Uiteraard ontmoet je in de modewereld intimiderende fashionista’s. De Anna Wintours en Carine Roitfelds die onberispelijk gecoiffeerd en hooggehakt uit hun limousine stappen. Die voor elke show een stuk aantrekken van de ontwerper die defileert. Fashion royalty zeg maar, vergezeld door een hele hofhouding van artdirectors, stylisten en visagisten. Er zijn natuurlijk ook leuke fashionista’s. Jonge creatievelingen die verbazende outfits samenstellen en zich zonder uitnodiging maar met veel bravoure binnen praten bij elk belangrijk defilé. Er zijn de professionele mensen, de inkopers en de agenten, de money people, die in gedachten Excel-sheets samenstellen, maar verder heel hoffelijk en charmant zijn. Er zijn de collega’s, die je altijd graag ontmoet en die, zelfs al werken ze aan de andere kant van de aardbol, toch dezelfde problemen hebben als jij. En er zijn mensen die helemaal apart staan, die je niet meteen goed kan klasseren, die enkel en alleen zichzelf zijn en zich hullen in een aura van deskundigheid. Suzy Menkes en Anna Piaggi passen zeker in dat rijtje. Maar ook Ingrid Sischy die een goede maand geleden overleed, was zo iemand.

Wie is die vrouw heb ik me seizoenen lang afgevraagd, omdat ze duidelijk door iedereen werd bewonderd, en er helemaal niet modieus uitzag, maar veeleer gewoontjes ; al klinkt dat als een vloek, want Sischy was duidelijk buitengewoon. Klein, rond. Met krulhaar dat alle kanten uitging. Een grote bril, haast altijd een wit hemd en een strakke jeans. Ingrid Sischy, Interview, stond er op het kaartje dat op haar stoel lag. Vanaf toen, zo’n twintig jaar geleden, ben ik haar blijven volgen. Haar stukken voor Interview waren verbazend. Warhol noemde haar ‘the crystal ball of pop’ : een ingang tot alles wat hip en glamoureus was in New York, een voorspeller van trends. Ze interviewde Madonna en Gianni Versace, maar ook Keith Haring en Liz Taylor. Nadien verhuisde ze naar Vanity Fair, waar ze, onder andere het eerste en ophefmakende interview met John Galliano publiceerde, na zijn ontslag bij Dior.

Ik zag Ingrid vaak met een slanke blonde vrouw. Dat bleek haar echtgenote Sandra te zijn, de ex van uitgever Peter Brant, die na haar met Stephanie Seymour zou trouwen. Ik zag hoe Ingrid vermagerde en weer bijkwam, las dat ze vocht tegen borstkanker. Een gevecht dat ze verleden maand verloor.

Ik word nog altijd blij als ik een stuk van Ingrid lees, of zelfs naar een foto van haar kijk. Ze herinnert me eraan hoe compromisloos je kunt leven, hoe enthousiast je over mode kunt schrijven, hoe gelukkig je kunt worden van een goed defilé of een kunstwerk… Kortom : hoe mooi en waardevol mode is, hoe belangrijk popcultuur kan zijn. En of het nu Tadashi Yanai is van Uniqlo (pag. 60) die het heeft over kleding voor de massa, of Giorgio Armani (pag. 68) die zichzelf een directeur van smaak noemt, beiden willen ze dat hun kleren een plaats krijgen in het leven van mensen, net zoals Ingrid er altijd over schreef.

lene.kemps@knack.be

PS. Vanaf deze week zit Knack Weekend in een nieuw jasje. Op de volgende pagina’s ontdekt u onze nieuwe strakke en heldere lay-out, met kaders waarin u onmiddellijk extra informatie vindt, met ruimte voor mooi en pakkend beeld, en uiteraard de boeiende artikels die u van ons gewend bent. Laat weten wat u ervan vindt.

LENE KEMPS

Ik word nog altijd blij als ik een stuk van Ingrid lees, of zelfs naar een foto van haar kijk. Ze herinnert me eraan hoe compromisloos je kunt leven