenlijk een beetje. Vroeger waren er nog van die zekerheden : geen enkel kind lustte vis. De tijden zijn veranderd. Vis eten is vandaag in bij kinderen. ?Ik wil alleen maar dat eten?, zegt Oscar zelfs, en hij bedoelt daarmee de zalm ; het garnituur is niet aan hem besteed. Houden ze wel van de combinatie ? Vis met appeltjes ? ?Ja, maar d’er zit toch een raar smaakje aan?, beweert Anne-Sophie nog. ?Het is de olie?, zegt ze resoluut. Dorine doet nog een toegift, waarschijnlijk omdat ze zich wat onwennig voelt door haar weigering om het gerecht te eten : ze zegt dat het schoteltje mooi oogt. ?Wat komt er nu ?? roepen alle kinderen vanaf hun lege bord.

Een warme vegetarische schotel met ijspegels, radijsjes en quorn (maar dat weten de kinderen niet). ?Mmm, da’s lekker?, luidt de algemene commentaar. ?Da’s van bij de Chinees?, zoekt Feich naar een herkenbare omschrijving. ?Eigenlijk is het een vegetarische maaltijd?, zeg ik. ?Weten jullie wat dat wil zeggen ?? Het interesseert hen niet. ?Maar nee,? vallen ze Feich bij, ?dit is absoluut Chinees.? Waarom dan ? ?Gewoon, het smaakt zoals alle Chinese gerechten !? ?Wat ligt er in jullie bord ?? probeer ik dus maar. ?Ajuin?, zegt Kevin, wijzend naar de ijspegels. ?En radijsjes !? ?Ik ken dat niet, radijsjes?, zegt Leigh. ?Wat is dat, radijsjes ?? We tonen het haar. ?Het vlees is eigenlijk wel heel lekker?, zegt Gitte en ze bedoelt de quorn, die gemarineerd is en daarna gebakken, en er min of meer uitziet als de stukjes kip die je ook wel vindt in tjaptjoi met kip. ?Ik wil meer cola?, keelt Oscar ondertussen. Ik probeer uit te leggen hoe quorn er oorspronkelijk uitziet : als een wit stuk mousse, waar je heel veel smaken aan kunt geven. Ze knikken braaf, en tonen dat ze het lusten, wat het ook mag zijn. ?En wat is dit ?? vraagt Anne-Sophie, wijzend naar de bamboescheuten. ?Die bamboescheuten hebben geen smaak?, deelt Dorine koel mee. ?Ik lust die mais niet?, zegt Cécile, misnoegd over die groente in haar bord. ?Wat is dat bruin in de saus ??, vraagt Gitte. Sojasaus. ?Zitten hier amandels bij ?? vraagt onze vrouwelijke kenner. Nee, Anne-Sophie, dat zijn pijnboompitten. ?Ik vind ze heel lekker?, zegt ze. ?Dat vlees eet ik toch wel graag, hoor?, houdt Feich vol over de quorn. ?Ik lust die worteltjes en dat witloof en het vlees wel?, geeft Leigh een eigenzinnige interpretatie van wat er op haar bord ligt. Dat witloof zijn bamboescheuten, zeggen we haar. ?O, maar dan lust ik dat toch niet?, besluit ze. Chinees eten vinden ze oké, zeggen ze allemaal. ?Ik geef de chef tien op tien?, zegt Cécile in een enthousiaste schoolse bui. ?Elf op tien?, grapt Feich.

