Het sneeuwt een beetje en ik sta voor het raam naar buiten te kijken. Aan de overkant, vijftig meter as the crow flies van mij verwijderd, is een jonge vrouw in versteende smetteloosheid een sigaret aan het roken. Ze zit op een balkon dat plaats biedt aan één mens en twee vuilniszakken. In dit welvarende deel van de wereld is overeengekomen dat de gele bestemd is voor restafval, terwijl in de blauwe PMD gedeponeerd mag worden.
Weinigen weten dat PMD ‘Plastic flessen, Metalen verpakkingen en Drankkartons’ betekent. Soms is het bestaan verrassend eenvoudig. Soms ook lijkt afval sorteren op raketwetenschap. Neem nu de licht-armatuur die ik onlangs bij het grofvuil zette en die door de ophaaldienst niet werd meegenomen, bij wijze van opgestoken middelvinger. First World problems, worden dergelijke besognes weleens genoemd. Een mens mag blij zijn als hij in de luxepositie zit zich over het sorteren van afval het hoofd te mogen breken. Het betekent dat hij waarschijnlijk geen honger heeft en woont in een vredevolle omgeving, waar medische kosten terugbetaald worden en de voorrang van rechts gerespecteerd wordt.
Waar ik ook blij om ben, is dat ik niet het onweerstaanbare verlangen voel om mijn longen met geregelde tussenpozen vol giftige dampen te zuigen, zoals die rokende vrouw aan de overkant. Op dezelfde manier ongeveer ben ik blij niet de behoefte te voelen terreurplannen te smeden, zanger Christoff uit te lachen of informatie over penisverlengingen op te zoeken. In periodes waarin het wat minder gaat, moet je je zegeningen tellen. En goede boeken blijven lezen.
Paardenkracht van de Scandinavische schrijver Lars Mytting bijvoorbeeld, een mannelijke vertelling die zich afspeelt in tankstations en smeerkuilen. Ik houd van romans waarin het hoofdpersonage met de moersleutel in de hand een eenzame strijd levert tegen het moderne leven. Ik heb een zwak voor passages als de volgende:
“Vooruitgang”, vroeg Erik. “Wat is dat?”
“Huh?”, begon Ellen. “Vooruitgang ? Dat is toch…”
“Dat de nieuwslezers elkaar bij de voornaam noemen?”, vroeg Erik. “Dat er TOMATEN SOEP op de zakjes staat omdat niemand meer weet wanneer je spaties gebruikt ? Dat er achtergrondmuziek is in het nieuws ? Dat de post geen buitenlandse pakketten meer heeft maar Carry on Homeshopping ? Dat niemand meer een dienst van een artikel kan onderscheiden maar alles een ‘concept’ noemt? Denk je dat ik niet in je brochure heb gezien dat er ‘maaltijdconcepten’ stond ? Verdomme, dat is toch een menu!”
Herkenbaar in mijn wereld, waarin ook al eens moodboards gemaakt, issues gefinetuned en dingen gepitcht worden. Voor mij zal dat boek, met zijn sfeer van katrolkettingen en inlaatspruitstukken, voorgoed verbonden blijven met deze woelige periode van mijn leven en van de wereldgeschiedenis. Met mijn laatste dagen in dit appartement met uitzicht op garageboxen, tuinen en het draakje op het belfort in de verte. Vierhoog in de wolken, zoals in dat liedje van Johan Verminnen waar ik momenteel niet goed naar kan luisteren.
De vrouw aan de overkant drukt haar sigaret uit tegen de muur, onder de mezenbol, wat mijn sympathie voor haar doet slinken. Zij gaat naar binnen en ik verwijder mij van het raam, om nog een doos vol te laden met stripverhalen, washanden, waarzeggerskaarten, een theemuts alsook de garde – waarmee het ding wordt bedoeld om deeg te kloppen.
In dit ontzielde huis zijn de klokken stilgevallen. Weg zijn de Bumbageluiden. Verwaaid is de geur van braadvlees en van zelfgebakken koekjes.
Ik denk aan de boom en aan de ruimere vertrekken die mij wachten. Ik denk aan een documentaire die ik op de televisie zag over leeuwen in de savanne. Gezegd werd dat hun lot in één nacht kan veranderen.
jean.paul.mulders@knack.be
JEAN-PAUL MULDERS
In periodes waarin het wat minder gaat, moet je je zegeningen tellen. En goede boeken blijven lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
