Dat ouder worden niet erg is, aangezien wij vrouwen net als rode wijn met de jaren alleen maar beter worden, beweert een vriendin die mij na aan het hart ligt. Van optimisme gesproken. Maar ik ben geneigd haar gelijk te geven. Nu ja, misschien is het puur een kwestie van pragmatisme : als je het niet meer zozeer van je looks moet hebben, kun je maar beter sympathiek zijn. Een ietsiepietsie zelfrelativering is ook mooi meegenomen, natuurlijk, evenals een zekere berusting : je bent wie je bent en beter wordt het niet meer.

Heel lang geleden dat ik nog eens jaloers was op een andere vrouw, om maar iets te zeggen. Ooit was dat anders. Zo herinner ik me een ellendige trip met een stel vrienden naar Zuid-Frankrijk. We waren een jaar of achttien, hadden rijbewijs noch centen en bovendien bevond zich in het gezelschap een beeldschone Amerikaanse met indiaanse roots die gitaar kon spelen en met kleurkrijt madonna’s kon tekenen op het trottoir. Hoe saai en waardeloos voelde ik mij in vergelijking met dit exotische wezen, ik met mijn pedigree van voornamelijk Waaslandse keuterboertjes en een totaal gebrek aan artistieke bevlogenheid van welke aard ook. Van Deurne-Zuid tot Saint-Paul de Vence heb ik iedereen op de zenuwen gewerkt met mijn gemok, iets waar ik me ruim een kwarteeuw later nog altijd diep over schaam.

Maar er is beterschap. Meer nog, steeds vaker betrap ik mij op opstoten van solidariteit, van instantintimiteit zelfs met soms wildvreemde vrouwen. In de buurt van paskamers bijvoorbeeld, als ik iemand met een kritische blik haar spiegelbeeld zie monsteren, terwijl de outfit die ze heeft samengesteld haar beeldig staat. “Niet twijfelen, kopen”, kan ik niet nalaten geheel belangeloos te adviseren, ook al omdat ik als diehardshopper enige kennis van zaken in de materie meen te hebben. En kijk, zo’n tweede opinie wordt bijna altijd in dank aanvaard en leidt soms tot leuke contacten.

En dan was er die vrouw in Thailand. Ze was me al opgevallen in Zaventem. Van mijn leeftijd of iets jonger, een goed figuur maar groeven om haar mond die verrieden dat het leven niet altijd aardig voor haar geweest was. De manier waarop ze naast haar reisgezel stond, wat schutterig en zonder veel tekst, vertelde me dat ze nog niet lang samen waren. In Thailand bleken we in hetzelfde hotel te logeren. Toen we bij de receptie toevallig aan de praat raakten, kwam het er allemaal uit : dat hij weduwnaar was en zij gescheiden met drie grote kinderen en dat ze gekoppeld waren door gemeenschappelijke vrienden. Heel pril was het nog, hun eerste reis samen, en ja, ze had het gevoel dat het wel klikte. Maar verliefd ? Nee, daar was geen sprake van. “Kan dat nog wel op deze leeftijd ?” vroeg ze zich af en keek me aan met regelrechte schrik in haar ogen. Ze was al zo vaak teleurgesteld. Ik zei dat ik wist dat het kon, dat ze het gewoon tijd moest geven.

Van haar noch pluim kenden wel elkaar, we wisselden zelfs geen namen uit en toch deelden we in die korte tijd onze intiemste emoties. Achteraf zagen we elkaar alleen uit de verte. We wuifden en glimlachten met iets van samenzweerderigheid achter de rug van onze mannen. Met genoegen stelde ik vast dat zij en haar metgezel steeds beter samen bewogen. Nee, ze liepen nog niet hand in hand, maar hun schouders raakten elkaar al zonder dat het ongemakkelijk leek. Dat komt in orde, wist ik instinctief. Zou het kunnen dat er aan mij een Lieve Lita verloren ging ?

Linda Asselbergs