“Als je deze enorme ruimte gewoon bent, kan je niet meer in een rijhuis wonen”, beweert Griet Stuckens, die dit fabriekspand tot loft heeft verbouwd. Een bewerkelijke, omvangrijke taak.

De bewoners van deze loft hoeven nooit te joggen, want de afstand tussen keuken en slaapkamer is goed voor een mooie promenade. Bovendien ligt de woning verscholen achter een huizenrij, voor de ingang moet je dus eerst een lange gang door. Griet Stuckens vond er een originele oplossing voor: ze vervoert haar kind samen met de boodschappen in een karretje.

“Die grootte is geen probleem. Eens je een loft gewend bent, kan je niet meer in een rijhuis wonen. Het is ook leuk dat je in zo’n ruimte fors meubilair kwijt kan: zo’n grote canapé is een luxe. Gelukkig heb ik de tijd genomen voor deze verbouwing, want anders zou het er allemaal kleiner uitzien. In het begin dacht ik: dit wordt te groot, dus kan ik alles beter opdelen met wanden. Achteraf ben ik blij dat ik het niet heb gedaan.”

Griet heeft de loft, ooit een textielfabriek, zelf verbouwd. Zonder architect. Ze heeft ervaring met het inrichten van huizen: in Antwerpen runt ze de decoratiewinkel The Linen House. De loft werd ook niet echt verbouwd, het was een grondige renovatie, dus was een bouwvergunning overbodig. “De ruimten werden grotendeels behouden. De enige ingreep van betekenis bestond erin een klein gedeelte van de fabriekshal uit te breken voor een patio. Aanvankelijk dacht ik dat alles moest worden aangepast, maar nadien merkte ik dat je de ruimten beter kan accepteren zoals ze zijn. De slaapkamer en het bureau waren bestaande vertrekken: kantoren. Ze kregen enkel een andere functie en werden opnieuw aangekleed, maar de typische klapdeuren bleven behouden”, legt Griet uit.

Aan een dergelijke klus begin je niet halsoverkop. “Het zag ernaar uit dat de opknapbeurt veel eenvoudiger zou zijn”, zegt ze. “Maar naarmate we vorderden, zag ik dat het niet zo simpel was. Het dak werd geïsoleerd en de spanten herschilderd. Ik wilde de originele bakstenen vloer instandhouden, maar de riolen waren stuk: alles moest er dus uit. Er kwam een nieuwe vloer van polybeton. Ook de muren moesten tegen vocht worden behandeld want het gebouw staat op een oud weiland, met de voeten in een moeras. Mettertijd stel je vast dat alles grondig moet worden aangepakt, anders kan je binnen de kortste keren herbeginnen. Het is van groot belang dat je oplossingen kan improviseren, want niet alles valt van tevoren te plannen. En improviseren betekent dat je lang bezig blijft: we wonen hier nu twee jaar en aan het klussen komt geen eind. Er staat altijd iets op stapel. Je moet daar wel tegen kunnen.”

De loft bestaat uit een grote, rechthoekige woonruimte, gericht naar de patio. Helemaal achterin, net naast de inkomdeur, ligt de keuken, met daarachter een berging. Voor de keuken ontwierp Griet een omvangrijke tafel waarin en waaronder alle huishoudapparaten zich bevinden. De zithoek situeert zich in het midden en de eettafel staat aan het venster. Via de patio en het zaagtanddak valt er overvloedig natuurlijk licht binnen. Ook de badkamer – zonder raam – geniet van dit licht uit het dak. “Het is een erg sobere badkamer geworden”, legt Griet uit. “Maar iets maken zonder franje is moeilijker dan je denkt. Schrijnwerkers kunnen makkelijker een volledig meubel bouwen dan een eenvoudig houten blad. De wastafel is dus een groot porseleinen bekken, geflankeerd door een zwaar blad van teakhout.” Het lijkt wel een wastafel uit een oude fabriek, maar de fijne materialen en de subtiele kleuren geven er een geraffineerde stijl aan.

Dieper in het gebouw ontdekken we nog een bureau met een zithoek, waarvoor Griet Italiaanse designmeubels koos. Dit frisse decor staat in contrast met de rest van de woning, die klassieker van inspiratie is. “Dat was een bewuste keuze, want ik wilde geen koele loft. Daarom werden de muren getint, kwam er een tapijt en koos ik voor warme materialen en een decoratieve opsmuk, met klassieke portretten en antieke kandelaars”, zegt Griet Stuckens. De kale muren en de grootte van de woning versoberen die barokke elementen, zodat de sfeer niet vervelend klassiek wordt. En dat ligt niet voor de hand.

openingspag

1ste tekstpag:

Door een klein stukje van de fabriek te slopen, ontstond er een intieme patio. Via die patio en de ramen in het zaagtanddak komt er overweldigend veel licht binnen.

laatste pag

Piet Swimberghe / foto’s Jan Verlinde