Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

Ik ben nogal trots op mijn neefjes en nichtjes. Als ze komen logeren, zijn mijn man en ik voortdurend verbaasd over het feit dat ze zo wereldwijs, zo mondig en eigenlijk ook zo braaf zijn. Stampvoetende-wild-om-zich-heen-slaande monstertjes zijn ze nooit geweest. Natuurlijk krijgen ze graag hun zin. En aandacht. En cadeautjes. Maar eigenlijk is het niet zo moeilijk om hen dat te geven. Want ze zijn goed gezelschap, grappig en welopgevoed. “Kinderen zijn braver dan vroeger”, zeggen wij wel eens tegen elkaar. En we wijten dat dan aan het feit dat ze heel slimme ouders hebben (en een sublieme oom en tante, uiteraard), die hen voor vol aannemen, die hen overweldigen met liefde en die ook grenzen stellen. Opvoeden is simpel van buitenaf gezien. Al zie je ook de dagelijkse onderhandelingen, de worstel- en bokspartijen. Maar voorlopig is er nog niemand uitgeteld in de familie, niet aan de ouder- en niet aan de kinderzijde. En ik twijfel er niet aan dat mijn neefjes en nichtjes zullen opgroeien tot waardevolle volwassenen, die met evenveel moed en moeite als wij hun weg zullen vinden.

In Amerika is blijkbaar niemand daar nog van overtuigd. De middenklasse vraagt zich collectief af : zijn we te ver gegaan ? Hebben we onze kinderen te veel verwend ? De kroost, jonge of oudere twintigers, is het huis niet uit te krijgen. De slechte economische omstandigheden zitten daar voor veel tussen, dat klopt. Het is vaak financieel onmogelijk voor jonge volwassenen om op eigen benen te staan. Ze komen terug na een ontslag, of gewoon na de studies. Ze gedragen zich als adolescenten : slapen uit, eten de koelkast leeg, hangen wat rond, drinken al het bier op en geven niet de indruk dat ze enige passie koesteren of enige ambitie nastreven. Ze drijven van job naar job en van relatie naar relatie (als ze geluk hebben), of van afwijzing naar afwijzing. Niks dat wij zo fijn vinden als een nieuw woord, en Amerikanen noemen de fase waarin hun oudere kinderen zich bevinden adultescence : de zeer lange en uitgesponnen overgang van adolescentie naar volwassenheid, de weigering om de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven te nemen.

Hotel Mama, het is geen nieuw verschijnsel en in Italië is het de alom aanvaarde en gewenste way of life, maar in de VS heeft Sally Koslow de knuppel in de kinderwagen gegooid met haar nieuwe boek : Slouching Toward Adulthood : Observations from the Not-So-Empty-Nest. Een grappig en persoonlijk verhaal over haar zoon Jed, die na een ontslag terug thuis kwam wonen en daar eigenlijk niet meer weg wilde. Als grote schuldige wijst de schrijfster uiteraard naar de barre economische situatie, maar vooral naar zichzelf en andere babyboomouders. Naar de generatie die geen autoriteit aanvaardde en er nu ook geen wil uitoefenen. De ouders die de goedkeuring van hun kinderen nastreven, en liever de beste vriend zijn dan de boeman. Ze hebben hun nakomelingen verwend met alle beste bedoe- lingen. Hun kinderen kregen privéleraars en therapeuten om hen voor te bereiden op de echte wereld. Maar ze moesten nooit de wasmachine aanzetten of de tafel dekken. Ze kregen computerspelletjes en dvd’s omdat hun ouders zo hard werkten, maar zelf moesten ze amper iets doen. “Laten we hen loslaten”, zegt Koslow. “Laten we overschakelen naar een less-is-more- en fade-to-grey-stijl van ouderschap.”

Gelukkig is er dat andere nieuwe woord, dat de Wall Street Journal lanceerde : Kid Recession. Als reactie op de crisis laten ouders hun kinderen werken voor het zakgeld dat ze vroeger vanzelfsprekend kregen. Ze ontslaan de tuinman en laten zoonlief het gras afrijden. Ze organiseren een garage sale met oude kleren en speelgoed vóór er iets nieuws wordt gekocht.

Met de zoon van Sally Koslow kwam het nog wel goed. Met zachte drang raadden Sally en haar man hem aan om toch maar die ene job te nemen, zelfs al vond hij hem niet ideaal. En met even grote drang stuurden ze hem op zoektocht naar een appartement. Laatste tip van Sally : “Als hij dan eindelijk verhuist, ga dan niet helpen met het dragen van de dozen. Laat hem dan eindelijk voor één keer alles zelf doen.”

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

“ALS JE (VOLWASSEN) KIND DAN EINDELIJK VERHUIST, LAAT HEM DAN VOOR ÉÉN KEER ALLES ZELF DOEN”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content