René en Sonja (61 en 63) zijn 35 jaar getrouwd, maar leven helaas wat naast elkaar. Ze blijven samen door hun geloof en omdat ze dat zo gewoon zijn. Binnenkort gaan ze allebei met pensioen. En wat dan ?

“Hij

Ik heb voor Sonja gekozen. Vijfendertig jaar geleden heb ik haar voor het altaar eeuwige trouw beloofd. En ik ben een man van mijn woord. Een man van mijn geloof ook, ja. We wonen in een dorp waar de meeste mensen oerkatholiek zijn. Dat wij twee zouden scheiden, zou meteen de schande van het dorp zijn. Ik mag er niet aan denken. En ik wíl onze relatie ook niet opgeven na al die jaren. Ik zou niet weten waarom. We stellen het al bij al goed. Of Sonja en ik elkaar zouden kunnen missen ? Hmm, ik denk het eigenlijk wel. Misschien zouden we zelfs perfect apart kunnen leven, want zoveel hebben we eigenlijk niet meer aan elkaar. Maar toch blijven we samen, uit pure gewoonte, denk ik. We hebben een mooi leven gehad : veel gereisd, twee flinke zonen opgevoed, genoeg geld verdiend. Maar ik denk dat het beste nu wel achter de rug is. Die gedachte maakt me zelfs niet meer triest : ik berust erin, het is goed geweest.”

“Sinds de kinderen het huis uit zijn, zijn Sonja en ik uit elkaar gegroeid. In het begin was dat best lastig : weer geconfronteerd zijn met elkaar na jaren met zijn vieren in huis. We vonden nooit meer echt de draai in ons leven, en het evenwicht tussen ons twee waren we ook grotendeels kwijt. We konden elkaar nooit meer echt boeien zoals toen onze kinderen nog niet geboren waren. Lastig om toe te geven, maar we verloren de touch. Misschien wel definitief. Als houvast zijn we allebei elk ons eigen leven beginnen leiden. We zochten een uitweg in onze hobby’s : ik in mijn kook- en wijnclub, Sonja in haar avondlessen Spaans en Engels.”

“Doordoen en niet omzien. Zo kan ik onze relatie nog het best omschrijven. Nooit opgeven, zelfs niet in uitzichtloze omstandigheden. Dat doorzettingsvermogen heb ik meegekregen van mijn vader zaliger. Ik ben geboren net na de Tweede Wereldoorlog. Hij vertelde me altijd over hoe hij samen met zijn zwangere vrouw in de kolenkelder onderdook, omdat hij daar jenever stookte. Dat was illegaal, maar zijn spul verkocht goed en met dat geld kon hij mijn moeder en mijn drie oudere broertjes in leven houden. Sonja en ik hebben ook wel vaker ‘oorlogjes’ gehad, maar onze trouwring is ons eeuwig vredespact. Dat is een geruststelling.”

“Mijn pensioen komt in zicht. Zucht. Ik ben altijd een harde werker geweest, dus ik zou echt liever niet stoppen. Voor het transportbedrijf waar ik in dienst was, heb ik de wereld afgereisd. Een prachtcarrière gehad, de mooiste plekjes op aarde gezien. Maar meestal op mijn eentje. Mijn beroepsleven heeft me veranderd : ik heb geleerd om onafhankelijk te zijn, om alleen te genieten. Ik besef maar al te goed dat dat leven binnen een dikke twee jaar afgelopen is. En daarna ? Ik weet het eerlijk gezegd niet. De leegte gaapt, ja. Ik hoop dat Sonja en ik nog een paar mooie, gezonde jaren samen zullen hebben. Daar wil ik gerust onmiddellijk voor tekenen. Maar ik ben bang om oud en verbitterd en misschien wel ziek te worden. Ik wil liever niet afhankelijk zijn van mensen om me heen. Vanaf mijn pensioen wil ik mijn leven een nieuwe draai geven, maar ik weet echt nog niet hoe. Dat Sonja daarin nog steeds een hoofdrol zal spelen, is misschien wel de enige zekerheid.”

