Monopolymiljonair en bio-bobo. Sinds Parijzenaar Cédric Naudon zijn megalomane plannen aan de wereld bekendmaakte, heeft hij een resem bijnamen. Naudon heeft een volledige straat in Parijs opgekocht. De rue du Vertbois, in het derde arrondissement. Alle 36 winkels. In elk pand komt een gastronomisch project – oesterbar, speakeasy, kaaswinkel, kruidenier, Japanse club, overdekte markt, slager – en ze krijgen allemaal een make-over door een gerenommeerde ontwerper (p. 52).

Toen Tom Dixon de mail van Naudon kreeg, dacht hij dat het om een grap ging. Tony Chambers, hoofdredacteur van Wallpaper Magazine, dacht dat hij met een fantast te maken had. Maar ze waren er allemaal, het leek wel een uitreiking van de Design Oscars. Allemaal waren ze opgedaagd voor de persconferentie in Parijs tijdens de meubelbeurs Maison & Objet in januari. Tom Dixon, Patricia Urquiola, Andrea Branzi, de Campana’s, Ingo Maurer, Nendo, Jaime Hayòn,… Eén man was erin geslaagd ’s werelds grootste ontwerpers te verzamelen op één plaats. “Je t’aime, Paris“, zei Naudon, en hij schonk zijn bruid un quartier métamorphosé.

Kostenplaatje ? Naudon houdt het angstvallig geheim, maar hier en daar circuleert een bedrag van dertig miljoen euro. Afkomstig van drie banken, plus de persoonlijke portefeuille van Naudon, die zijn fortuin vergaarde in de vastgoedsector in de VS en Frankrijk. Zoals onze cynische maatschappij dat wil, kwam er meteen kritiek van alle kanten. “Projetpharaonique !“, schreven kranten over zijn ‘artificiële stadsvernieuwing’. Er wordt lacherig verwezen naar zijn voorganger, Gérard Dépardieu, die enkele jaren geleden in de rue du Cherche-Midi een viswinkel, hotel en restaurant kocht, maar bij gebrek aan visie en goesting er niet in slaagde om de buurt te doen leven.

Naudon draagt altijd en overal een lange zijden sjaal. Voor mannen met zijden sjaals moet je uitkijken. Ze zijn glad en afgelikt en zo. En hij blijft maar lachen elke keer als hem wordt gevraagd wanneer hij gaat falen. Een façade ? Is Naudon een miljonair die wil uitpakken met zijn geld ? Ik geloof van niet. Cédric Naudon is een weldoener. Hij staat voor hoop en optimisme, twee woorden waarvan we soms vermoeden dat ze enkel in Disneyfilms nog bestaan.

Ja, Naudons droom is artificieel. Disneyland voor food lovers. Ja, natuurlijk gaan de eerste winkels met vertraging open. Maar heeft zijn droom daarom minder kans op slagen ? Naudon wil de rue du Vertbois weer de allure van weleer geven. Uit de jaren zeventig, toen er nog twee bakkers, een slager, een wijnmarchand en een bloemist zaten. Vóór het verval in de wijk zich inzette. Hij had evengoed een chique buurt kunnen uitkiezen, maar hij koos de volkse rue du Vertbois.

Naudon is een bon vivant (kan al truffelrisotto maken sinds zijn veertiende) en een chauvinist. Elk ingrediënt in alle winkels is zorgvuldig uitgekozen door scouts die al twee jaar lang Frankrijk doorkruisen op zoek naar de beste producenten. Hét criterium is daarbij duurzaamheid. Vandaar zijn bijnaam bio-bobo. Je zult in La Jeune Rue enkel seizoenproducten kunnen eten. Zo gaat de oesterbar in de zomermaanden dicht. De planeet redden door lekker te eten ? Waarom niet ? Om een ideaal te verwezenlijken, moet je het appetijtelijk maken.

Naudon heeft nu al plannen voor een tweede rue révolutionaire. In Parijs of New York. Ik heb hem laten weten dat de rue du Vertbois erg lijkt op mijn straat, de Hoveniersstraat, in het Gentse Ledeberg. In de volksmond Ledebronx genoemd. Afgebladderde verf ? Check. Volkse sfeer ? Check. Leegstaande panden ? Check. Als hij nog eens dertig miljoen euro op overschot heeft, mag hij die gerust naast mijn deur komen investeren.

veerle.helsen@knack.be

Veerle Helsen

De planeet redden door lekker te eten ? Waarom niet ?