Vic Chestnutt schooit een sigaret en antwoordt : “Dit is inderdaad mijn volst klinkende plaat. Dat komt : ik heb de hele tijd met een band getoerd en op de duur begonnen we mekaar vrij goed te vinden. En toen het tijd was om op te nemen, dacht ik : damn, zonde om ‘m niet te gebruiken. Trouwens, ik heb deze groep niet levenslang aan mij gebonden en het is altijd aardig om van tijd tot tijd je bestaan te archiveren. De ontstaansgeschiedenis blijft de moeite : de drummer had nog nooit drums gespeeld en mijn vrouw Tina nog nooit bas toen we op toernee gingen. “

Dat live-gebeuren speelt een belangrijke rol, ook tekstueel, op “Is the actor happy ? ” : “Ik heb vroeger vaak problemen gehad om te beslissen wat ik op een plaat wou. Deze keer niet : dit zijn allemaal songs die ik heb geschreven na eindeloze toernees. Ik heb me vaak afgevraagd wat ik zat te doen op een podium, oog in oog met een publiek dat geen zin had om te luisteren en dat alleen maar wou dansen op de muziek van het hoofdprogramma van de avond. En dus schreef ik songs speciaal om hen te behagen. Ik maakte mezelf maar iets wijs natuurlijk. Podiumangst, ja. ” Om de situatie helemaal begrijpelijk te maken, is het niet onbelangrijk te vermelden dat Chestnutt in 1983 een auto-ongeval heeft gehad, dat hem sindsdien in een rolstoel heeft doen belanden.

Vic Chestnutt is een protégé van Michael Stipe, R.E.M.-voorganger, die zijn eerste twee platen heeft geproduceerd. Eerst was er Little : “Da’s mijn blues-plaat. Ik luister maar zelden meer naar mijn eigen platen, maar als iemand die draait, moét ik de kamer uit : te persoonlijk. ” Dan kwam West of Rome : “Da’s eigenlijk Michaels plaat. ” Ook de derde, Drunk, stond vol grotendeels autobiografische littekens : “De titel verklaart alles. ” Zelfs al is Chestnutt een steeds beter lees : professioneler songschrijver geworden, de verwijzingen naar zijn eigen bestaan blijven ook op Is the actor happy ? tastbaar. “Al mijn platen zijn somber en ik weet niet hoe het komt de produktie, denk ik maar deze keer heb ik nog meer melancholische en diepere dieptes bereikt. Je zingt wat je bent. Er zit humor op de plaat, maar van het zwarte soort. ” Het summum wat dat betreft, is de song “Free of hope”. “Da’s een song over een man die werkelijk alles verloren heeft, die geen enkel toekomstperspektief meer heeft en die toch zegt : free of hope, hé, ik ben free, da’s toch ook iets. Ik ben bevrijd, dus kan ik nu àlles doen. “

Een ander hoogtepunt van de cd is “Guilty by association”. “Een song waar ik niet graag over praat. Ik deed een toernee met Bob Mould van Sugar en bij een van onze koncerten was er een meisje backstage binnengeslopen. Ze begon te roepen en te beven, en Bob en ik deden bijna in onze broek. Dat meisje tierde dat ze de baby wou van een beroemde vriend van mij. Treurig en patetisch. Toen ze weggebracht werd, moet ik iets gezegd hebben als I’m guilty by association. Waarop Bob naar me keek en zei : Prachtige titel, schrijf er een song bij. En dat heb ik dus gedaan : beroemde vrienden hebben, heeft dus ook z’n nadelen. “

“Is the actor happy ? ” van Vic Chestnutt is verschenen bij Texas Hotel/Rough Trade. Chestnutt koncerteert op 15/4 in de AB Bellevueclub, (Brussel), en op 30/4 in De Zwerver (Leffinge).

Vic Chestnutt : autobio.