Al jaren bezoekt binnenhuisarchitect Thom Filicia geregeld de meren ten noorden van New York. Hij ging er als kind op zomerkamp, zijn familie had een boot op Lake Oneida en als tiener werkte hij er als redder en waterski-instructeur. Vandaag woont hij aan de rand van een meer.

Filicia heeft twee huizen aan de waterkant. Momenteel is hij bezig met de renovatie van zijn huis in Skaneatales, in de buurt van waar zijn vader woont. Het andere huis bevindt zich aan de rand van Copake Lake in het zuidoosten van Hudson. Het werd in de jaren dertig gebouwd als vissershuisje en was voorzien van verwarming noch sanitair. De constructie was de eenvoud zelve : de buitenkant was afgewerkt met dakspanen en een dak met asfalt (wat Filicia verving door metaal). Toen Filicia het huisje voor het eerst bezocht, zat er een “zeer lelijke, jarenzeventigkeuken” in. Een van de slaapkamers had roze muren, een zwart tapijt en een vals, schuimrubberen plafond. “Het was zelfs niet eens gezellig ouderwets, gewoon bizar.”

Maar er is meer nodig dan dat om Filicia te ontmoedigen. Hij wordt door veel Amerikanen beschouwd als de koning van de make-over. In 1969 studeerde hij aan de Syracuse University, waar hij tijdens zijn laatste jaar werd aangeworven door designfirma Parish-Hadley. Daarna deed hij ervaring op onder Robert Metzger en Jeffrey Bilhuber, alvorens hij in 1998 zijn eigen bedrijf oprichtte. Tot zijn projecten behoren onder meer de woning van Jennifer Lopez en tal van opdrachten van Japan tot Los Angeles en de Cariben. Filicia heeft ook een eigen lijn van meubels, stoffen en tapijten. Hij was gastheer van de tv-show Dress my Nest voor Style Network en nam in de lente een nieuw reeks op met de titel Tacky House. De reeks biedt een soort “noodinterventie voor mensen die in totaal verwaarloosde huizen wonen”. Mayer Rus, de designredacteur van Los Angeles Times Magazine, noemt Filicia een echte stijlgoeroe. “Hij trekt ten strijde tegen de plaag die slechte smaak heet .”

Het eerste wat Filicia met zijn huis aan Copaka Lake wilde doen, was openheid realiseren. “Het had geen enkel uitzicht op het meer”, vertelt hij. “Het huis was opgedeeld in tal van kleine, afgebakende ruimten.” Beneden creëerde Filicia een grote ruimte en verborgen onder de trap plaatste hij een kleine keuken. Van de oude keuken maakte hij een gastenkamer en aan de zijkant van het huis voorzag hij een uitbouw die nu de ijskamer wordt genoemd. “Aangezien de ijsmachine en de wijnkoelkast hier staan, zitten we hier bijna altijd”, lacht hij. Boven zijn er nog twee slaapkamers, twee inloopkasten en een grote badkamer.

Filicia verrichtte ook wonderen met een bijgebouwtje dat ooit dienst deed als kippenhok en later als garage. Nu is het een gastenverblijf met beneden een kamer met twee bedden en boven wat Filicia beschrijft als een ontspanningsruimte. In de vloer zit een luikje waardoor een touw naar beneden hangt. Verder bouwde hij aan de voorkant van het hoofdgebouw een uitkragend balkon en een steiger die zich uitstrekt tot twintig meter in het meer. Op het einde van de steiger is zelfs een kleine zithoek. “Als je binnen bent”, zegt hij, “ben je zo dicht bij het water dat je het gevoel krijgt in een boothuis te leven.”

Wat betreft de meubelen had Filicia een heel duidelijk idee. “Ik wilde niet dat het zou lijken alsof ik op een dag had beslist om mijn huis in te richten”, zegt hij. “Het huis moest meer het gevoel geven dat ik al jaren afzonderlijke stukken had verzameld, zowel casual als comfortabel, maar ook stijlvol en aantrekkelijk.”

Een aantal van die stukken heeft een verhaal. De twee vierkanten fauteuils vond Filicia op straat toen hij naar New York verhuisde. Oorspronkelijk was de ene overtrokken met blauw vinyl, de andere met geel. De eetstoelen met hoge leuning werden gemaakt in Colombia en kocht Filicia in een antiekzaak in Miami. “Ze zijn een ruwe kopie van een Mackintoshstoel en ze zijn echt fantastisch”, zegt Filicia enthousiast. “Ik hou van de zware, geweven korrel. Mackintosh was zo verfijnd en deze stoelen zijn zo ruw. Ze zijn eigenlijk gewoon grappig.” Zijn favoriete vondst is echter de timmermanswerkbank die dienst doet als bar. Aan een van de muren hangt een verroeste bierreclame. Aan een andere muur een overvloed aan geweien.

Nautische elementen werden met meer discretie geïntegreerd. Aan de muren hangen enkele touwen en groene, glazen boeien. Filicia plaatste de bedden in het hoofdgebouw ook in nissen. “Ik wilde het gevoel van een kleine schuilplaats creëren”, legt hij uit. “Het is alsof je in een kleine hut op een boot slaapt.”

Als hij kan, gaat Filicia minstens om de twee weekends naar het huis samen met zijn vriend en zijn hond Paco. Ze hebben een motorboot die Knit Wit heet en een handgemaakte kano. “Soms peddelen de gasten met de kano en dan vaar ik heel snel voorbij met mijn boot zodat ze bijna over de kop gaan”, gniffelt Filicia.

Het huis wordt geregeld gebruikt voor feestjes, die zijn niet altijd gepland. “Op zaterdag in de vroege namiddag beslist iemand om een fles rosé open te trekken of een cocktail te maken, en voor je het weet, kan niemand nog met de auto rijden. Dus moeten we iedereen wel in ons huis uitnodigen voor een etentje omdat niemand nog naar huis kan.”

www.thomfilicia.com

TEKST IAN PHILLIPS – FOTO’S JONNY VALIANT/TRIPOD

“BINNEN BEN JE ZO DICHT BIJ HET WATER DAT JE HET GEVOEL KRIJGT IN EEN BOOTHUIS TE LEVEN.”

DE WERKBANK VAN EEN TIMMERMAN IS DE FAVORIET IN HUIS. DIE DOET NU DIENST ALS BAR.