De traditionele vaders zijn verdwenen, betoogden experts de jongste jaren, en met hen het gezag, de lijnen waarop een mens hoort te lopen. We zijn al een paar decennia op zoek naar nieuwe wegen, nieuwe evenwichten. Mannen willen niet langer aan de kant gezet worden door hun vrouw zodra ze moeder is geworden. Ze willen én een vrouw én kinderen in hun leven. En daarbij ook nog een boeiend beroepsleven als het even kan. Het is voor velen onder hen niet anders dan voor vrouwen van tegenwoordig. Veeleisend, die mannen ? Jazeker. Maar zijn vrouwen dat niet al een hele tijd ? Misschien hebben mannen wel te lang lijdzaam toegezien hoe ze aan de kant werden geschoven eens die heilige cel moeder-kinderen zich in hun leven genesteld had.

De kost verdienen, de vuilnisbakken buitenzetten, de belastingaangifte invullen en fungeren als stok achter de deur – “Wacht maar, tot je vader dat hoort !” Dat soort dingen maakt van een man een schimmige figuur. Iemand van wie kinderen zich pas veel te laat realiseren welke rol hij in hun leven heeft gespeeld, of helemaal niet heeft gespeeld. Iemand die zijn heil dan maar elders zoekt, bij de maten op het voetbalveld of in het café of bij een andere vrouw, voor wie kinderen aanvankelijk niet zo’n belangrijke rol spelen. Al begint het dan vaak helemaal van voren af aan.

In Nederland is er dit najaar een explosie van boeken over het vaderschap. Sander Pleijs, adjunct-hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer, benoemt in zijn boek Man krijgt kind (Mets&Schilt) het gevoel van opzijgezet te zijn dat zoveel jonge mannen overvalt zodra er kinderen komen. Het Jozefsyndroom van Pleijs is precies wat steeds meer vaders aan het bekampen zijn.

Vrij Nederland coverde deze zomer op Macho Vaders. Zij willen geen thuisman worden, willen de rollen niet omkeren, maar willen wel de verantwoordelijkheid en de zorg delen. Hoe moeilijk dat ook is. Maar voor vrouwen die werken is het al heel lang moeilijk om met al die elementen te jongleren. Vader wil onder geen beding een watje worden. En hij wil ook de minnaar van de moeder van zijn kinderen blijven, want daar schort het toch wel eens.

Er zijn thuisvaders die erin slagen om voor een aantal jaar de zorgende rol helemaal op zich te nemen. Het blijft een hele kleine groep, ook in dit land, al stijgt het aantal vaders die loopbaanonderbreking nemen. Dat lukt alleen bij koppels waar de vrouw ruimte schept, waar zij niet wil bepalen hoe alles moet. Waar ze, om het in managementtermen te zeggen, de verantwoordelijkheid delegeert. Mannen vinden niets irritanter dan een vrouw die hen voortdurend op de vingers kijkt als zij huishoudelijke en verzorgende taken op zich nemen. Vrouwen pikken het toch ook al lang niet meer om door hun man geregisseerd te worden ?

De vaderbeweging in Nederland is sterk. Vorig seizoen liep bij de Avro het programma Vaders ! Wegens succes wordt dat deze winter verlengd.

Op de website Ikvader.nl, door een paar handige mediaboys opgezet, is het een drukte van belang. Er zijn links met de homepages die trotse vaders over hun kinderen maakten, en allerlei praktische rubrieken. Er zijn zelfs workshops om mannen voor te bereiden op het vaderen en Pa-Pakketten, een mannelijke versie van onze ‘roze doos’. Zelfs een actie om prins Willem-Alexander bij de geboorte van zijn eerste een cadeau te bezorgen vanwege alle Nederlandse vaders. Een paar columnisten vuurt het vinnige forum aan, waar het net zo goed gaat over ‘moet je je kinderen nu wel Plop-koeken geven ?’ als over de ‘moedermaffia’ en over ‘al die vrouwen die maanden na de bevalling nog altijd niet willen vrijen’. Er circuleren ook tips voor pornosites. Kortom het is druk en boeiend op Ikvader.nl. Veel van de bezoekers zijn vrouwen. Ze krijgen er wel een andere kijk op mannen dan in Che of Menzo.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content