Mijn Canadees avontuur blijft me verbazen. Dat ik een jaar door Canada zou couchsurfen, stond vast. Maar dat ik enkele maanden later als volleerd snowboarder de steile pistes in Noord-Amerika’s grootste skioord zou aandurven, had niemand ooit geloofd.

Door Taissa Toune

De eerste ervaring

Op een kille ochtend in november kijk ik met rode ogen en natte wangen voor de laatste keer om naar mijn beloved ones. Met een reis- en werkvisum op zak vertrek ik voor één jaar naar Canada, 24 jaar oud, twee masters op zak en de wereld aan mijn voeten. Vóór het echte avontuur in Canada begint, pik ik één weekje New York mee. Niet op hotel, niet in een hostel, zelfs niet bij vrienden van vrienden. Ik ga couchsurfen : op de sofa slapen bij wildvreemde mensen die net als ik lid zijn van www.couchsurfing.com (zie kader). Ik maak een profiel aan en begin mijn zoektocht naar leuke couchsurfing adressen in New York. Er zijn er meer dan duizend. De ene woont samen met tien andere muzikanten, de andere is consultant of student economie. Sommigen reizen zelf de wereld af, anderen herbergen alleen couchsurfers en reizen op die manier, als postmoderne armchair travellers.

Enkele weken voor mijn vertrek stuur ik Elena, een Hawaïaanse die al dertien jaar in New York woont, een couch request. Het klikt en ze stuurt me een routebeschrijving : 147th Street, North-West Harlem. Enkele vrienden slikken : “Harlem, is dat wel veilig ?” Ik ben nog niet weg en het begint al. Met een plannetje van de stad die nooit slaapt en Elena’s wegbeschrijving vind ik haar appartement gemakkelijk. Eerste opdracht geslaagd. En over Harlem blijken vooral veel vooroordelen te bestaan. Elena heeft nog andere surfers op bezoek : Helder, een Braziliaanse IT-student, en Mattia, een Italiaanse rocker en architect. Net zoals ik onderweg naar elders. Helder is op weg naar huis na een congres en Mattia vliegt terug naar Italië na een familiebezoek in Chicago.

In de kleine woonkamer krijg ik de sofa en de jongens nemen genoegen met dekens op het tapijt. Het lijkt alsof we al jaren dikke maatjes zijn : samen picknicken in het ijskoude Central Park, een fragment van Homerus’ Odyssee bewonderen in The Metropolitan Museum of Art, van ons duur drankje nippen in de ronddraaiende lounge van The View op Times Square… En ook ’s nachts zijn we niet te temmen. Met Zoya en Jean, twee Amerikaans-Koreaanse couchsurfing dames die in de buurt wonen, gaan we uit eten. Na enkele glaasjes Koreaanse wodka trekken we naar Arlene’s Grocery met vanavond rock karaoke. Helder en Mattia sleuren me het podium op om mee te schreeuwen met Pearl Jam. Afsluiten doen we in stijl : nog een glas in The Happy Ending en dan met een gele taxi naar huis. Een week New York met een vijftal random strangers ? Mijn eerste couchsurfing ervaring bevalt me zeer.

Chauffer un char

Bij mijn aankomst in Montréal sta ik paf. Een diploma Romaanse Talen op zak, maar ik versta de dienster niet. Canadees Frans ? Een vak apart. Gelukkig krijg ik de taal na een paar dagen toch onder de knie : chauffer un char (met de auto rijden), il fait fred (het is koud), une chandaille (een trui), une tuque (een muts)… Na mijn intense ervaring in New York, is couchsurfen in Québec wat kalmer. Overdag ben ik vaak alleen op stap, want veel van mijn hosts studeren of werken. Maar ik ontmoet veel meer sofasurfers, want twee maanden lang verhuis ik om de drie dagen. In Montréal neemt Nathalie, een Franse IT-studente, me mee naar haar favoriete bar, Le Divan Orange. Met haar room-mate Joëlle praten we urenlang over haar reisplannen naar India, en Nathalie en ik denken erover samen te reizen wanneer ze afstudeert in mei. Bij Myriam, een maatschappelijk assistente, logeer ik in een commune. Met zeventien jonge mensen deelt ze een gigantisch huis. Ik help mee vegetarisch koken voor de hele bende en neem deel aan de wekelijkse vergadering.

