Het was wereldnieuws in Frankrijk: Sébastien Bras wil verlost worden van zijn drie Michelinsterren. Op zijn 46ste wil hij zijn leven een nieuwe wending geven. Hij maakte die beslissing bekend in een filmpje op Facebook, dat onmiddellijk duizenden keren werd gedeeld. Want ja, er waren eerder al chefs die de sterrendruk te groot vonden, maar zij maakten dat slechts bekend op het ogenblik dat ze naar een andere formule – kleiner, laagdrempeliger – waren overgestapt. Bras weet nog niet wat hij gaat doen (zegt hij tenminste), hij is op zoek naar de essentie van zijn leven.
Sébastien Bras is de zoon van zijn vader. Het was Michel Bras die besliste om zijn futuristische restaurant te bouwen op de onherbergzame hoogvlakte van de Aubrac. De helft van het jaar is het gesloten, de sneeuw blijft er soms liggen tot mei. Maar zelfs in de zomer moet de bezoeker al echt gemotiveerd zijn om er te raken. De dichtstbij gelegen stad is Rodez, van daar gaat het vijftig kilometer langs bergachtige weggetjes naar Laguiole, het dorp dat het hol van Pluto zou zijn, was er niet zijn messennijverheid. En van daar moet je nog klimmen tot op duizend meter.
Waarom doen toch zoveel mensen al die moeite om tot bij Bras te raken? Omdat er op wonderbaarlijke wijze wordt gekookt, en omdat Michelin dat heeft beloond en bekendgemaakt. Hét gerecht waar Michel Bras geschiedenis mee schreef is de gargouillou, een boeket van jonge groenten, kruiden en bloemen, dat al dertig jaar op de kaart staat en elke dag anders is. Dat, en het vlees van de Aubrac-koeien. Papa Bras is een kunstenaar, een poëet, een meesterkok. Maar ook een ongenadige leermeester. Beetje bij beetje nam Sébastien de keuken over van zijn vader, maar het arendsoog is nooit ver weg. Elke dag opnieuw moet Sébastien in die grote schoenen van zijn vader staan, elke dag moet zijn vrouw het even goed doen als haar schoonmoeder. Altijd zal de wereld Sébastien blijven vergelijken met Michel. Michelinsterren zijn een druk, ja, en drie sterren dragen sinds 1999, betekent dat tienduizenden borden perfect moeten zijn. Is het te verwonderen dat de zoon nu eens zélf wil kiezen wat hij met de rest van zijn leven doet? Moeten opgroeien met drie sterren, is niet echt een cadeau.
Tekst Agnes Goyvaerts
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
