Stel je voor, je bent op vakantie, ergens ver weg in het zuiden van Frankrijk waar alle clichés bewaarheid worden. Een idyllisch dorpje met nauwelijks driehonderd inwoners. Een cafeetje met romantisch terras dat uitziet op een indrukwekkende donjon, drie petanquebanen en een koel riviertje dat opgewekt door het dorpje kronkelt, langs de mairie, voorbij de overdekte wasplaats, verder en verder de glooiende, zonovergoten natuur in. Samengevat: un espace de charme exceptionnel, très authentique, très vacancier.

Je logeert bij vrienden die Vlaanderen hebben ingeruild voor dit stukje paradijs. Enkele jaren geleden hebben ze hier een oerdegelijk, eeuwenoud maison de campagne gekocht, inclusief muren van één meter dik en zes hectare grond. Zeggen die vrienden op zo’n warme avond vol Franse streekgastronomie langs hun neus weg: “De buren beweren dat La Chênaie te koop is. Laat ons morgen een kijkje nemen.” De volgende ochtend begrijp je waarom de dorpelingen dit huis, zo hoog op de heuvel, “le petit château” noemen. Met torentje, zwembad, schitterend uitzicht, bos en weilanden heeft het die naam niet gestolen. Trots en met rammelende sleutelbos, alsof zij de dame des huizes is, leidt een buurvrouw ons rond, van de ene kamer naar de andere, de trap op, door de zolder naar het torenkamertje: de kers op de taart. Alles is perfect onderhouden en op z’n Frans ingericht, met bloemetjesbehang, -gordijnen en -beddenspreien alom. Je kijkt en droomt. Onbereikbaar ver is dit huis. In elk geval, ver boven jouw budget of dat van je vrienden.

Stel dat die buurvrouw ’s avonds naar het huis van je vrienden komt met het verzoek de bejaarde eigenares van La Chênaie – die nota bene in Noord-Frankrijk woont – op te bellen. Natuurlijk vind je dat een beetje vreemd, maar nieuwsgierig als je bent, grijp je de telefoon.

Madame R. klinkt lief en moe en triest, en vraagt je hoe oud je bent. Je precieze geboortejaar wil ze weten, of je kinderen hebt, hoeveel en hoe oud, of je gelukkig bent, of je van je man en je ouders houdt. Je beantwoordt haar vragen – ach, waarom niet? – en dan vertelt zij háár verhaal. Hoe zij, dertig jaar geleden, precies op jouw leeftijd, La Chênaie kocht. Hoe zij, net als jij, ook vier kinderen had: drie zonen en één dochter, een nakomertje, geboren in precies hetzelfde jaar als jij. Hoe haar zonen hun eigen weg gingen, met weinig oog en hart voor hun ouders, maar hoe het meisje alles goedmaakte. Hoe zij la joie de leur vie was. Een droom van een kind dat zorgeloos opgroeide en al haar vakanties in La Chênaie doorbracht. Hoe het meisje trouwde en zelf twee kinderen kreeg. Tot het noodlot toesloeg en de jonge vrouw, na een gewelddadige, echtelijke ruzie, zelfmoord pleegde.

Het verhaal van Madame R. grijpt je naar de keel. Je zwijgt en bijt op je lip als je hoort hoe de vrouw weent, aan de andere kant van de lijn. Als ze je snikkend vertelt dat haar man na die tragedie kanker kreeg en nu terminaal ziek is. Als ze je vraagt of je alstublieft La Chênaie wilt kopen om er met je kinderen de heerlijkste vakanties door te brengen, en er samen met je man gelukkig te zijn.

Je kunt geen woorden van troost bedenken. Je maakt haar duidelijk dat je het domein natuurlijk onweerstaanbaar vindt, maar niet voldoende geld hebt om het domein te kopen.

“Hoeveel kun je betalen?” dringt ze aan.

Veel te weinig, maak je haar duidelijk.

“Dat volstaat”, zegt ze beslist.

Je aarzelt. Droom en realiteit beginnen door elkaar te lopen. Ongeloof, euforie en twijfel jagen je adrenaline de hoogte in. Wat later belt haar notaris je persoonlijk op om uit te leggen dat La Chênaie al een hele tijd te koop staat, maar dat Madame R. elk bod systematisch weigert. En dat zij dit huis, ” pour des raisons personnelles et emotionnelles“, koste wat kost aan jou wil verkopen.

De rest van het verhaal klinkt, zelfs in je eigen oren, tamelijk onwaarschijnlijk. De volgende dag rijd je naar Amiens, bezoek je Monsieur en Madame R. die je nog dezelfde dag naar de notaris meetronen waar je eigenares van La Chênaie wordt.

Dit, beste lezer, is wat mij overkwam tijdens mijn vakantie in Zuid-Frankrijk. Geloof het of geloof het niet. Zelf ben ik er nog niet helemaal uit of dit verhaal waar is of niet.

ANNEMIE STRUYF Tessa Vermeiren is met vakantie

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content