In Lac St-Jean, twee uurtjes ten noorden van Québec City, proef ik Michels heerlijke pâté à viande, een huisgemaakte vleestaart. Met zijn zoon Gabriël ga ik paardrijden, langlaufen langs het meer en op een ijskoude hondensleetocht. Tijdens een wandeling met sneeuwraketten komt een eland me bijna achterna. Niet omkijken en rennen !Van de musicus Michel en de historicus Gabriël verhuis ik naar de altijd lachende Julie in Québec City. De straten van Québec zijn bedekt met sneeuw en veel kouder dan ik had verwacht. Op de ferry van Québec City naar Lévis, aan de andere kant van de Sint-Laurensrivier, moet ik mijn vingers ontdooien onder de handdrogers van de toiletten. Eric, Siara, Mathieu, Annie… Niets dan sympathieke ontmoetingen en goede ervaringen. Maar sofasurfen vergt wel wat planning, want ik probeer altijd mijn plek een weekje van tevoren vast te leggen. Dus : zoeken, contacten leggen, verzoeken sturen, wachten op antwoord…

Om de drie dagen mijn rugzak inpakken en verkassen gaat steeds vlotter. Bovendien had ik zonder couchsurfing de tango niet leren dansen in Québec City, niet op het podium gestaan in een ruige bar in New York en geen poutine ( frietjes met vleesjus en verse kaas) gegeten om vier uur ’s morgens. Ondertussen toont de Canadese winter zijn tanden. Een tocht door Gatineau Parc bij -27°C, en -33°C windchill (de gevoelstemperatuur zakt nog enkele graden door de ijzige wind) tovert ijskristallen op onze wimpers. Tijd om naar het warmere westen te trekken. Op www.kijiji.ca, een populaire website in Canada, zoek ik een rit naar de andere kant van het land. Rob, een jonge politicus die verhuist van Ontario naar Vancouver, ontpopt zich tot ideale chauffeur. Op elf dagen rijden we vijfduizend kilometer door de Verenigde Staten in een Dodge Dakota pickup truck. En de temperatuur is niet de enige barometer die zakt : ik moet nu snel wat geld zien te verdienen.

Couchsurfing

Couchsurfing is een razendsnel groeiend, op internet gebaseerd gastvrijheidnetwerk. Ruim 600.000 leden in 230 landen bieden een slaapplek aan andere leden van het netwerk. Couch betekent sofa, maar dat wil niet zeggen dat je altijd op de sofa terechtkomt. Soms krijg je een eigen kamer, soms alleen een plek op de vloer voor een matje, of ruimte in de tuin voor een tentje. Wat aangeboden wordt, staat gewoonlijk op de gebruikers-pagina. Het is in ieder geval de bedoeling om cultureel begrip te bevorderen.

Hoe werkt het ?

Deelname is gratis : gasten en hosts betalen elkaar niet. Om aan te sluiten bij deze gemeenschap maak je een profiel aan : een persoonlijke beschrijving, je interesses, je filosofie… Zoek vrienden op de website en link ze aan je profiel. Zo bouw je wat netwerken uit. Hoe meer referenties, hoe groter de kans op een slaapplek. Lees enkele profielen en stuur een couch request : het begin van je sofasurfavontuur.

