Wij bestormden Vrasene vanuit Antwerpen, doken de Konijnenpijp in en reden bij valavond over kasseibanen door uitgestorven dorpjes en over nieuw glad beton langs walmende raffinaderijen en dreigende centrales. Onderweg hielden wij angstvallig de ramen dicht om de stank buiten te houden. Dit is niet de meest uitnodigende streek van Vlaanderen ! Doel van deze expeditie was restaurant Herbert Robbrecht. De kok bouwde een goede reputatie op in Doel, waar hij in 94, in een vroegere burgemeesterswoning, begon met taverne-restaurant Villa de Bergeyck. In die tijd had Doel zevenhonderd inwoners en acht horecazaken. Het gebied ten noorden van de expresweg werd geannexeerd door de uitdijende haven. Doel is vandaag een spookstad. Van de acht horecazaken is alleen het pannenkoekenhuis in de oude molen op de dijk over. Herbert Robbrecht voelde de bui op tijd aankomen. Hij kocht drie bouwgronden in Vrasene en liet een nieuw restaurant bouwen. De eetzaal is landelijk en huiselijk ingericht.

Het is maandagavond, rustig en koud. De zaalmeester draagt een witte handschoen aan zijn rechterhand en kent de regels van het vak. Hij is vriendelijk en voorkomend, maar blijft (te) afstandelijk. Het repertoire op de spijskaart is gevarieerd en krijgt ondersteuning van een rijke collectie Franse en niet-Franse wijnen. Het valt op dat heel wat voorgerechten 30 tot 35 euro kosten en daarmee duurder zijn dan veel hoofdgerechten. Wij kiezen het vijfgangenmenu Adagio des Terroirs (54 euro) en bestellen een fles Château d’Oupia, Les Barons, Minervois, een heerlijk sappige, zuiderse wijn voor een goede prijs (25 euro). De eerste bereiding bestaat uit drie mooie en lekkere miniatuurtjes van rauwe blue fin-tonijn, gemarineerd met soja, sesam en gember en opgediend met krokant specerijenkoekje, lichtgebakken sint-jakobsvrucht, Japanse nishiki-rijst met zoetzure groenten, vadouvancrème en wasabi-ijs. Gestoomde rivierpaling in het groen met espuma en chips van aardappel volgt en ook hier zitten alle smaken goed. Dat is ook het geval bij de derde bereiding : sliptong met gestoofde spitskool, een mediterraan slaatje van tomaat en inktvis, een smakelijke jus van Bretoense kokkels met amontillado sherry en een lijntje basilicumolie. Hoofdgerecht is een lekkere bereiding van duif uit de Anjoustreek, gegaard op lage temperatuur en op het bord gebracht met gekaramelliseerde bosui, couscous van droge vruchten, cromesqui (deegomslag) van ganzenlever, chutney van peer met esdoornsiroop en een krachtige saus van duif met het parfum van jeneverbes.

Om af te sluiten zijn er drie zoete hapjes : verloren brood met citroenijs, chocoladetaart met zachte kern en theekaramel en rijstpap met te veel zout en speculaas. Deze nagerechten zijn niet op het zelfde niveau als de andere evenwichtige en smakelijke bereidingen.

Gastronomie

Keuken 8

Decor 7

Comfort 7

Service 7,5

Prijs/kwaliteit geproefde menu 8

KLEINE EN GROTE PRIJZEN

Herbert Robbrecht wist vanuit zijn passie voor gastronomie het peil van zijn bereidingen op te tillen tot gastronomisch niveau. Zakenmannen met budget en streekbewoners met centen weten dat je bij Herbert Robbrecht smakelijk eet voor zowel kleine als grote prijzen. De een kiest de ‘ontspanningslunch’ van 30 euro en betaalt 12 euro voor het wijnarrangement, terwijl een ander Iraanse oscietrakaviaar degusteert tegen 75 euro de portie van 30 gram.

RESTAURANT HERBERT ROBBRECHT

Hogenakker 1, 9120 Beveren

03 755 17 75.

Dinsdagavond, donderdag en zaterdagmiddag gesloten.

Pieter van Doveren