In de week dat voetballer Jos Daerden zijn eerste profcontract tekende bij Standard, zou zoon Bart geboren worden. Daerden stond op het punt naar een internationaal toernooi in Frankrijk te vertrekken en was voor de bevalling liever thuis gebleven, maar de toenmalige trainer, de legendarische Ernst Happel, had hem geantwoord dat hij erbij was geweest bij de verwekking en dat dat kon volstaan. Bart heeft uiteindelijk keurig gewacht tot Jos terug was alvorens het leven toe te schreeuwen.

Twee jaar later, in 1982, werd Koen geboren en speelde Jos met Standard kam- pioen, deed hij mee in de finale van de Europabeker tegen Barcelona en was hij erbij op het wereldkampioenschap in Spanje. Dat hij in 1991 bij Germinal Ekeren een dubbele beenbreuk opliep, kon zijn carrière niet breken. Ook al had Bart, toen elf jaar, het horen kraken tot in de tribune en waren vaders eerste woorden dat hij nooit meer zou voetballen.

Bart Daerden is altijd in de marge van zijn vaders carrière blijven hangen. Hij is, dixit zijn moeder, als industrieel ingenieur in de chemie de intellectueel van het gezin. Bart werd scheidsrechter in plaats van voetballer. Koen volgde wel vaders voorbeeld. Met succes.

Op de uitreiking van Voetbal Magazines Profvoetballer van het Jaar zag Jos, intussen trainer geworden, hoe Koen door zijn collega’s werd verkozen tot Jonge Prof van het Jaar. De glunderende blik in zijn ogen liet niets te raden over : onversneden vadertrots. Marina, de vrouw van Jos en moeder van Bart en Koen, zat ernaast. Een glimlach kon volstaan. De glimlach van een vrouw die per weekend op drie wedstrijden gaat supporteren, een vangnet is voor rauwe emoties en breekbare geesten, een vrouw met nog zoveel te ondersteunen ambities in het verschiet, de glimlach, quoi, van een vrouw die haar mannen hun moment de gloire gunt.

Koen Daerden ontwikkelde zich sindsdien tot een leidende figuur bij Racing Genk, speelde er kampioen en Europees voetbal, werd Rode Duivel en tekende een contract bij Club Brugge. Met Club Brugge speelde hij, even gehinderd door een gebroken rib, alweer Europees voetbal. Ook hij stond op het punt vader te worden tijdens een internationale verplaatsing. Maar dat hij er bij de verwekking bij was geweest, volstaat al lang niet meer. Dus keerde Koen de nacht voor een uitwedstrijd in Tottenham ijlings naar België terug. Van Londen naar Dover, van Dover naar Calais, van Calais naar het UZ Sint-Jan. Net op tijd om de geboorte mee te maken van zijn zonen Sander en, drie minuten later, Brian. Dezelfde glunderende blik in zijn ogen, dezelfde vadertrots om het spitsenduo in de dop. En Liesbeth, de prille moeder, zij glimlachte. –

Raoul De Groote