Belgische exposanten en bezoekers zijn schaars op de Pitti, maar ’s lands inbreng in deze editie was niet gering. Zo was journalist Peter De Potter medesamensteller van de Excess-expositie in het Stazione Leopolda (nog tot 8 februari, zie Weekend Knack van 7 januari). Op het openingsfeest van de modetentoonstelling rond de jaren tachtig waren naast Malcolm McLaren en zijn Chinese protégés bovendien ook de Belgische dj’s The Glimmer Twins uitgenodigd. Het tweetal, Mo en Benoelie, uitgeleend van de hippe Gentse Culture Club, mocht in Firenze zijn internationale veroveringstocht voortzetten.

De Belg ter plaatste was echter Veronique Branquinho. De dertigjarige ontwerpster was in navolging van onder andere Dries Van Noten, Dirk Bikkembergs en Victor & Rolf de eregaste van de beurs en mocht er haar mannencollectie voorstellen. Die is inmiddels aan haar derde seizoen toe. “Zonder een uitnodiging van de Pitti zou ik waarschijnlijk nooit een mannencollectie live getoond hebben”, zei Branquinho na afloop van haar presentatie in het historische Teatro Goldoni.

Branquinho is zoals bekend geen fan van defilés met af en aan lopende modellen op een felverlichte catwalk. “Dat is zo schreeuwerig. Ik wilde iets intiemer en daarvoor was het Teatro Goldoni de ideale plek. Ik creëer liever een bepaalde, ietwat voyeuristische situatie dan een seizoensgebonden modebeeld.”

De toeschouwers kregen een tot in de details gereconstrueerde red room uit Twin Peaks te zien. Uit dezelfde tv-serie plukte David Lynch-fan Branquinho ook de bevreemdende soundtrack van Angelo Badalamenti. Terwijl een opgetutte blondine in een avondjurk bewegingsloos in een lederen fauteuil zat, mochten zeven niet-professionele modellen de kleding tonen. Naast een Antwerpse taxichauffeur, door Branquinho zelf om zijn medewerking gevraagd, was een sterrol weggelegd voor danser-choreograaf Sam Louwyck, bekend als de Windman uit Any Way the Wind Blows van Tom Barman.

De ironie achter de spastische choreografie en artistieke sfeer ontging menigeen, maar de wintercollectie stond er : 21 silhouetten waarin Branquinho het register opentrekt van haar Frans getinte mannengarderobe en naadloos smokings verweeft met contrasterende satijnen sjaalkragen, plisséhemden en andere soirée-uitrusting, maar ook geruite houthakkershemden, loden mantels en rood gevoerde duffels. Het ene moment draagt de Branquinho-man een rolkraagtrui en een brede trenchcoat, als in een Franse politiefilm, wat later trekt hij in een shetlandtrui, een met nepbont afgewerkte parka en stoere laarzen de Canadese bergen in.

Achteraf viel bij het Italiaanse journaille maar één teleurstelling te horen : waarom krijgen ze die mediaschuwe Belgische ontwerpers nooit te zien ? Het was met “quella ragazza di Anversa” niet anders.

Tekst Wim Denolf