trui.moerkerke@knack.be

Toen JFK in Dallas doodgeschoten werd, was ik nog niet geboren. Maar ondertussen ben ik al oud genoeg om een aantal “waar was u toen…”-vragen te beantwoorden. Toen John Lennon doodgeschoten werd, hoorde ik dat op de transistorradio in mijn internaatskamertje, ’s ochtends vroeg. De moord op Gianni Versace vernam ik van een collega op kantoor en ook van de dood van Lady Di en de aanslagen van 9/11 kan ik precies omschrijven waar en hoe ik het nieuws hoorde.

Dit keer ging het niet over moord, maar memorabel bleek het wel : ik was op de meubelbeurs in Milaan toen een aswolk Europa platlegde. Internationaal is deze beurs de belangrijkste afspraak van de sector. Met ruim driehonderdduizend bezoekers, onder wie meer dan vijfduizend journalisten, uit alle continenten. In al de drukte en opwinding die bij zo’n beurs hoort, lijkt de wereld te draaien rond de nieuwste sofa van Patricia Urquiola, de collectie Dedon-tuinmeubelen van Philippe Starck of het garderobesysteem van Molteni.

Op de stand van MDF toont de Belgische invoerder op zijn iPhone de eerste nieuwsberichten over IJsland. Een vulkaan, een aswolk, geen vliegtuigen. Zo’n bericht klinkt absurd, een grap bijna. Morgen zal die wolk wel weggewaaid zijn en vliegen we gewoon terug. Tot de bijdehante zoon van een collega ons sms-end uit de designbubbel haalt. “Willen jullie het weekend thuis doorbrengen, dan boeken jullie NU een trein.”

Veel beursgangers hebben tegen de avond de boodschap begrepen en verkassen massaal naar Milano Centrale, het imposante station van Milaan. Voor de loketten staat het rijen dik, een zakelijk internationaal gezelschap met een hoog gehalte aan merkenhandtassen en -koffers. De nachttrein naar Parijs zit de komende dagen al vol, maar het lukt nog net via Zwitserland. Milaan-ZĆ¼rich en ZĆ¼rich-Brussel Zuid, in dertien uur. Dat is makkelijk opgelost. Voor de Scandinaven in onze coupĆ© is het een langere onderneming en Engeland is op slag weer een echt eiland. Een stel Britten gaat via Brussel naar Calais, van daaruit met een ferry en dan nog een trein naar Manchester.

Op de lange en bij momenten prachtige treinreis is er tijd om na te denken. Over geografie en afstanden, nooit bij stilgestaan dat Como zo dicht bij Milaan lag. Over de achteloosheid waarmee we het vliegtuig nemen, tot een aswolk – had u dat woord al eerder gehoord ? – even laat zien hoe afhankelijk en kwetsbaar we zijn. De oude vulkaan houdt die Ć¼bertechnologische mens – toch een tijdlang – met beide voeten op de grond. Alsof die moderne nomade straf krijgt voor zijn grote ecologische voetafdruk.

Creatieve geesten zijn vaak visionair, bedenk ik ook. Op de beurs zag ik Chairless, de ‘minimaalst’ mogelijke stoel van architect Alejandro Aravena, die door Vitra voorgesteld werd. Het is een opvouwbare band van 85 cm lang en 5 cm breed. Als je die band rond de rug en knieĆ«n knoopt, worden rug en dijbeenspieren gespaard en heb je de handen vrij. De Ayereo-Indianen gebruiken van oudsher dergelijke stoffen banden. Het slimme gadget van Aravena baarde veel opzien in Milaan en is ook een fantastisch hebbeding. In het persbericht erover lees ik : “Chairless is een alternatief voor een stoel, vooral in situaties waarin geen stoelen ter beschikking staan : … in overvolle treinen en luchthavenhallen.”

Trui Moerkerke

“Alsof die moderne nomade straf krijgt voor zijn grote ecologische voetafdruk.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content