Veiligheid

Na elke ontmoeting schrijf je een referentie voor je surfer of host : hoe meer positieve referenties, hoe meer geloofwaardigheid. Maar de contacten berusten vooral op wederzijds vertrouwen. Bij extreme gevallen van misbruik (zoals seksuele intimidatie) worden leden verwijderd.

www.couchsurfing.com

i

Het leven in Whistler

Whistler-Blackcomb, Noord-Amerika’s grootste skioord, heeft tweehonderd skipistes (de langste is wel elf kilometer), een massa skiliften en bijna 30 km2 om te skiën of te snowboarden. Aan de voet van de twee bergen Whistler en Blackcomb, ligt het dorpje Whistler. Niet meer dan enkele straten met hotels, restaurants en nachtclubs, een uit de grond gestampt autovrij skiresort. Ik woon op Blackcomb Mountain en werk op Whistler Mountain, naast het tussenstation van de Blackcomb Gondola, Excalibur. Ik hoef dus niet ver te voet : Excalibur naar beneden en overstappen op de Whistler Village Gondola, naar boven. Julia interviewde me voor een job als lift operator. Veel ervaring moet je er blijkbaar niet voor hebben. Ze praatte vooral over Belgisch bier en heerlijke Belgische wafels. Een half uurtje later stond ik alweer buiten, met een job.

Als lifty sta ik in voor de veiligheid van de skiliftgebruikers. Ik help ze op en af de liften, hou de pistes mooi glad… Creating memories, again and again and again is absoluut van toepassing. Niet enkel op de skiërs die ik op de lift help, maar zeker en vast ook op mezelf. Het loon is niet om over naar huis te schrijven, maar met mijn skipas ter waarde van 1500 dollar kan ik ook op mijn vrije dagen de berg op.

Mijn eerste skilessen kreeg ik toen we met het vijfde leerjaar op sneeuwklassen gingen. Ik was toen geen held, maar waag me toch opnieuw op de latten. Uit een skistoel glijden met ski’s aan je voeten lijkt gemakkelijker dan het is en bij mijn eerste poging land ik al meteen op mijn achterwerk. En dat als lifty ! Gelukkig ga ik volgende week pas aan de slag. Na een paar afdalingen verschijnt er dan toch een glimlachje op mijn gezicht, maar mijn favoriete sport wordt het wellicht nooit. Ik moet al snel de berg terug op, voor een ander avontuur. Mijn huisgenoten, Carla en Kristie, snowboarden al enkele jaren en zijn vastbesloten me zo snel mogelijk op een board te krijgen. Ik, van een berg glijden met beide voeten vastgeriemd op één plank ? Het is de allereerste keer dat ik een snowboard van dichtbij zie, maar toch voel ik mij als een vis in het water. Misschien niet meteen een natuurtalent, maar na de lunch sta ik al op een groene piste. Ik voel me onoverwinnelijk : geen angst, geen grenzen, enkel adrenaline, ijzige wind and heaps of sweet powder. Ik ben verkocht.

Tevreden geniet ik in The Amsterdam Pub van een biertje. De glimlach op mijn gezicht verklapt dat ik een geweldige dag had. Ik wil dit nog doen. Als lifty kan ik gratis lessen volgen, maar voor de uitrusting moet ik zelf zorgen. Na twee biertjes houd ik het niet langer uit : ” Come on, let’s go buy me a board !”

In The Clearance Centre kun je goedkoop de mode van het vorige seizoen kopen. Kristie en Dave, ervaren snowboarders, helpen me bij het kiezen en met mijn nieuwe snowboard onder de arm neem ik de gondi (zo noemt men hier de skilift) naar huis. Ondertussen ben ik het Whistler leventje al wat gewoon. Ik pendel met de gondi naar het werk, snowboard op mijn vrije dagen, blijf veel te lang in de kroeg hangen en vergeet mijn Nederlands. Elke dag kijk ik opgetogen naar de besneeuwde bergtoppen rondom me en glimlach wanneer ik in de gondi zit met mijn boodschappen. Maar een beer, die krijg ik niet te zien. Na drie maanden is het eindelijk zover. Ik sta bij te praten met andere lifty’s wanneer een kerel komt aangelopen. “Kom kijken !” Op dertig meter van ons wandelen een mama beer en twee kleintjes. Bewondering, nieuwsgierigheid, spanning, twijfel… Maar ik heb gesofasurft, gesnowboard en wilde beren gezien : ik kan naar huis.

z