Ik houd ervan. De geur van dennenhars, de lichtjes overal, de haard die knettert, het dekentje in de fauteuil en de ouderwetse familiefilms op tv. Kerstavond is, zeker voor mijn partner en de papa van Marie en Julien, maar om de twee jaar echt af. Dat is het jaar waarin de kinderen bij ons zijn. Het ene jaar bij mama, het andere bij papa. Dat betekent dat de kinderen ook oudejaarsavond jaar om jaar alterneren. Het enige voordeel daarvan is dat we de grote discussies over het uitgaan op oudejaarsavond maar om de twee jaar hoeven te voeren.
Die hele feestperiode heeft iets. Iets waardoor ik minder tegen de winter opkijk, al is het maar de belofte dat de dagen erna opnieuw langer worden. De kerstsfeer begint eigenlijk al zowat eind november met het grote kerstboomdebat. Hoewel. Een echt debat is het niet. Ik strijd voor mijn groot gelijk en ik geef niet af. Geen compromissen, voor mij is er geen kerst zonder échte kerstboom. Daarmee bedoel ik een boom met wortel en kluit en een scheve top. Mijn partner heeft het er niet op. Wat hem betreft hoeft de hele heisa niet, hoewel ik vermoed dat het meer te maken heeft met het idee dat hij tot augustus dennennaalden in zijn auto zal vinden, dan met iets anders. En, eerlijk gezegd, voor de kinderen hoeft het ook niet echt. Maar dat ligt dan niet zozeer aan de boom, wel aan de zuigkracht van papa. Papa heeft een paar lichte afwijkingen waar doorgaans goed mee te leven valt. Op een kleine uitzondering na : kruimeldiefobsessie. Geen pluisje, kruimel of stofje is veilig. Ziet manlief iets op de grond liggen, dan komt de kruimeldief onverwijld tot leven en wordt alles stante pede opgezogen. Veel vrouwen zullen mij daarvoor benijden, maar voor de kinderen is het geluid van de kruimeldief hels. Met argusogen houdt manlief de kerstboom immers in de gaten en elke afgevallen naald wordt onmiddellijk veroordeeld tot de kruimeldief.
Elk jaar houdt Julien dus opnieuw zijn pleidooi voor de kunstboom, daarin actief gesteund door zijn zus. Als een echte econoom somt hij alle voordelen op die ik telkens weer moet pareren. Een kunstboom is zo gemakkelijk ! Altijd symmetrisch, nooit vallende naalden, héél brandvrij, in een wip staat hij er en je ziet zelfs niet eens het verschil met een echte als je er maar genoeg voor betaalt, probeert hij me wijs te maken. Met als kers op de taart het argument dat je zelfs de kerstboomgeur in een spuitbus kunt kopen. De arme jongen weet al dat hij het onderspit zal moeten delven. De levende kerstboom met wortel, kluit en scheve top komt er… al moet ik hem persoonlijk gaan halen (wat meestal ook het geval is). Maar eenmaal het ding voorzien is van ballen en lichtjes heeft iedereen er overduidelijk vrede mee.
Dit jaar zijn de kinderen op kerstavond bij hun mama. Ze kijken ernaar uit. Kerstavond is gezellig en druk, maar zonder Marie en Julien wat minder druk en minder gezellig. Traditiegetrouw zullen er weer pakjes zijn, véél pakjes tot ver na middernacht, kalkoen en vele verhalen. Een paar pakjes zullen blijven liggen…
Twee dagen later zullen ze voor de laatste keer in 2010 hun valiezen van het ene huis naar het andere verhuizen. Ik vrees dat de feeststemming dan al lang verdwenen zal zijn, want de kerstvakantie is terzelfder tijd ook blokverlof. De traditionele weken van vreugde zullen overgoten worden met een sausje van zenuwachtigheid en onzekerheid. Alleen oudejaarsavond zal nog een eiland van ontspanning zijn, midden in de examenstress. Vieren met de rem op, de sukkels.
Désirée De Poot
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
