Een verslag van Pitti Uomo, ’s werelds invloedrijkste beurs voor mannenmode in Firenze, waar werd vooruitgekeken naar 2011.

In de mode komt en gaat alles, soms heel snel, maar het mannenpak was tot voor kort een blijver. In Firenze bleek enkele weken geleden dat het conventionele kostuum nu toch min of meer ten dode is opgeschreven, het succes van de Amerikaanse televisieserie Mad Men ten spijt.

De belangrijkste fabrikanten van zakenpakken presenteren hun collecties niet langer op Pitti Uomo, ’s werelds grootste handelsbeurs voor mannenmode. Brioni,Corneliani, Pal Zileri en Ermenegildo Zegna zijn de voorbije jaren uitgeweken naar Milaan, op zoek naar meer prestige, en ook : naar een zekere relevantie in de moderne wereld.

De klemtoon ligt in Firenze dus niet langer op perfecte pakken (ook de bezoekers van de beurs zijn veel minder formeel gekleed dan nog maar enkele jaren geleden : er is duidelijk een generatiewissel aan de gang). Maar ook high fashion is er nauwelijks. Pitti gaat over instapklare mode. Terwijl in Milaan hoofdzakelijk fantasie wordt voorgeschoteld, een fata morgana van hoe mannen zich zouden kunnen kleden.

In Firenze zie je de kleren die volgend jaar Ć©cht in de winkels zullen liggen, en in veel gevallen ook verkocht zullen worden. Veel, om niet te zeggen de meeste collecties zijn daardoor inwisselbaar. De grote winkelstraathits van de zomer van 2011 zijn min of meer dezelfde als die van 2010, want de smaak van de doorsneeman evolueert traag.

Retroseksueel

Opvallend, in het licht van die nieuwe, pakloze maatschappij, is dat ouderwetse goede smaak een goede beurt maakt in de winkelstraten. De mannengarderobe van het moment is nostalgisch, comfortabel, en stoer op zijn James Deans (dat wil zeggen : een zekere gevoeligheid incluis). De nieuwe man is retroseksueel. Hij kleedt zich in archetypes – de surfer, de soldaat, de bergbeklimmer, de skateboarder, de helikopterpiloot, de Canadees in zijn blokhut – en draagt merken met namen als H.M.S. Endurance, Aeronautica Militari of Museum. Merken die graag wijzen op hun geschiedenis, door van hun jaar van ontstaan een onderdeel te maken van hun logo, of door het af te drukken op hun kledingstukken, zoals respectievelijk Dolomite Italian Outdoor Since 1897 en Fred Perry London 1952.

Wie springt eruit ? Merken die investeren in kwaliteit, die hun concurrenten net iets voor zijn of die een belangrijke koerswending nemen. C.P. Company behoort tot de laatste groep. Het Italiaanse bedrijf is onlangs overgenomen, inboedel inbegrepen (waaronder een archief van 20.000 oude kledingstukken). Ontwerper Wallace Faulds is aan de deur gezet en C.P. grijpt nu zonder gĆŖne terug naar zijn roots. Meer bepaald naar 1975, toen ontwerper Massimo Osti ophef maakte met zijn militair geĆÆnspireerde goggle jackets.

Een aantal merken kondigt nieuwe samenwerkingen aan. Sundek, bekend van de felgekleurde nylon shortjes met een regenboog achterop, heeft een contract voor vier seizoenen met ontwerper Neil Barret, voor een capsulecollectie. Brema, een veeleer obscuur Italiaans merk (opgericht in 1969 voor motorrijders buiten de gebaande wegen) heeft Roberto Menichetti aangeworven, bekend van Burberry en Jil Sander.

In de categorie ‘opvallend goed’ signaleren we graag de Japanse merken Mando, Haver Sack en Nanamica (dat laatste heeft een regenjasje in lichtgewicht nylon met een print van een deken in pastelkleurtjes : onze persoonlijke favoriet van de hele Pitti), en de Italiaanse groep Slowear, met onder meer de broekenfabrikant Incotex (khakis met pin-upprint en een geluksklavertje, op het randje van kitsch).

De man van Ackermann

Pitti Imagine investeert elk seizoen forse sommen in een paar prestigieuze eregasten. Die krijgen een spectaculaire show cadeau, gewoonlijk op een adembenemende locatie. Haider Ackermann werd uitgenodigd in het kader van Pitti_W, het nog relatief jonge departement damesmode van de beurs. De ontwerper presenteert nochtans een mannencollectie, het is de eerste keer dat hij zich daaraan waagde. De presentatie, in een volledig leeggemaakt en verduisterd palazzo langs de Arno, lijkt geĆÆnspireerd door de verzamelde decadente dandy’s uit de geschiedenis, en dat geldt ook voor de in veelvoud gedrapeerde en geknoopte kleren, die in vergelijking met zijn damescollecties misschien net iets te zwaarbeladen waren (begerenswaardige brokaatjasjes, dat wel). Maar Ackermann lijkt niet van plan om in de nabije toekomst een heuse mannenlijn te beginnen – het ging er voor de ontwerper om een verhaal te vertellen, een beeld neer te zetten, of om het iets platter te zeggen : aan marketing te doen. Opdracht geslaagd.

De andere eregast was Jil Sander. Dat merk, waar Raf Simons intussen vijf jaar aan het hoofd staat, bracht zijn gasten naar een oud landhuis in de heuvels rond Firenze. De collectie staat in het teken van gesatureerde, tropische kleuren. Over de kleren (een felroze broek, een elektrischblauw hemdje, een grasgroene lichte regenjas, en hier een daar een bataljon geometrische strepen in de stijl van kunstenaar Jim Lambie) lijkt niet overdreven lang te zijn nagedacht : ze zijn conform het stijlvocabularium van Jil Sander. En dat volstaat, want neon schreeuwt op zich al luid genoeg.

Volledig verslag, en beelden van de belangrijkste mannenshows in Firenze, Milaan en Parijs, vindt u online op weekend. be

Door Jesse Brouns – Foto’s GF/PITTI IMMAGINE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content