WARDA EL-KADDOURI

© JEF BOES

Ouderen zeggen al te vaak dat het nu aan de jongere generaties is. Dat die de complexe problemen van vandaag maar moeten oplossen. Zo hoeven zij zich er het hoofd niet over te breken en hoeven zij hun levenswijze niet aan te passen. Die denkwijze zet echter het hele principe van intergenerationele solidariteit op de helling. Bovendien leidt ze enkel tot nog meer tijdverlies en onherstelbare schade, niet het minst op ecologisch vlak.

Ik hoed me voor schouderklopjes. Mijn mandaat van de Vlaamse Jeugdraad heeft me veel aandacht en complimenten opgeleverd, maar om vooruit te gaan, heb je kritiek nodig. Zonder mensen die je zeggen wat nog beter kan, trappel je ter plaatse.

Duurzame ontwikkeling kan niet zomaar van bovenaf opgelegd worden. Politici moeten herinnerd worden aan de internationale verdragen die ze ondertekenen, ook wanneer die niet bindend zijn, maar initiatieven als de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties gaan ook over u en mij. Aan veel van die doelstellingen kan iedereen in zijn dagelijks leven werken, dus staan ze bij mijn ouders thuis ook op magneten op de koelkast. In dezelfde richting gaat de toolkit die de Vlaamse Jeugdraad nu ontwikkelt. Zulke ingrepen stimuleren een bewustzijnsveranderingen en helpen mensen als mijn jongere broertje om de grote principes naar hun eigen leven te vertalen.

Dat jongeren te lang gepamperd worden is een mythe. Velen blijven lang bij hun ouders wonen, maar dat is vaak omdat het financieel gewoon niet anders kan. Ook hun beperkte werkzekerheid en de toenemende flexibilisering houden hen tegen om eropuit te trekken – als ze al een baan vinden. Oudere generaties zijn in zulke andere tijden opgegroeid dat ze de uitdagingen voor jongeren systematisch onderschatten.

De grootste fans van Europa zag ik onder jongeren uit het zuiden. Op de algemene vergadering en conferenties van de VN ontmoette ik er velen, vaak jongeren die voor het eerst hun dorp of stad verlaten, en die zitten vol hoop, energie en goesting om vooruit te gaan. Daar ben ik weleens jaloers op, want hier heerst veeleer een conservatieve tendens : behouden wat we nu hebben, terwijl we ons ook moeten afvragen waar we naartoe willen.

Diversiteit op de werkvloer is een meerwaarde. Mannen en vrouwen, jongeren en ouderen, mensen met andere etnisch-culturele achtergronden : dat brengt allerlei invalshoeken samen, wat innovatie stimuleert. In onderzoeken doen bedrijven met een hogere diversiteitsgraad het telkens beter dan homogenere bedrijven. Diversiteit is dus geen louter moreel principe, het creëert ook een economische meerwaarde.

Ik ben verontwaardigd dat er nog geen praktijktests zijn op de arbeidsmarkt. Onze wetgeving tegen discriminatie is een van de meest vooruitstrevende in haar soort, laten we dat wettelijk kader dan ook gebruiken. Sensibilisering brengt al decennialang nauwelijks iets in beweging. Het bedrijfsleven heeft echt wel kansen gekregen. Wie niet discrimineert, heeft trouwens niet te vrezen.

Het is geen schande om onrecht aan te klagen. Helaas maakt de omgekeerde redenering wel opgang : minderheden die discriminatie aanklagen, wordt een slachtofferrol aangewreven. Zeker nu de jongeren met een migratie-achtergrond mondiger zijn dan ooit. Alsof zwijgen dan zoveel beter is en emancipatie niet bij de betrokkenen zelf begint. Als Belgische met Marokkaanse roots ben ik wel een echte optimiste : thuis vertelden mijn ouders me altijd dat geen enkele droom te hoog gegrepen is. Ook voor veralgemeningen pas ik. Beweren dat alle Vlamingen racisten zijn helpt niemand vooruit, en het is zinvoller om uitspraken racistisch te noemen dan mensen. Dat opent deuren, terwijl je ze anders sluit.

Warda El-Kaddouri (26) woont in Gent en is sinds februari 2015 VN-jongerenvertegenwoordigster van de Vlaamse Jeugdraad. Zo sprak ze in oktober 2015 de Algemene Vergadering in New York toe. In augustus geeft ze de fakkel door aan Ines Swaelens. Na haar masteropleidingen taal- en letterkunde en Europese studies is ze nu onderzoeker literatuurwetenschappen aan de Universiteit Gent.

TEKST WIM DENOLF & FOTO JEF BOES

“Mijn mandaat van de Vlaamse Jeugdraad heeft me veel complimenten opgeleverd, maar om vooruit te gaan, heb je kritiek nodig”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content