Maureen Dowd, columniste bij The New York Times, heeft zich verschrikkelijk opgewonden over het feit dat Karen Hughes (45), de politieke rechterhand van de Amerikaanse president, haar baan opgeeft om met haar gezin opnieuw naar Texas te verhuizen. Als u George W. Bush publiek hoorde spreken, dan deed hij dat meestal met de woorden van mevrouw Hughes. Zij was een van de machtigste vrouwen van de Verenigde Staten. Toch besloot ze om met haar man en haar 15-jarige zoon Washington achter zich te laten, omdat ze vond dat ze niet genoeg tijd had voor een gezinsleven. Een eufemisme dat allicht staat voor: hélemaal géén tijd.

Karen Hughes was de schaduw van Georges Bush van toen hij zich in 1994 kandidaat stelde om gouverneur van Texas te worden. Maar er ligt natuurlijk een wereld tussen een baan in Austin en één in de federale hoofdstad.

Vrouwen komen nergens op het hoogste regeringsniveau, schreef Maureen Dowd, wanneer ze afhaken omdat hun echtgenoot of hun kinderen ongelukkig zijn. Theoretisch valt daar iets voor te zeggen. Maar aan de andere kant is het toch ieders goed recht om de keuze te maken die hij of zij zelf wil? Man of/en vrouw?

En overigens is het ook geen klein beetje hypocriet. Werd in hetzelfde god’s own country niet onlangs door een vrouwelijke rechter beslist dat de vroegere burgemeester van New York, Rudi Giuliani, geen recht had om zijn kinderen ieder weekend te zien, omdat zijn ex-vrouw Donna Hanover zich erover beklaagde dat hij de jongste maanden haast niet naar hen had omgekeken? Precies in die periode was Giuliani dag en nacht in het getouw geweest om de gevolgen van de aanslag van 11 september in zijn stad op te vangen, het volk gerust te stellen, het puin ruimen te organiseren, begrafenissen van omgekomen brandweerlui bij te wonen… Dat hoorde immers bij zijn job. In zo’n crisissituatie lijkt het mij erg moeilijk om tegelijk een alomtegenwoordige burgemeester van een miljoenenstad en een aandachtige vader te zijn.

Maar de vrouwelijke rechter was ongenadig en kende de ex-burgemeester slechts een paar schaarse uurtjes met zijn dochter en zijn zoon elk afzonderlijk toe, om zogezegd weer aan de kinderen te wennen. Allicht was dit een stok om een hond te slaan in een lang aanslepend en vuil gespeeld echtscheidingsproces, maar toch…

Het is het ene of het andere, natuurlijk. Als je van een man in een hoge functie verwacht dat hij ook voldoende vadert, kun je een vrouw op een nog hoger niveau niet over de hekel halen als ze zich slecht voelt over het feit dat ze helemaal geen tijd meer heeft om te moederen en dan consequent kiest om haar leven om te gooien. Karen Hughes zal wel niet uitsluitend worteltjes gaan zaaien en koekjes bakken, veronderstel ik. Maar het is haar goed recht om te kiezen voor de dingen die zij op dit moment in haar leven belangrijk vindt. Daar wordt ze toch niet minder verstandig en achtenswaardig van?

De vraag is natuurlijk: wat willen we nu eigenlijk? Willen we dat vrouwen meer worden als mannen en mannen meer als vrouwen, of willen we dat we allemaal wat meer mensen worden? Willen we nieuwe harnassen voor onze levens creëren, of precies wat variabeler patronen?

Vooral wie een maatschappelijk verantwoordelijke functie bekleedt, zal wel eens vaker met dit soort dilemma’s worden geconfronteerd. Denk aan Patricia Ceysens, VLD-volksvertegenwoordiger, die een derde kind krijgt, en daarom door haar collega’s aangestaard wordt als een buitenaards wezen. Wellicht om vooral niet het verwijt te krijgen dat ze gebrek aan verantwoordelijkheidszin heeft en allicht niet minder om haar toekomstige politieke kansen niet te vergooien, heeft de ambitieuze Patricia zich nu thuis geïnstalleerd met alle technische middelen die het haar toelaten het parlementaire werk toch actief te volgen. Tussen de luiers en de voedingen door. De angst om voor een flauw vrouwtje te worden uitgekreten is immers groot. En dat in een land waar de premier zelf de schoolvakanties vrijaf neemt om bij zijn kinderen te zijn…

TESSA VERMEIREN