Vegetarisme als nieuw begrip is voor deze elf een roemloze dood gestorven. ?Is het chocolademousse als dessert ?? vragen ze nu al. We beginnen pas aan de derde ronde : tomatenpuree met basilicum en tijm, en gegrilde griet met Pernod. De witte griet heeft bruine streepjes op de rug gekregen onder de grill. ?Hoera, biefstuk !? maakt Leigh de verkeerde associatie. Ze propt prompt een stukje in haar mond, en dat heeft haar maag al bereikt als ik haar zeg dat het vis is. ?Vis ? Maar dat lust ik niet?, en ze schuift boos achteruit op haar stoel. ?Is dit vis ??, vraagt ook Gitte aarzelend. Jawel, zeggen we. ?Wat zijn die gekke streepjes dan ?? vraagt ze. We leggen haar uit wat een grill doet. ?Dit is een lekker visje?, vertelt de mama van Oscar ondertussen aan Oscar. Oscar lust dat doorgaans wel, maar vandaag niet. Hij wordt ook een beetje moe ; hij heeft zojuist geposeerd voor de fotograaf met twee vettige repen gebakken spek naast z’n oren, en eigenlijk zit die lekkere geur nog in zijn neusgaten. Siebe, die tijdens de twee vorige rondes gewoon wat time-out nam, komt er nu ook bijzitten, en verorbert met veel smaak zijn vis. Hij houdt van grijze vis die in de zee zwemt, zegt hij. Hij bedoelt kabeljauw. ?Maar kinderen,? zeggen wij, ?dit is geen kabeljauw. Raad eens wat het wel is ?? ?Ik weet het niet?, geeft Feich gul toe. ?Ik lust geen vis, dus ik weet ook niet wat het is?, plaagt Jens. ?Haring?, proberen de meisjes. ?Paling?, komt er uit een andere hoek. ?Het begint met een g en het eindigt op een t?, helpen we. ?Graat ?? klinkt het twijfelend. ?Griet?, zeggen wij. En kijk, kinderen hebben inderdaad toch een heel apart gevoel voor humor : ze liggen snikkend van het lachen onder tafel, want ?griet klinkt als een meisjesnaam?. We hebben trouwens nog een verrassende mededeling : in dit gerecht zit alcohol ! Ze houden prompt op met lachen en doen allemaal alsof ze dodelijk getroffen zijn en naast hun stoel dreigen te vallen. Deze kinderen kennen de gevaren van alcohol, zoveel is duidelijk. Maar dat weerhoudt hen er niet van Pernod, vis en tomatenpuree met veel smaak te verorberen. Behalve dan de No Fish Kids. Jens is er na veel uitleg van te overtuigen dat er onder de vis gewone puree verborgen ligt, en als hij het ontdekt, breekt er een glimlach door. ?Kroketten eet ik ook heel graag?, vertrouwt hij ons gelijk toe.

Youri werd nog niet vernoemd. Maar dat komt omdat hij alle maaltijden gewoon opat, verder stil voor zich uit zat te staren, en op de vraag of hij lustte wat er in zijn bord lag, kort en naar waarheid antwoordde : ?Ik lust alles?. Een man die geen franjes duldt. En o ja, twaalf op tien krijgt de chef dit keer al.

Komt de Indische curry met kip, rijst en kokospoeder op tafel. ?Chicken tonight?, imiteren de kinderen een welbekende commercial als ze het gerecht zien. ?Kokosnoot?, herkent alweer Anne-Sophie als eerste het vreemde ingrediënt. In de gebakken rijst zitten allerlei groenten : de kinderen sommen ze op : ?platte erwtjes? (linzen), ?prei?, ?komkommers? (mange-touts), een ?hele lekkere saus?. De currysaus is nu iets zachter klaargemaakt, maar de jaren van Chinese take-away hebben ook bij deze piepjonge generatie al sporen nagelaten. ?Vinden jullie de saus niet te pikant ?? vragen we toch maar. ?Nee, het eerste gerecht was pikanter.? De zalm ? ?Ja, vooral als je op zo’n bolletje beet.? ?Dat is toch helemaal geen currysaus,? zegt Dorine, ?ik heb al eens échte currysaus gegeten.? ?Ik kom hier alleszins nog eten?, weet Gitte. ?Ik vind alles lekker, behalve de kokosnoot?, geeft Youri ruiterlijk toe. Houden jullie van rijst ? ?Ja, hoor, rijst is mijn lievelingseten?, zegt Dorine. ?Ik neem er een beetje van mee voor straks op de trein naar huis?, zegt Leigh.

?Wat is het dessert ?? willen ze steeds dringender weten. Dat is een verrassing, zeggen we. ?Maar niet alles hoeft toch een verrassing te zijn?, pleiten ze ? En dan denkt één van hen het te weten : het is banana split.

