Iedere generatie zijn crisis ! Na de midlifecrisis voor veertigers mogen nu ook de twintigers zich verheugen op hun hoogstpersoonlijke dipje : de quarterlifecrisis. Producer Marshall Herskovitz (‘Blood Diamond’, ‘Traffic’) goot de nieuwe trend in ‘Quarterlife’. Te bekijken op www, of wat had u anders verwacht van de MySpace-generatie ?

Zes twintigers, vers van de universiteit, laten Hotel Mama achter zich en proberen hun plek te vinden in de grotemensenwereld. Alleen : dat blijkt niet zo te vlotten. Relaties lijken niet meer zo vanzelfsprekend, vriendschappen komen onder druk te staan en die professionele carrière blijkt moeilijker dan verwacht. Wat volgt zijn 36 afleveringen van acht minuten, samen zes episoden onder welluidende titels als Compromise, Goodbyes en Finding a Voice en te volgen op Quarterlife.com en My-Space.com. In de serie ontdekt de jonge journaliste Dylan dat haar idealen moeilijk vol te houden zijn in de echte wereld, Jed komt maar niet aan de bak als regisseur omdat hij geen ervaring heeft en Danny begint te twijfelen of hij wel wil samenwonen – de dagelijkse beslommeringen van een doorsnee twintiger, zeg maar. Gelukkig kunnen de creatieve vogels in deze digitale eeuw hun ei kwijt op videoblogs, wat ze dan ook gretig doen. We blog to exist, therefore we are… idiots. Kortom, een soap voor de YouTube- en Flickrgeneratie.

De zeitgeist heeft Quarterlife alvast mee. Dagen zonder lief van Felix van Groeningen, L’ultimo bacio van Gabriele Muccino of Cédric Klapisch’ Les Poupées Russes : de twintigers van de 21ste eeuw lijken onrustiger dan ooit. We legden ons oor te luister bij producer en bedenker Marshall Herskovitz. Verrassend genoeg geen hippe twentysomething, maar een 56-jarige Hollywoodveteraan met onder meer Blood Diamond, Traffic en I Am Sam op zijn cv.

Met alle respect, maar we hadden geen vijftiger verwacht. Vanwaar uw fascinatie voor de beslommeringen van deze generatie neovolwassenen ?

Marshall Herskovitz : Aangeboren nieuwsgierigheid, denk ik. Ed (regisseur Edward Zwick) en ik zijn altijd al geïnteresseerd geweest in de verschillende fases van het leven – in een ver verleden hebben we de series Thirtysomething en My So-Called Life gemaakt, televisiereeksen die eveneens focussen op een specifieke leeftijdsgroep. En deze generatie twintigers is toevallig prominent aanwezig rondom mij. Mijn twee dochters zijn net afgestudeerd, en zowat mijn hele kantoor loopt vol met twentysomethings. Veel research had ik dus niet nodig. En trouwens, zó oud ben ik nu ook weer niet (lacht). Ik heb nog voeling met de jeugd.

U hebt zeker een neus voor trends. Quarterlife is de nieuwe midlife, als we de lifestylebladen moeten geloven.

Er is veel aandacht voor twintigers, dat wel, maar daarom niet noodzakelijk goede aandacht. Het is een doelgroep voor adverteerders en marketeers, een bron van reclame-inkomsten, maar meer niet. Twintigers worden nog altijd behandeld als halfvolwassenen — tussen je twintigste en dertigste krijg je niet veel respect van de wereld. Het economische establishment staat niet bepaald klaar om je met open armen te ontvangen. “Te weinig ervaring”, klinkt het al snel. Kortom, je staat er alleen voor.

U wilt ze met ‘Quarterlife’ een vaderlijk duwtje in de rug geven ?

Niet echt. Ik vind het gewoon een geweldig interessante periode in je leven. Het is de tijd waarin beslissingen genomen worden die je leven bepalen : waar je werkt, waar je woont, met wie je trouwt, wie er van je vriendenkring overblijft. Beslissingen waar heel wat twijfels mee gepaard gaan. En dan gaat het niet alleen over deze generatie : het is een crisis van alle tijden. Toen ik in mijn quarterlife zat, ben ik getrouwd, van de oostkust naar Los Angeles verhuisd om filmmaker te worden, en heb ik Ed leren kennen, mijn beste vriend en compagnon de route. Het soort beslissingen dat je alleen dan kunt nemen.

Kortom, er is niets speciaal aan deze generatie twentysomethings.

Ze lijken meer op vorige generaties dan ze denken, ja. Nu, er zijn wel verschillen, en dan heb ik het niet over MySpace of de sms-cultuur. Het valt me op dat deze generatie ontzettend zelfverzekerd is over de eigen capaciteiten. Ze zijn allemaal weleens briljant genoemd op school en kregen alle lof toegezwaaid door mammie en pappie. Maar hoe hoopvol ze ook zijn over zichzelf, over de toekomst zijn ze pessimistisch. De twintigers van nu hebben niet meer het gevoel dat ze een zee van tijd hebben. Een merkwaardige combinatie : zeker van jezelf, maar bang voor de toekomst.

Met dank aan uw generatie, als we de reeks mogen geloven. De mama’s en papa’s komen er niet goed uit in ‘Quarterlife’. Ofwel sterven ze, ofwel zijn ze ballast voor hun kinderen. “Ik word ziek van de arrogantie van jullie generatie”, klinkt het in ‘Home Sweet Home’, de laatste episode. Een sneer naar uw eigen generatie ?

Je moet eerlijk zijn : als de babyboomgeneratie al hun idealistische politieke idealen van weleer trouw was gebleven, zou Amerika nu een leidersrol spelen in de strijd tegen klimaatverandering en zou er geen oorlog in Irak zijn. De waarheid is dat de babyboomgeneratie vergeten is waar ze in geloofden. Ja, ze hebben de oorlog in Vietnam mee helpen stoppen en ja, ze hebben het grenzeloze materialisme van de VS bijgestuurd, maar die idealen zijn verwaterd naarmate ze belangrijkere posities in de maatschappij gingen bekleden. Wat overblijft, is vooral heel veel egocentrisme, en een generatie die niet happig is om de twintigers van nu in de armen te sluiten.

Naast de webreeks is ‘Quarterlife’ ook een heus sociaal netwerkplatform, met videoblogkanalen en tientallen fora voor creatieve quarterlifers van over de hele wereld. Is uw geloof in MySpace en Facebook zo groot ?

Eerlijk ? Ik heb er geen idee van. We staan nog maar aan het begin van dat soort communitywebsites. In 1982 kon ook niemand voorspellen wat de impact van de pc op ons dagelijks leven zou zijn. Het komende decennium is er eentje om met argusogen te volgen.

Toen ik mijn dochter vertelde over de reeks, vroeg ze meteen : “Welk werkwoord ga je gebruiken voor Quarterlife ?” Een eigen werkwoord is cruciaal om impact te hebben op de internetcultuur. “Wij facebooken mensen”, zei ze. Ondertussen is ons woord er al : qlifen – dankzij ons kun je dus voortaan iemand qlifen, oftewel zijn of haar profiel bekijken op de website. Het internet zal nooit meer hetzelfde zijn (lacht).

Info : www.quarterlife.com.

Door Geert Zagers