Pierre Darge / Foto Lieve Blancquaert,

“Ik mis vooral de bergen”, zegt Tomoe Fox, die drie jaar geleden met een Bruggeling trouwde en sindsdien in een achttiende-eeuws huis in de binnenstad woont. Een deel van haar jeugd bracht ze door aan de boorden van de oceaan, met hoge bergen op de achtergrond. In Osaka werd ze doctor in de sociologie. Voor ze haar man leerde kennen was ze één keer in Brugge geweest, in een rush.

“We verbleven in Amsterdam, kwamen met de auto naar Brugge, namen er even de tijd voor de lunch en liepen de stad in. Wat ik me daarvan herinner? Het klassieke beeld van een typisch Europese stad, compleet door muren omringd. Charming.”

De stap van Japan naar Europa bleek kleiner dan de meesten zich voorstellen. “Dat komt doordat ik veel gereisd had, maar vooral doordat de westerse invloeden na de Tweede Wereldoorlog zo immens groot werden in Japan. Onze lifestyle, huizen, keuken, kleren, zelfs onze opvoeding zijn op het Westen gericht. Al blijven de tradities onder die bovenlaag natuurlijk voortleven, ten minste voor wie het geluk heeft opgegroeid te zijn met ouders die daar gevoel voor hebben. Ik mag wat dat betreft niet klagen, kreeg op mijn derde de kans piano te spelen en leerde al heel vroeg kalligrafie. Gewoon omdat er thuis een passie voor tradities bestond. Bovendien deelden mijn man en ik meteen de passie voor esthetiek. Uitgerekend in de schoonheid kunnen twee culturen mekaar het best begrijpen.”

Voorlopig denkt Tomoe er niet aan om in het werk te duiken, al bieden er zich in Brussel kansen aan. Omdat ze volop met de opvoeding van haar dochter bezig is en daar intens van geniet. ” Sharing experience with her, lots of surprises, laugh and most of all I’m learning from her how to dwell in every moment. Een luxepositie, waar ik mijn man en schoonouders erg dankbaar voor ben.” Als de kleine naar school kan, wil ze eerst haar andere passies een kans geven. Terug gaan schilderen en weer met kalligrafie bezig zijn. En het boek schrijven over culturele identiteiten dat ze al zo lang in haar hoofd heeft.

“Dat idee van die ommuurde steden, zoals Brugge, heeft me altijd geboeid. Omdat je dan van die ommuurde entiteiten krijgt, die elk een eigen karakter bezitten, bijna een eigen taal zelfs. Die kleinschaligheid bevalt me wel, ook omdat alles in de binnenstad binnen loopafstand ligt. Maar het betekent tegelijkertijd dat de mensen wat gesloten blijven, een afwachtende houding aannemen tegenover vreemden. Ja, natuurlijk vormt de taal een barrière. Daarom ben ik gedurende een paar maanden Nederlands gaan volgen, vijf dagen per week.”

“Toch krijg je in een kleine stad als deze wel het gevoel dat de stad te veel met zichzelf bezig is, te weinig aandacht heeft voor wat er buiten de muren gebeurt. Alsof de wereld daarbuiten nauwelijks bestaat. Op zo’n momenten mis ik de vlotte toegang tot de informatie die ik in Japan gewoon was. Ik kom tenslotte uit de grootstad, uit een grote wereldeconomie waarin veel geld circuleert, waardoor er ruimte ontstaat voor grote culturele evenementen. Voor tentoonstellingen en concerten, zoals je die in Parijs en Londen vindt. Dat grootschalig culturele mis ik wel, zoals ik de Japanse verscheidenheid aan magazines mis en daarom kijk ik met veel interesse uit naar Brugge 2002 en de evenementen die op stapel staan.”

“Vreemd genoeg begin ik almaar meer naar de Japanse keuken te verlangen, soms erger ik me er een beetje aan dat ik hier de ingrediënten nauwelijks kan vinden. Dan loop ik naar het restaurant Tanuki voor hulp. Ik vind die belangstelling voor het eten van thuis wat vreemd, omdat ik jaren probleemloos steaks heb gegeten, in Israël en in de Verenigde Staten heb gestudeerd, en nu ineens dat deel van mijn roots begin te missen. Natuurlijk is er volop gelegenheid om op restaurant te gaan, naar Spinola en Chez Olivier, die tot het kransje favorieten behoren. Bij Olivier hielden we de huwelijksreceptie, en sindsdien zijn we er blijven gaan. It’s small, cosy and French.”

Tomoe Fox noemt de Sint-Walburgakerk het indrukwekkendste monument van de stad (” Just magnificent“). “Maar dat geldt een beetje voor de hele binnenstad, voor de sfeer rondom de reien. Een ervaring waarvan ik zeer intens geniet, is tegelijk gewoon en zeer buitengewoon: na een concert van de stadsschouwburg langs de Spinolarei tot bij ons thuis wandelen. Een uitzonderlijk moment.”