Elke lente vernieuwt Nicole Claeys-Boùùaert haar border. Een heel karwei dat beloond wordt met een explosie van kleur in volle zomer.

Door het grote raam in het salon, dat lichtjes vooruitsteekt sinds de renovatie van het oude Vlaamse hoevetje, krijg je een soort aquarium-gevoel: alsof je binnendringt in de wereld daarbuiten. Ook de weids aangelegde border zorgt voor een apart panoramisch effect dat je nauwelijks in één oogopslag kan vatten. Helemaal ongebruikelijk is dat hij zijn hoogtepunt bereikt in de maand augustus, wanneer alle eenjarigen op het toppunt van hun bloei zijn. Dat geeft een overweldigende kleurenpracht die doet denken aan de snijbloemenperken van vroeger.

Wat Nicole Claeys-Boùùaert elk jaar doet in haar tuin, is niet evident. Want afgezien van enkele vaste planten en struiken, plant zij haar hele border opnieuw aan met jonge exemplaren van Zinnia, Lavatera, Lobelia, Penstemon, Thlaspi… en een indrukwekkende massa Dahlia. Dat veronderstelt een zeer goed gesynchroniseerde organisatie: na het zaaien moeten de jonge plantjes verzorgd worden en later uitgeplant; in de lente moeten de dahliawortels in de grond worden gestopt en met Allerheiligen opnieuw uitgehaald; er moet voorzien worden in reserveplantjes ter vervanging van exemplaren die sneuvelen of opgegeten worden door de grootste vijand van de tuinier, de slak; het teveel aan planten moet worden verwijderd…

Maar daar houdt het niet op: onze tuinierster blijkt ook een verwoed ‘stekster’. “Ik heb nog nooit meer dan drie exemplaren van dezelfde plant of struik gekocht. Alles wat hier staat, heb ik zelf vermeerderd. De Lythrum salicaria bijvoorbeeld, die je zowat overal ziet, is afkomstig van één enkele plant die ik langs een sloot heb uitgestoken.”

Elk jaar is haar border dus anders. Niet alleen de kleuren variëren maar ook de volumes en de samenstelling. Eenjarige planten en aanverwanten kunnen erg hoog worden, Lavatera of Dahlia bijvoorbeeld, bereiken makkelijk anderhalve meter. Maar ook kleinere planten spelen hun rol in de compositie doordat ze in dichte groepen worden opgesteld die onderscheiden kleurmassa’s vormen.

De keuze van de struiken is evenmin willekeurig gebeurd. Een flink aantal is gekozen omwille van de kleur van de bladeren. Omdat de meeste niet bladverliezend zijn, zorgen ze ook tijdens de winter voor leven in de tuin.

Om een dergelijk resultaat te bereiken is motivatie en aanmoediging onontbeerlijk. Al tien jaar is Nicole Claeys-Boùùaert lid van de Belgian Flower Arrangement Society en op die tijd heeft ze het assortiment in haar border verdrievoudigd. “Het uitzoeken van planten om in boeketten te verwerken, gesprekken met andere tuiniers, bezoeken aan tuinen en kwekerijen in binnen- en buitenland: het opent allemaal nieuwe perspectieven.”

Een bijkomende stimulans is dat Nicole haar tuin sinds enkele jaren openstelt voor leden van de vereniging Open Tuinen. “Het feit dat je het resultaat van je inspanningen kan tonen aan anderen, die vaak zelf ervaren tuiniers zijn, zet aan om jezelf telkens weer te overtreffen.”

In de border, die van ver een ondoordringbare plantenmuur lijkt, zijn smalle doorgangen gemaakt zodat je ook de achterkant van het plaatje kan bewonderen en die is zeker even mooi en verzorgd als de voorkant.

Het onderhoud van zo’n border vraagt continu aandacht. Onkruid wieden, verwelkte bloemen of verdroogde stengels afknippen, sproeien in de zomer. Alle tuinafval – en dat is toch enkele kruiwagens per dag – wordt verwerkt tot compost. Vooraleer ze volgroeid zijn, moeten planten met broze stengels opgebonden worden. Dat is vooral nodig bij grote bloemen die na een regenbui veel water vasthouden en gevaarlijk zwaar worden (dahlia’s bijvoorbeeld). Nicole Claeys-Boùùaert beschikt daarvoor over betonijzers van verschillende lengten. Om die steunen zo weinig mogelijk te doen opvallen heeft ze jarenlang touwtjes bruingebeitst, tot ze groene nylondraad vond die bijna onzichtbaar is.

Hoewel het najaar vaak een rustperiode voor de tuinier inluidt, is het hier vanaf half oktober een maand lang heel druk. Droge takjes moeten verwijderd worden, de wortels van de dahlia’s uitgehaald en opgeslagen in de kelder, en een dikke laag compost van het voorgaande jaar moet worden uitgestrooid. “Dat lijkt misschien allemaal overdreven, maar ’s winters, als ik de balans opmaak van het voorbije seizoen, voel ik me toch ruimschoots beloond voor mijn inspanningen.”

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel