Als ik in een hotel een oud tijdschrift zie rondslingeren, dan moet ik dat toch even inkijken. Zo vond ik vorige week tijdens een nazomertrip naar de Costa de la Luz het juninummer van de Nederlandstalige Red, een blad dat zijn lezeressen niet veel keuze laat. “Als je deze maand één ding doet, koop dan een waterdicht horloge”, las ik. En verder dat ik om helemaal in te zijn een girly T-shirt op een supervrouwelijke kokerrok en stiletto’s had moeten dragen. Nog een wonder dat ik zónder de zomer doorgekomen was.

Interessanter was een lang columnachtig stuk van Arno Kantelberg, hoofdredacteur van Esquire, die zich afvroeg waarom sterke vrouwen tegenwoordig zo vinnig zijn. Daarbij dacht hij terug aan zijn moeder, die zich haar leven lang had ingezet voor gezin en gemeenschap en nooit klaagde.

Wat een verschil met de huidige, die altijd wel wat te mekkeren heeft. Mannen, zo beweerde Kantelberg, spreken zelden lelijk over vrouwen. Als voorbeeld haalde hij het verslag aan van een speeddatingmiddag. Achteraf bleken de mannen boeiende gesprekken gevoerd te hebben, de vrouwen mochten er zijn. Geen onvertogen woord over hun wikkeljurken, vlezige decolletés en uniforme Marlies Dekkers-beha’s. De vrouwen daarentegen boorden de mannen genadeloos de grond in. De één droeg witte sokken, de andere was een nerd, een derde had een snor.

Hier moest ik diep zuchten. Lap, daar had je ze weer : de witte sokken. Altijd als vrouwen iets te mopperen hebben over mannen, gaat het om witte sokken. Persoonlijk ben ik daar niet tegen. Was Gene Kelly niet atletisch en sexy in zijn iconische witte sokken ? En Stromae dan ? Gemakshalve en uit ervaring had ik kunnen concluderen dat Nederlandse vrouwen meer op hun strepen staan dan Vlaamse, maar dat zou te gemakkelijk zijn. Want ja, als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ook ik wel eens snediger uit de hoek kom dan wenselijk is, in het bijzonder naar de mannelijke soort toe. Of relaties vanuit boekhoudersstandpunt evalueer : zoveel plusjes, zoveel minnetjes. Terwijl de Phil Bosmans in mij weet dat het geheim van een sterke relatie schuilt in mededogen : niét toeslaan, ook al ken je elkaars zwakke plekken maar al te goed. Anderszijds : hoe wist Kantelberg van die Marlies Dekkers-beha’s en vlezige decolletés als de mannen na die speeddating er niets van gezegd hadden ? Is een niet-vlezig decolleté überhaupt een decolleté ? Of is dat nu weer vinnig, om niet te zeggen pinnig ?

LINDA ASSELBERGS

Altijd als vrouwen iets te mopperen hebben over mannen, gaat het om witte sokken. Persoonlijk ben ik daar niet tegen