“Zij

René is een goeie vent. Altijd geweest. Een goede vader ook voor onze zonen. Ik ben trots op hem, trots op wat we samen verwezenlijkt hebben. Vijfendertig jaar getrouwd, dat is niet niks hé ? Hoeveel koppels kunnen nu nog zeggen dat ze het zo lang met elkaar uithouden ? Het liep bij ons natuurlijk niet altijd van een leien dakje. En ik weet wel dat René een paar keer is vreemdgegaan toen hij voor zijn job wekenlang in het buitenland zat. Hij heeft me dat opgebiecht, met spijt in het hart. Natuurlijk raakte mij dat diep, en zijn bekentenis heeft iets gebroken in mijn hart. Logisch. Maar waarom zou ik daarom scheiden van hem ? Ik wil mijn relatie niet stopzetten om dan allebei apart eenzaam en oud te worden. Geef toe, dat is toch ook geen vooruitzicht ?”

“René en ik leven samen, omdat we dat zo gewoon zijn. Het leven gaat zijn gangetje, onze relatie ‘draait’, maar misschien wel op automatische piloot. Of we er nog bewust aan werken ? Niet echt. We doen veel minder samen dan vroeger. We reizen steeds vaker apart, slapen al geruime tijd apart, vullen onze vrije tijd apart in. Dat is deels zo gegroeid, en deels een pragmatische keuze : we zijn nu eenmaal twee totaal verschillende mensen. En de verschillen worden steeds groter naarmate we samen oud worden. We zullen elkaar toch niet meer kunnen veranderen. Het zij zo.”

“Binnenkort gaan we allebei met pensioen. Eerlijk gezegd : ik kijk ernaar uit. Ik ben mijn job als onderwijzeres kotsbeu. Wat rust in mijn vermoeide hoofd zal me hopelijk deugd doen. Eindelijk wat meer tijd om te reizen, mijn vriendinnen op te zoeken en mijn talen wat beter te onderhouden. Het spreekwoordelijke zwarte gat schrikt me niet af, integendeel. Ja, René en ik zullen binnenkort ook meer samen thuis zitten. Daar ben ik me van bewust. Al zullen we wel elk ons ding doen om onze dagen te vullen. We delen niet veel interesses en passies meer, dat is het probleem. Wat we dan wél nog gemeen hebben ? Onze zonen, daar trekken we ons allebei aan op. We praten veel over hen en trachten ook contact te houden. Ik zeg ’trachten’, want ze zijn duidelijk van een generatie die zich wil loswrikken van hun ouders. Weg van het katholieke nest, weg met de hechte familieband. Thomas en Steven, onze jongens, beseffen waarschijnlijk niet dat zij nog steeds het meest waardevolle in ons leven zijn. Al hebben we ze stilaan al wat beter leren loslaten. Zoals René en ik elkaar ook wat losgelaten hebben.”

“Ik heb me wel eens afgevraagd of ik met een andere man niet gelukkiger geweest zou zijn. Iedereen denkt daar wel eens over na zeker ? Maar ik ben gesterkt door mijn katholieke geloof. Onze huwelijksband is eeuwig, onze trouw zijn we elkaar verschuldigd. Of ik teleurgesteld ben in de liefde ? Nee, niet echt. Ik was teleurgesteld in René, toen hij me zijn overspel bekende. Maar dat is intussen verwerkt. Nu is onze relatie inderdaad misschien wat uitgeblust, maar ik zie dat dat bij veel van mijn leeftijdsgenoten het geval is. Al bij al ben ik gelukkig, door de rust. Mijn liefdesleven kon anders gelopen zijn, dat weet ik wel. Maar ik heb geen spijt.”

Fictieve namen beschermen de privacy.

Over twee weken :

Natalie en Diederik (28 en 29) zwerven de wereld rond. De twee enthousiaste West-Vlamingen leiden een nomadenbestaan, zonder huis, vaste job of spaarboekje. Hun portemonnee is nooit vol, maar hun rugzak puilt nu al uit van de levenservaring. En hun liefde ? Die reist gewoon mee.

U kent of bent zelf een koppel met een eigenzinnig verhaal ? Laat het ons weten : guinevere.claeys@knack.be.

Door Thijs Demeulemeester I Illustratie Sanny Winters