Hebt u ook zo’n vak in een van uw keukenkasten dat volgepropt zit met plastic draagtassen van winkels en supermarkten? Als u het deurtje niet snel genoeg sluit, waaien er dan ook een paar uit? Ongetwijfeld gebruikt u ze als vuilniszakjes voor allerlei klein afval, of als binnenbekleding voor de vuilnismandjes her en der in huis. Je kunt er ijszakken mee maken voor gekneusde ledematen. Ik heb er vrouwen regenkapjes van weten haken, en een Amerikaanse of Canadese groep maakte er een ritmisch stuk theater mee: vermoeid sloffende vrouwen die in wisselend tempo zakken opfrommelen of ze als een stofdoek uitkloppen.

Aan de twee laatste toepassingen ben ik nog niet toe. De regenkapjes zijn iets tĆ© merkwaardig voor mijn veeleer klassieke modegevoel, en thuis is er weinig animo voor zo’n ritmesectie. Wij hebben dus massa’s zakjes. Daar gaat de bevoegde minister nu iets aan doen, aan het overdreven gebruik van verpakkingsmateriaal.

Ooit nam een supermarktketen zelf een initiatief in die richting. Allerlei producten werden in bulk aangeboden, in grote tonnen. Je mocht zelf je zakje vullen, met een forse metalen schep. Het had iets van winkeltje spelen, zoals die droge mueslikrenten tegen het metaal van de schep tikten. In mijn enthousiasme schepte ik gegarandeerd te veel. Ook het vat met koekjesmengeling vond in mij een gretig afnemer. Maar al gauw stelde een of andere instantie vast dat het niet hygiƫnisch was. De gezellige ton met muesli verdween. Een tijdlang werden de koekjes nog in bulk aan de man gebracht, maar dan individueel verpakt, wat uiteindelijk indruiste tegen het hele opzet.

Van mij mogen die tonnen alvast terug. Maar misschien nog enkele ideetjes. Een verbod op de plastic wikkels rond tijdschriften bijvoorbeeld? Wat een mens tegenwoordig aan literatuur toegestuurd krijgt, overstijgt het fysiek haalbare. Een schuldcomplex om het niet-gelezene kan worden gemilderd door de hele zwik maar meteen bij het oud papier te keilen. Maar eerst moet de plastic verpakking er nog af. Wat niet altijd makkelijk gaat, tenzij je de nagels van een Jamaicaanse hardloopster hebt.

Zelfs scherp gevijlde nagels bieden vaak geen uitkomst meer. Strak gespannen cellofaan of plastic rond steeds meer producten nopen tot vruchteloos gewurm. Tandenborstels, blikopeners, batterijen, verbindingsstukken voor buizen, nagellak of houtzagen, ze worden tegenwoordig allemaal gepresenteerd op een achtergrondje van karton en over het begeerde product is verharde plastic gegoten. Wie drank koopt in verpakkingen van zes stuks heeft minstens zijn autosleutels nodig om een karton melk of een fles water uit zijn plastic corset te verwijderen. Dat verplicht consumenten zoals ik, die toch al een overlevingskit in hun handtas meezeulen, om aan die uitrusting nog een scherp voorwerp toe te voegen. Als wapencontroles de laatste tijd zoveel steekwapens opleveren, ligt dat niet alleen aan agressieve jongeren.

Hoe staat u tegenover de individuele melkverpakkingetjes, die u bij de koffie krijgt. De potjes zijn een vingerhoed groot en hebben een plastic dekseltje, dat je er met een lipje moet aftrekken. Ik heb die potjes al op veel manieren vastgehouden: het dekseltje naar mij gekeerd: melk op mijn kleren, het dekseltje omhoog: melk in mijn oog, het dekseltje van mij weg: woorden met mijn overbuur. Zelden blijft er genoeg over voor de koffie.

En waarom zitten er wikkels om sinaasappels? Een verpakking die veeleer argwaan dan kooplust opwekt. Mijn medelijden gaat uit naar de werknemer die een hele dag kleine zelfklevertjes op iedere individuele appel moet plakken.

Zo gauw ik op deze terreinen beterschap waarneem, zal ik zelf een recyclage-initiatief nemen. Van de stapel plasticzakken haak ik dan een luifel voor de veranda. Waterdicht, en bij wind zal het ruisen als de populieren.

FRIEDA VAN WIJCK

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content