Ik veronderstel dat veel vrouwen zich net als ik nog zeer goed de aankoop van hun eerste behaatje herinneren. In mijn geval was het mijn grootmoeder die besliste dat het tijd was. Ze nam me mee naar een winkel in het dorp. Wat daar gebeurde, beïnvloedt nog altijd mijn beha-koopgedrag. De vriendelijke mevrouw achter de toog die ik tot dan alleen maar kende omdat mijn grootmoeder mijn slipjes en hemdjes bij haar kocht, keek aandachtig op mij neer, draaide zich om, graaide een doos van een rek en haalde er een lichtblauw dingetje uit. “Kom maar mee naar het pashokje”, zei ze.

Ik herinner me nog de geur van haar handen toen ze me in het behaatje hielp. Ze roken naar Camay, de zeep van de mooie brunette in de Als een man zo naar u kijkt dan is uw charme Camay-filmreclame van toen. Het behaatje paste me als gegoten. Trots over mijn grote sprong voorwaarts wandelde ik de winkel uit. Wat mij betrof, was ik vanaf dan met plezier elke week naar de winkel teruggekeerd. Wist ik veel dat ik later nog zo tegen het gedoe van beha’s kopen zou opzien.

Ik zie me daar in het begin in New York nog altijd vertwijfeld staan tussen die duizenden beha’s en slipjes in de megastores. Begin er maar eens aan. Andere maten dan in België, al die gemene plastic hangertjes die in elkaar verstrengeld raken of op de grond glijden als je de lingerie aanraakt. Personeel dat lak heeft aan je comfort en enkel geïnteresseerd is in snel verkopen. Past wat je in het pashokje hebt meegenomen niet, dan moet je je opnieuw aankleden en begint de speurtocht weer van voor af aan. Natuurlijk zijn er kleine lingeriezaken in New York, maar meestal zijn ze duur en ook weer bemand met personeel voor wie het snel moet gaan. Er zijn uitzonderingen maar ze zijn zeldzaam. Nee, als ik tijd heb, keer ik graag naar dat dorp van mij terug voor de zaken onder de bovenkleren.

De Camay-winkelierster baat intussen al enige tijd een behawinkel voor de engeltjes uit. Maar een jongere vrouw zet in een andere straat haar traditie voort. Ik weet niet hoe Caroline het doet. Ze ziet me hooguit één keer per jaar, maar toch onthoudt ze mijn maten. Schrijft ze die dingen op en leert ze die geregeld opnieuw uit het hoofd? Bij Caroline winkelen is zoals winkelen in het soort exclusieve New Yorkse zaken die ik alleen maar aan de buitenkant ken. Ik ga zitten en ze toont me de dingen waarvan ze denkt dat ik ze mooi vind. Eens ik mijn keuze heb gemaakt, komt ze tussen het passen door in het pashokje om, na eerst een behendig rukje hier en een extra duwtje daar, haar eerlijke opinie te geven. Als Caroline zegt dat iets me gegoten zit, dan is dat zo. Zegt ze dat iets me niet staat, dan is dat ook zo. In haar winkel voel ik me heel even een verwende bourgeoise zij het dan wel een zonder de kredietkaart van haar schatrijke echtgenoot.

Terug naar New York. Vorige week vond hier in het Millennium Hotel een lingeriebeurs plaats onder de naam Intimate Apparel Salon. ‘Lingerie’ is het woord dat men in Amerika gebruikt voor het frivool ondergoed dat het vrouwvolk koopt om er sexy uit te zien en dat op mannen het bekende paradoxaal effect heeft: hoe mooier ze het vinden, hoe sneller ze willen dat je het weer uitdoet. ‘Intimate apparel’ daarentegen is het ondergoed voor de goed bevleesde vrouw die meer belang hecht aan hoe ze er met kleren uitziet dan zonder. In Amerika, waar volgens een recent onderzoek nu al tachtig procent van de vrouwen te mollig is, is dit een markt die niet licht wordt genomen. Vorig jaar ging er voor veertien miljard dollar aan ‘intimate apparel’ over de toog, meer dan het dubbele van tien jaar geleden. Rare dingen waren er in sommige van de 172 standjes op die beurs te zien. De Air Lift van Braza Bra was er een van. De beha is uitgerust met een pompje dat tussen de borsten zit geïnstalleerd. Net zoals een luchtmatras kan de beha vele maten worden opgeblazen. Valse, opblaasbare borsten zijn niet echt nieuw. In het New Yorkse Fashion Museum zag ik een paar dat in 1895 in Frankrijk was gemaakt en bedoeld om in korsetten te stoppen. Braza Bra stelde ook zijn Swivelift voor, een beha zonder rug die bestaat uit twee zachte beige plastic cups die samen worden gehouden door een fijn metalen kabeltje waar de cups kunnen op verschoven worden. De bedoeling is dat je eigen decolleté ontwerpt. Aan siliconenkussentjes was er ook geen gebrek. De eigenares van Fashion Form zei dat ze er verleden jaar in Zuid-Californië alleen al meer dan 250.000 paar had verkocht. Verschillende nieuwe ontwerpen deden denken aan de harnassen die in de jaren vijftig in de mode waren. De girdle (of gaine op zijn Vlaams) heet nu body shaper en is aan een tweede leven toe. De verkoop ervan is in de laatste vijf jaar met dertig procent gestegen. Ronduit angstjagend was de Slim Short. Hij ziet eruit als een vleeskleurige koersbroek uitgerust met een elastisch paneel om het vet op de buik te temmen, één om de billen op te tillen en nog twee om de vetkussentjes op de dijen in te snoeren. Dan nog liever de Kemmelberg opgefietst.

Jacqueline Goossens

vanuit New York