Ondertussen wandelt gerecht nummer vijf binnen : een compote van witloof en appels met kalfszwezerik en pommes pailles (hele fijne frietjes). ?Lekker ! Frietjes !? juichen de kinderen, alsof ze al twee weken op eten zitten te wachten. ?Waar zijn die frietjes ?? vraagt Leigh ontgoocheld. Fijne frieten zijn voor haar géén frieten. ?Kan ik daar wat mayonaise bij krijgen, alstublieft ?? vraagt Kevin. ?Frietjes zonder mayonaise zijn namelijk niet lekker.? ?Ik eet er liever iets pikant bij?, beweert Dorine. ?Dat ligt er al bij,? zegt Kevin, ?kijk maar?, en hij toont de compote van witloof en appels. ?Ajuinen?, wijst hij naar het witgekleurde ingrediënt met een kennersblik. ?Ik lust die ajuin niet?, zegt Gitte. ?Dat is geen ajuin,? weet Anne-Sophie zeker, ?dat is witloof.? Klopt, witloof. En dat lusten jullie dus ? ?Neeee?, klinkt het in koor. Maar jullie stoppen het wel in jullie mond ? ?Ik lust het wel met kaas en hesp?, ontwijken ze de vraag.

Ze verleggen het accent in het gesprek naar de saus. ?Dat is nu nog eens een pikante saus?, zegt Anne-Sophie. ?Ik vermoed uit Italië of zoiets.? ?Er zit wat porto bij,? fluistert chef Wijnen, ?dat is het pikante dat ze proeven.? We delen het mee aan de kinderen. ?Porto ? Mmm?, zegt Gitte. Kennen jullie porto ? ?Jaaa !? Hoe ziet dat er dan uit ? ?Rood ! Wit ! Oranje-bruin !? Dan het vlees : ?Dat is waarschijnlijk heel zacht kalfsvlees?, zegt Dorine. ?Ja,? beaamt Feich, ?lekker mals.? ?Ik weet wat het is. Mag ik het zeggen ?? vraagt Anne-Sophie. ?Kalfszwezeriken.? ?Van welk dier is dat ?? vraagt Gitte. KALFSzwezeriken, help ik haar. ?Ah ja, van een kalf?, lacht ze. ?Ik weet ook van waar in het lichaam van het kalf?, zegt Anne-Sophie, en ze grijpt met haar handen naar haar keel. ?Het zijn eigenlijk kalfsklieren,? voegt de fotograaf er wat wreed aan toe, ?dat klinkt niet zo lekker meer, hé ?? ?Gelukkig zeg je dat pas na het eten?, dient Gitte hem lief van weerwoord.

Het dessert lost alle verwachtingen in, en dan ook weer niet : alles gaat goed, zolang het stuk crêpe Normande alleen op het bord verschijnt. Pannekoeken zijn geen chocolademousse, noch banana split, maar oké, ze zijn best wel eetbaar, lijkt de algemene teneur te zijn. Dan komt er al een stukje kaneelijs bij, maar ook dat kan nog net. IJs is tenslotte ijs. Maar op het moment dat de chef uit de keuken ruist met een pannetje in brand gestoken calvados, is de maat vol. Meer dan de helft schreeuwt moord en brand (inderdaad). Nu hadden ze zo lang op hun dessert zitten wachten, komt er een meneer die de boel verknoeit. Wie alleen blijft eten : Youri en Anne-Sophie. De rest probeert het ijs en/of de pannekoek nog te redden vanonder die raar ruikende vloeistof. Terwijl de kinderen bij de vorige gerechten soms duizend op tien aan de chef gaven, heeft hij in de laatste ronde toch veel van zijn krediet verloren. Martine Wijnen helpt de schade te beperken door wat gewone pannekoek rond te delen, en de rust keert terug.

Met dank aan restaurant Klare Wijn, Dageraadplaats 16, 2000 Antwerpen,tel. (03) 236.13.82.

Chef-kok Kris Wijnen misleidde de kinderen een beetje : hij probeerde een aantal ingrediënten onherkenbaar te bereiden. Bijvoorbeeld : witloof, jawel, de grote NO-NO in kinderland, maar dan wél met zoete appeltjes in een compote.

Een stuk van het Weekend Knack-proefpanel aan de grote tafel. De glazen worden rijkelijk gevuld met château cola.