TONI COPPERS

© GUY KOKKEN

Misdaadauteur

Wie heeft het gedaan en wat waren zijn beweegredenen ? Volgens Umberto Eco stellen misdaadromans de enige filosofische vraag die ertoe doet. Goed en kwaad zijn universeel. Mijn boeken mogen niet vrijblijvend zijn. Een losgeslagen idioot die in het wilde weg begint te moorden, kom je er niet in tegen. Niets is zo makkelijk als een geflipte seriemoordenaar zonder motief opvoeren.

De wereld een beetje beter maken, dat is mijn drijfveer. Ook voor mijn commissaris Liese Meerhout is dat de brandstof. Ze gelooft in de maakbaarheid van de mens. In tegenstelling tot heel wat speurders is Liese niet cynisch. Ze moet het gevoel hebben dat wat ze doet een verschil maakt.

Elk boek begint met een ‘wat als’-vraag. De triggerkan een krantenknipsel zijn of een uitspraak van iemand. Je leest een artikel over bootvluchtelingen die op Lampedusa begraven worden en je vraagt je af wie de perfide mensensmokkelaars zijn die daarachter schuilen.

In het componeren kruipt meer tijd dan in het eigenlijke schrijven. Maandenlang zet ik geen letter op papier, maar doe ik veel research en pas ik de puzzelstukjes in elkaar. Over de tafel gespreide knipsels en kaartjes schuif ik door elkaar tot de structuur juist zit. In misdaadromans is de suspension of disbelief cruciaal. Je moet via een goede dosering van de verhaalelementen het ongeloof bij de lezer wegnemen. Je plot moet bijna wiskundig in elkaar steken. Ik huldig het adagium van Willem Frederik Hermans : “Er mag geen mus van het dak vallen of ik weet waarom.”

In het zƩƩr warme arbeidersgezin waarin ik opgroeide, was geen plaats voor literatuur. Tot mijn zestiende las ik enkel strips. Ik dank de lerares Nederlands die me op een woensdagmiddag meenam naar de bibliotheek en me in contact bracht met Boon, Claus, Reve en Mulisch. Mijn liefde voor de taal was gewekt en liep simultaan met de zoektocht naar mijn identiteit. De keuze om Germaanse te gaan studeren, was onafwendbaar nadat ik op mijn achttiende met mijn brommer tegen een auto was geknald. Als gevolg van dat zware verkeersongeval belandde ik een tijdje in een rolstoel, waardoor ik tijd kreeg om te reflecteren. Dat heeft me definitief in de armen van de taal gedreven.

Niets in mijn leven lukte van bij de eerste keer. Ik geloof dat dit mijn grote geluk is. Via trial-and-error kwam ik tot het inzicht wat ik kon. Zo’n trage evolutie heeft als voordeel dat er onderweg al wat ballast en ego zijn weggevallen. Voor alles heb ik moeten vechten. Het was bijvoorbeeld geen evidentie dat een jongen die zangerig Sint-Truidens sprak voor de radio ging werken.

Rondreizen in Zuidoost-Aziƫ heeft mijn mildheid en mededogen vergroot. Ik mis het zien van andere horizonten nu soms wel, maar mijn gezin en mijn schrijverschap deden me kiezen voor een ander leven.

Het voelt alsof ik nog maar net kom piepen. Ik ben nu ongeveer een jaar fulltime schrijver, iets waar ik heel lang naartoe heb geleefd. Het moment was gekomen om de sprong in de onzekerheid te wagen en mijn vaste, gebetonneerde loopbaan als statutair ambtenaar op te zeggen. Ik zou het me de rest van mijn leven beklagen, mocht ik deze kans niet gegrepen hebben.

Toni Coppers (53) was tot voor kort reisjournalist en producer bij de VRT-radio. Zijn eerste boek De Beha van Madonna, een bundel literaire reisbrieven, verscheen in 1995. Het Laatste Oordeel, uit op 20/3 bij Manteau, is zijn achtste misdaad-roman waarin commissaris Liese Meerhout centraal staat. Wellicht in het najaar komt de politieserie Coppers, met Hilde De Baerdemaeker als Meerhout, op VTM (als opvolger van Aspe).

DOOR PETER VAN DYCK & PORTRET GUY KOKKEN

“Als gevolg van een verkeersongeval belandde ik in een rolstoel, waardoor ik tijd kreeg om te reflecteren. Dat heeft me definitief in de armen van de taal gedreven”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content