Bernard Magrez, eigenaar van de crus classés Pape Clément en La Tour Carnet (en van nog veel andere chateaus, samen bijna veertig) is een zwaargewicht in de Franse wijnwereld. Met een vermogen van bijna 500 miljoen euro staat hij in de top tien van de allerrijksten. Op de laatste Bordeauxse wijnbeurs Vinexpo kwam hij in de kijker, nu eens niet met de aankoop van het zoveelste chateau, wel met de aanschaf van een Stradivariusviool ! Daar zit een heel verhaal achter. Magrez (75) wordt al zijn hele leven gedreven door frustraties uit zijn moeilijke jeugd. Hij verliet het onderwijs met alleen een getuigschrift ‘uitsmetten’ (term uit de houtwereld : uitzagen van onderdelen uit ruwe planken). Hij werd opgevist door een aangetrouwde oom, Jean Cordier, eigenaar van de chateaus Talbot en Gruaud-Larose, en kreeg er de smaak van de wijnwereld en marketing te pakken. In 1964 kocht hij met geleend geld een kleine handelszaak van port en richtte zich, onder de naam William Pitters, resoluut op de opkomende verkoopsector van grote distributiewinkels, waar alles open in rekken lag en de klant zich vrij kon bedienen. In die tijd revolutionair. Hiervoor lanceerde hij de merkwijn Malesan, een mengwijn met constante kwaliteit en exclusief voor de grootdistributie. De Bordeauxse handelshuizen waren in shock maar moesten bijdraaien : de grootdistributie werd een substantiële wijnverkoper. Maar dan, vooral in Frankrijk, in het goedkopere genre. Malesan werd met 15 miljoen flessen per jaar de bestverkopende bordeauxwijn na Mouton Cadet.
Magrez, die als geen ander aanvoelt hoe de wijnwereld evolueert naar ‘minder maar beter’, opteerde vervolgens voor de haut de gamme. Hij verkocht in 2003 zijn succesvol bedrijf om zich te lanceren in de grote kwaliteit. Hij ontwikkelde zich tot een fijne strateeg en galoppeerde niet mee met de prijsstijgingen van de laatste jaren : La Tour Carnet 2010 werd in primeur aangeboden voor een flinke 20 euro per fles. Hij blijft ver weg van de traditionele bordeauxglamour en frequenteert de mondaine kringen van de super premiers classés niet. De Stradivarius is dus niet zo verwonderlijk. Via het Institut Culturel Bernard Magrez subsidieert hij heel wat kunstenaars en musici. Vioolvirtuozen zullen op de Strad mogen spelen maar moeten niet verschieten als le grand Bernard hen vraagt om eens voor zijn rijke klanten in Hongkong of Parijs een deuntje te strijken.
ALS GEEN ANDER VOELT WIJNTYCOON BERNARD MAGREZ DE EVOLUTIE IN DE WIJNWERELD AAN. VAN SUPERMARKTWIJN STAPTE HIJ OVER NAAR DE EXCELLENTIE VAN CRUS CLASSÉS. DE AANSCHAF VAN EEN STRADIVARIUS ILLUSTREERT FIJNTJES ZIJN ROL VAN ‘EERSTE VIOOL’.
Door Herwig Van Hove
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
