Vijftien

Je zult nooit de wereld veranderen, maar je hebt wel invloed op de mensen rond je. Hoe en waarom ik daar zo zeker van was, weet ik niet meer, maar rond mijn vijftiende – het jaar van mijn coming-out – werd het een leidraad voor de manier waarop ik met klasgenoten en anderen in mijn omgeving wilde omgaan: ik zou mezelf zijn, niet te veel stilstaan bij wat zij verwachtten of acceptabel vonden, de rest zou wel volgen.

Vandaag zou ik aan dat motto van weleer op zijn minst ‘maar niet altijd’ toevoegen. Mensen zijn het product van hun omgeving en opvoeding, van hun eigen ervaringen. Daar kun je als toevallige passant in hun leven niet altijd tegenop. En toch. Ook de luidste schreeuwers kunnen je aangenaam verrassen, en enkel dwazen stellen nooit hun mening bij – ook dat maakten naasten me al vroeg duidelijk.

Jongeren van nu zouden mijn vijftienjarige zelf wellicht aanporren om nog een stapje verder te gaan. Gesterkt door het gevoel dat ze voor hun toekomst op zichzelf aangewezen zijn, door de sociale media en digitale snufjes, gaan ze er vaak van uit dat zij écht het verschil kunnen maken, en niet alleen in hun eigen leefwereld. Anderzijds is hun kijk op relaties en seksualiteit er ook een van ‘leven en laten leven’ (p. 18): ik mijn waarden en normen, jij de jouwe. Hoe dat alles in elkaar past, is nog niet helemaal duidelijk, maar daarin lijken we alvast op elkaar. Vijftien, dan kan het nog alle kanten uit.